ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΈΣ;... ΣΕ ΠΟΙΑ ΕΥΡΏΠΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΥΡΏΠΗ;

Νίκος Σίμος

Είναι χρήσιμη  η διαδικασία των ευρωεκλογών;

Θα αλλάξει κάτι στο δυσμορφικό, εξ αρχής, δημιούργημα των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών κέντρων που επιδιώκουν την παγκόσμια διακυβέρνηση και την νέα φεουδαρχία;

Αλλάζοντας οι πολιτικοί συσχετισμοί θα αλλάξει η ΕΕ; 

Κατά την γνώμη μου όχι! 

Άλλωστε οι ευρωεκλογές, στις περισσότερες χώρες μέλη της δυσμορφικής Ευρωπαϊκής κολεκτίβας, είναι περισσότερο ένα crash test κυβερνήσεων και κομμάτων μέσα απ’ το οποίο σφυγμομετρούν την αποδοχή τους στις κοινωνίες των κρατών μελών, παρά μια δυνατότητα μέσα από την οποία μπορεί να μεταβληθεί ή να διορθωθεί η πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ. 

Η θεσμική δυσμορφία που η συνθήκη του  Μάαστριχτ (1993) υπαγόρευσε προϋπέθετε μια τραπεζοκεντρική Ευρώπη, όπου η αφανής διακυβέρνησή της θα ήταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι εκτελεστές - εντολοδόχοι της χρηματοπιστωτικής διοίκησης έμελλε να είναι  οι πολιτικοί επί κεφαλής των κρατών μελών, που είχαν προσχωρήσει στην ιδέα μιας Ευρώπης τμήματος της «παγκόσμιας κοινότητας», όπως οι δυστοπιστές - νεοφεουδάρχες την ήθελαν με τον όρο «παγκόσμια διακυβέρνηση».

 

Επομένως η ασφυκτικά ελεγχόμενη χρηματοπιστωτική ΕΕ, η σε όλα τα πεδία - και στο χρηματοπιστωτικό - αποτυχημένη, όσον αφορά τον διακηρυγμένο στόχο της ευμάρειας των κοινωνιών της, καθώς και του παράγοντα εξισορρόπησης των παγκόσμιων ανταγωνισμών και εγγυητή της ειρήνης, δεν αποτελεί παρά ένα νεοταξικό δημιούργημα που έμελλε να συντελέσει παράγοντα της προωθούμενης δυστοπίας, όπως αυτή ραγδαία ξεδιπλώνεται από τα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα. 

Η ανάσχεση και η ανατροπή αυτής της καταστροφικής πορείας στην Ευρωπαϊκή ήπειρο μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν στις κοινωνίες της Ευρώπης επικρατήσει η πολιτική  πεποίθηση, πως η διαμόρφωση μιας Ευρώπης παράγοντα ισορροπίας των καπιταλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, μπορεί να υπάρξει μόνο με την ανατροπή του Συμφώνου του Μάαστριχτ. 

24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

Η εικοστή τετάρτη Απριλίου σηματοδοτεί δύο ιστορικά γεγονότα τεράστιας σημασίας που αφορούν όχι μόνο τους Αρμενίους, τους Κυπρίους ή τους Έλληνες, αλλά ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.

του Λεωνίδα Κουμάκη*

Το πρώτο αφορά την καθιέρωση της 24ης Απριλίου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Ως «Γενοκτονία των Αρμενίων» ή και «Ολοκαύτωμα των Αρμενίων» αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι σφαγές Αρμενίων άρχισαν επί Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ (1894-1896), με τον αριθμό των νεκρών να εκτιμάται μεταξύ 80 και 300 χιλιάδων και συνεχίστηκαν με πρωτοφανή βιαιότητα από το κίνημα των Νεότουρκων (1908-1918) και την σφαγή 1.500.000 συνολικά Αρμενίων.

Ως έναρξη της Γενοκτονίας των Αρμενίων συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915 διότι την ημέρα εκείνη, ολόκληρη η ηγεσία της αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι απαγχονίστηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων – ένας από τους βασικούς συντελεστές του κινήματος ήταν και ο Μουσταφά Κεμάλ ο οποίος από το 1907 υπηρετούσε στο Τρίτο Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη και ο οποίος αργότερα ονομάστηκε ο «πατέρας των Τούρκων», δηλαδή Ατατούρκ.

Όπως είναι γνωστό, η Τουρκία αρνείται πεισματικά την ύπαρξη Γενοκτονίας και ισχυρίζεται ότι οι Αρμένιοι απλώς εκτοπίστηκαν. Παρ΄όλα αυτά, τουρκικές πηγές αποδέχονται πως ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν μεταξύ 600.000 και 800.000 ανθρώπων, αλλά οι πιο έγκυρες Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων από τους Τούρκους στους 1.500.000 ανθρώπους.

Το φρικτό έγκλημα της Γενοκτονίας όχι μόνο 1,5 εκ. Αρμενίων, αλλά και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, Ασσυρίων κ.α. είναι πλέον ιστορικά αποδεδειγμένο.

Η πρώτη εκδήλωση στη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων έγινε από μια ομάδα επιζώντων της Γενοκτονίας στην αρμενική εκκλησία της Αγίας Τριάδας της Κωνσταντινούπολης το έτος 1919. Πολλές σημαντικές  προσωπικότητες της Αρμενικής κοινότητας συμμετείχαν στην εκδήλωση και έκτοτε η ημερομηνία αυτή έγινε Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Στις μέρες μας, η 24η Απριλίου, Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, είναι αργία σε ολόκληρη την Αρμενία και την Δημοκρατία του Αρτσάχ, μνημονεύεται στην Αρμενική Διασπορά σε ολόκληρο τον κόσμο ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται στο Τζιτζερνακαμπέρντ, στην πρωτεύουσα της Αρμενίας Γερεβάν,  αφήνοντας λουλούδια στην αιώνια φλόγα που δεν σβήνει ποτέ.

Μετά από αγώνες ολόκληρων δεκαετιών της αρμενικής κυρίως διασποράς, η Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους έχει αναγνωριστεί σε παγκόσμιο επίπεδο από πλήθος χωρών (Αργεντινή, Βέλγιο, Καναδάς, Χιλή, Κύπρος, Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λίβανος, Ολλανδία (μαζί με την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Πολωνία, Ρωσία, Σλοβακία, Σουηδία (μαζί με την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Ελβετία, Ουρουγουάη, Βατικανό, Βενεζουέλα, Αυστρία (μαζί με την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων), Βολιβία, Τσεχία, Συρία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Βραζιλία, Βουλγαρία, Λιβύη, Λουξεμβούργο, Παραγουάη και Πορτογαλία).

Τη Γενοκτονία των Αρμενίων έχουν επίσης αναγνωρίσει τέσσερις περιοχές της Ισπανίας (Βασκονία, Καταλονία, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ναβάρρα), η Μεγάλη Βρετανία (Σκωτία, Ουαλία και Βόρειος Ιρλανδία), καθώς και δύο Πολιτείες της Αυστραλίας (Νέα Νότια Ουαλία και Νότια Αυστραλία – μαζί με την Γενοκτονία των Ελλήνων και των Ασσυρίων). Τέλος, αναγνώριση της Γενοκτονίας υπάρχει από διεθνείς οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), το Συμβούλιο της Ευρώπης, η Κοινή Αγορά του Νότου (Mercosur) καθώς και η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών – International Association of Genocide Scholars, IAGS (μαζί με την Γενοκτονία Ελλήνων και Ασσυρίων).

Το δεύτερο γεγονός τεράστιας ιστορικής σημασίας υπήρξε η απόρριψη των Βρετανικών και Τουρκικών σχεδιασμών επίσημης διχοτόμησης της Κύπρου η οποία παρουσιάστηκε με την μορφή του «Σχεδίου Ανάν» και τέθηκε σε δύο ξεχωριστά δημοψηφίσματα πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια, στις 24 Απριλίου 2004.

Το έκτρωμα που παρουσίασε ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών αγνοώντας τις αποφάσεις του ιδίου του Οργανισμού (όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ από το 1963 τονίζουν την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας):

Γενοκτονία των Αρμενίων – Περιμένοντας την δικαίωση -24/04/2024

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Τριάντα τρεις (33) χώρες του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει επισήμως μέχρι σήμερα την αρμενική γενοκτονία από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου! (1) Σχετικά λίγες, για να δικαιωθεί πραγματικά το πολύπαθο ομόδοξο αρμενικό έθνος, αλλά και ένας μοναδικός άνθρωπος, ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ (1886-1978) (φωτό).

Ο άνθρωπος που με καθημερινό κίνδυνο της ζωής του απαθανάτιζε για πολλούς μήνες την αρμενική γενοκτονία με εκατοντάδες φωτογραφίες και ντοκουμέντα, και που κατόπιν αφιέρωσε όλη του τη ζωή με συνέπεια στην αρμενική υπόθεση.

Στα νεανικά του χρόνια ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ υπήρξε λόγω των τότε στενών γερμανοτουρκικών σχέσεων (“αδελφοσύνη των όπλων”, Waffenbruderschaft) εθελοντής υπαξιωματικός του υγειονομικού στο στρατό των Νεότουρκων και ένας από τους σημαντικότερους αυτόπτες μάρτυρες της αρμενικής γενοκτονίας στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχοντας εύκολη πρόσβαση, λόγω της ιδιότητάς του, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εκτοπισμένων Αρμενίων φωτογράφισε και κατέγραψε τα απάνθρωπα γεγονότα της γενοκτονίας που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή του.

Τα εκατοντάδες ντοκουμέντα γίνονται γνωστά στη Γερμανία πριν λήξει ο πόλεμος και αποτελούν την αιτία που το 1917 ο Βέγκνερ απολύεται από τον γερμανικό στρατό. Το 1919 και πριν ακόμα παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις για τη μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων στέλνει επιστολή στον Αμερικανό Πρόεδρο Ουίλσον ζητώντας τη δικαίωση για το 1,5 εκατομμύριο θυσιασθέντων Αρμενίων με στόχο την ανακήρυξη ανεξάρτητου αρμενικού κράτους.

Μέχρι το 1924 ο Βέγκνερ παρουσιάζει τις μαρτυρίες του και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα σε διάφορες πόλεις, Βερολίνο, Βιέννη, Μπρέσλαου. «Βουβοί μάρτυρες» που κανείς δεν θέλει όμως να γνωρίζει. Το δριμύ «κατηγορώ» του Βέγκνερ για την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα πέρασε όμως σύντομα στη λήθη. Είναι άλλωστε η εποχή που ο Κεμάλ αναγνωρίζεται ως ήρωας και πρότυπο για πολλούς στη Δύση.

Ο Βέγκνερ γνώριζε από «πρώτο χέρι» ότι στη γενοκτονία συμμετείχαν ενεργά – στον σχεδιασμό αλλά και στην εκτέλεση – και ανώτατοι Γερμανοί αξιωματικοί, οι οποίοι δεν είχαν απλώς επιρροή στις στρατιωτικές δυνάμεις των Οθωμανών, αλλά και αρχηγικές θέσεις. Όπως ο στρατηγός Όττο Λίμαν φον Σάντερς, ο επικεφαλής της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στην Τουρκία.
Η γερμανική συμμετοχή στο έγκλημα

Γ. Χαρβαλιάς : Οι επικίνδυνες προσωπικές πολιτικές στα εθνικά και οι ωμές παρεμβάσεις τρίτων

Ο πολιτικός συντάκτης , αρθρογράφος και συγγραφέας Γιώργος Χαρβαλιάς, μιλώντας στον 98.4 , αναφέρεται στις επικίνδυνες για τα εθνικά συμφέροντα , προσωπικές στρατηγικές με μικροκομματικό υπολογισμό, σε κρίσιμα θέματα που θα έχουν αντίκτυπο, όπως η εισήγηση της άλλοτε ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη στο Συμβούλιο της Ευρώπης για το Κοσσυφοπέδιο, που έχει ήδη δημιουργήσει πληθώρα αντιδράσεων στη Σερβία, αλλά και την Κύπρο. 

Ο  Γιώργος Χαρβαλιάς, μιλάει ακόμη για τις προκλήσεις της Τουρκίας σε όλα τα πεδία έναντι του Ελληνισμού και την περίεργα εξευμενιστική στάση μας , όταν ακόμη και στη συνάντηση για τα ΜΟΕ στο ελληνικό υπουργείο Άμυνας οι τουρκικές προκλήσεις δεν σταμάτησαν.

 Ακόμη πιο κραυγαλέα είναι η είδηση περί πιέσεων για αποστολή αντιαεροπορικών αμυντικών συστημάτων στην Ουκρανία, αφού η διάψευση όπως λέει δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου , είναι αόριστη και γενικόλογη. 

Ο Γιώργος Χαρβαλιάς κάνει λόγο ακόμη για ωμές παρεμβάσεις της Γερμανίας όχι μόνο στην ενεργειακή ατζέντα της Ελλάδας, αλλά όπως λέει ακόμη και στο κλίμα των ευρωεκλογών , παραπέμποντας στη δράση του Γερμανού πρεσβευτή  στην Αθήνα, ο οποίος όπως αποκάλυψε σε ομιλίες προς τους νέους , τους καλεί να αποφύγουν στις εκλογές τα λεγόμενα αντισυστημικά κόμματα.

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/KteAxw7VDKY?si=fvvhwnH0PQ_XMjr3

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

π. Ευάγγελος Παπανικολάου - Τα κατά Ματθαίον πάθη

Από την πνευματική εκδήλωση που διοργάνωσε η ΣΥΝΑΞΗ ΝΕΩΝ ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΥ, με τις ευλογίες του Σεβ. Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσοστόμου, το Σάββατο, 13 Απριλίου 2024, στον κατάμεστο από λαό και ιδιαιτέρως νέων, Ιερό Ναό Αποστόλου Θωμά Παλαιοχωρίου Καβάλας, με ομιλία του Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ευάγγελου Παπανικολάου, Ιατρού και Ιεραποστόλου στην Ι. Μ. Καμερούν, με θέμα: «Τα κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ πάθη». 

Ξίνισε μούτρα η Μπακογιάννη: "Είσαι υποκρίτρια!!" Καταπέλτης η Σέρβα απεσταλμένη κατά ΝΔ

 

Financial Times: Ελλάδα και Ισπανία δέχονται πιέσεις για να παραχωρήσουν συστήματα αεράμυνας στην Ουκρανία

Έντονες πιέσεις από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ

Ελλάδα και Ισπανία τελούν υπό «έντονη» πίεση από τους συμμάχους τους σε ΕΕ και ΝΑΤΟ να παράσχουν περισσότερα συστήματα αεράμυνας στην Ουκρανία, γράφουν οι Financial Times.

Επικαλούμενη ανθρώπους που έχουν ενημερωθεί για τις συζητήσεις, η βρετανική εφημερίδα γράφει πως στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών την περασμένη εβδομάδα οι Πρωθυπουργοί Κυριάκος Μητσοτάκης και Πέδρο Σάντσεθ δέχθηκαν προσωπικές προτροπές από ομολόγους τους να παραχωρήσουν κάποια από τα επτά συστήματα αεράμυνας που ζητά η Ουκρανία, όπως αμερικανικά Patriot και ρωσικά S-300.

Στους δύο ηγέτες φέρεται να ειπώθηκε πως οι αμυντικές ανάγκες των χωρών τους δεν είναι τόσο μεγάλες όσο της Ουκρανίας και πως δεν αντιμετωπίζουν κάποια άμεση απειλή.

«Όλοι ξέρουμε ποιος τα έχει, όλοι ξέρουμε πού βρίσκονται και όλοι ξέρουμε ποιος πραγματικά τα χρειάζεται», δήλωσε μία εκ των πηγών της εφημερίδας.

Η Ουκρανία έχει τρία πυραυλικά συστήματα αεράμυνας, ένα χορηγημένο από τις ΗΠΑ και δύο από τη Γερμανία, που ανακοίνωσε την αποστολή ακόμα ενός συστήματος Patriot.

Το Κίεβο, γράφουν οι FT, φέρεται να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για τα ηλικιωμένα συστήματα S-300 που διατηρεί η Ελλάδα, καθώς οι ουκρανικές δυνάμεις τα έχουν ήδη στο οπλοστάσιο τους και έχουν εμπειρία στον χειρισμό τους.

Η πίεση επί των δύο χωρών θα ενταθεί στη συνάντηση που θα έχουν σήμερα στο Λουξεμβούργο οι Υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας των 27 χωρών μελών της ΕΕ, προσθέτει η εφημερίδα.

Τα Υπουργεία Άμυνας σε Μαδρίτη και Αθήνα αρνήθηκαν να σχολιάσουν τις πληροφορίες, συμπληρώνουν οι FT.

Πηγή: ΚΥΠΕ, SigmaLive

Βενιζέλος και… Μπακογιάννη

Η στάση της κας Μπακογιάννη στο Κυπριακό δεν απέχει πολύ από εκείνη στο Κοσσυφοπέδιο

Δεν χρειάζονται συστάσεις για τις προχωρήμενες θέσεις της Ντόρας Μπακογιάννη στα εθνικά θέματα, που ξεπερνούν τα όρια της επαναπροσέγγισης, προσεγγίζοντας αβίαστα τις τουρκικές θέσεις. Αυτήν τη φορά κτύπησε στα Βαλκάνια. Και κατηγορείται από τη σύμμαχο Σερβία ότι την κάρφωσε, χωρίς αναστολές, με την έκθεσή της στο Συμβούλιο της Ευρώπης για την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου.

Η έκθεση της Ντόρας Μπακογιάννη για τη συμμετοχή του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης δημιουργεί συνειρμούς για την Κύπρο. Γιατί; Διότι το Κοσσυφοπέδιο δεν αναγνωρίζεται ως κράτος ούτε από την Ελλάδα ούτε από την Κύπρο, για να μη γίνει σύγκριση με τα κατεχόμενα, παρότι οι περιπτώσεις είναι σε αρκετά σημεία διαφορετικές. Η όποια εγκαθίδρυση του Κοσσυφοπεδίου ως «κρατικής οντότητας» έχει προκύψει από εξωτερική στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ, χωρίς η δράση αυτή να απολαύει νομιμοποίησης μέσω ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας κάτω από το κεφάλαιο 7. Στην ουσία, πρόκειται για απόσχιση από τη σερβική επικράτεια. Ερώτημα: Δίνει ή όχι η κ. Μπακογιάννη τροφή στις τουρκικές θέσεις περί δύο κρατών;

Βεβαίως, η στάση της στο Κυπριακό δεν απέχει πολύ από εκείνη στο Κοσσυφοπέδιο. Διότι, επί μακρόν δεν κρύβει την πρόθεσή της να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνιστών κράτος με πολιτική ισότητα. Από τα συμφραζόμενά της μπορεί δε να δεχθεί και κάτι παραπάνω, εάν είναι να απαλλαγεί από τον δικό μας «μπελά». Εξ ου και η στήριξή της στο σχέδιο Ανάν και οι αντιλήψεις της για νέες υποχωρήσεις στα Ελλαδοτουρκικά και την υπογραφή μιας συμφωνίας, χωρίς τη λύση του Κυπριακού, που ονομάζεται ήδη ως «Πρέσπες του Αιγαίου».

Η κ. Μπακογιάννη είναι πρώην Υπουργός Εξωτερικών και στέλεχος πρώτης γραμμής της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δεν έχει αναιρέσει ακόμη την πάγια θέση του. Ότι, δηλαδή, δεν αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητο κράτος. Η αδερφή του, όμως, θέλει να το εντάξει στο Συμβούλιο της Ευρώπης ως κράτος από την πίσω πόρτα. Η δική του άποψη, ποια είναι; Συμφωνεί με την κ. Μπακογιάννη; Την ομόθρησκη και πολιτικά φίλη Σερβία πώς θα την δει ξανά στα μάτια; Όταν, πάντως, οι Κεντρικές Δυνάμεις, όπως η Γερμανία, για παράδειγμα, και η Αυστρία, είχαν ζητήσει από τον Ελευθέριο Βενιζέλο να «πωλήσει» τη Σερβία, που ανήκε στην «ΑΝΤΑΝΤ», και να πάρει εδαφικά ανταλλάγματα, αυτός απάντησε: «Είναι πολύ μικρή η Ελλάς διά να διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία». Πώς αλλάζουν οι καιροί και οι ηγέτες. Αλλά και η Ιστορία. Άλλοτε αισθανόμαστε υπερήφανοι και άλλοτε ντροπή!

Σημερινή της Κυριακής

«Του Απριλιού η λιακάδα»

*Θεόδωρος Παντούλας

Ξεχάστε τα αυτά που ξέρατε. «Περισσότερον από όλους καταστρέφουν την γλώσσαν οι ποιηταί»! Αυτοί «κάμνουν το μεγαλύτερο κακόν, διότι ασκούν επίδρασιν και αποτελούν παράδειγμα προς μίμησιν», εκτιμούσαν οι Απριλιανοί κι όποιοι εγγράμματοι τους συνέδραμαν στη διατύπωση των γλωσσικών τους αντιλήψεων και στις αξιολησμόνητες ελληνικούρες τους.*

Αν ωστόσο είχαμε στοιχειώδη εντιμότητα θα ομολογούσαμε ότι ο πνευματικός μας κόσμος (και ο λαός μας) δεν απάντησε ούτε σε αυτή ούτε σε κάποια άλλη απρέπεια της δικτατορίας με την έκταση που θα θέλαμε ή αυτή που παρουσιάζουμε. Ο Αλέκος Παναγούλης υπήρξε εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα των πολλών που κοίταζαν τις δουλίτσες τους, αφήνοντας άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Το φίδι, εντέλει, κατάπιε τον Παναγούλη, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου σημειώματος.

Σημερινό θέμα είναι η δικτατορία που δεν ήταν, κατά την κρίση μου, η αρχή αλλά η απόληξη μιας πορείας που ξεκίνησε λίγο νωρίτερα. Στον Γράμμο, ευτυχώς, νίκησε ο εθνικός στρατός και δεν γνωρίσαμε την κακοτυχία, λόγου χάρη, της Αλβανίας. Ηταν όμως διάτρητη η νίκη, αφού το μετεμφυλιακό κράτος συνέχισε τον Εμφύλιο με άλλους όρους, χωρίζοντας τους Ελληνες σε εθνικόφρονες και μιάσματα! Πώς να χωρέσουν όλοι στον ίδιο τόπο; Κάποιοι πλευρίτωναν στα ξερονήσια προς σωφρονισμό, κάποιοι συμπλήρωναν δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων προς διορισμό και πολλοί πήραν των ομματιών τους για τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές.

Η Επταετία, ως κορύφωση της ψυχροπολεμικής διευθέτησης που μας κατέτασσε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, δηλαδή στον ελεύθερο κόσμο, ήρθε να λερώσει όλα εκείνα που στο όνομά τους οι πραξικοπηματίες αναζητούσαν ερείσματα για να κρύψουν την ένδειά τους σε ιδέες και αισθήματα. «Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών»! Και εργολάβων επίσης. Επτά χρόνια έκοβαν βόλτες μπετατζήδες και γυψαδόροι ανά την επικράτεια με ένα μυστρί ανά χείρας και όπου βρίσκονταν χόρευαν τσάμικα! Πόση Ελλάδα απέμενε από τόσο καρναβαλικό τσιμέντωμα; Μα, όση άφηναν οι ρεβεράντζες με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και τον Εμβέρ Χότζα! Και η διοικούσα Εκκλησία, όταν δεν την απορροφούσαν οι σπουδές της, από κοντά ως δεκανίκι του καθεστώτος λιβανίζοντας την εθνοσωτήριο και τα εξαπτέρυγά της!

Η Μαρία Καρυστιανού κονιορτοποιεί την προπαγάνδα που προσπαθεί να καλύψει και το έγκλημα των Τεμπών

Militaire News

ΦΩΤΟ ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΗΣ/ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ

Απόσπασμα από τη συγκλονιστική ομιλία -ακόμη μία- της Μαρίας Καρυστιανού, μάνας που έχασε την κόρη της στο έγκλημα των Τεμπών και παλεύει για την απόδοση δικαιοσύνης. Η ομιλία έγινε στο Βόλο:


«Ενα φρικτό έγκλημα γίνεται η αιτία να φανερωθεί όλη η διεφθαρμένη πραγματικότητα. Η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Αλλά ούτε και η εξουσία.

Συνεχίζουν όμως οι κυβερνώντες να διατηρούν αυτή την εγκληματική παθογένεια λες και το θέμα δεν τους αφορά. Και ψέματα, αδιανόητα ξεδιάντροπα ψέματα, γεμάτα ειρωνεία και αλαζονεία. Η αλαζονεία της σιγουριάς πως είμαι ανώτερος όλων των άλλων και κανείς δεν μπορεί να με κουνήσει από την θέση που εκ γενετής με προόρισαν.

Δυνατή προπαγάνδα. Ολόκληρες ομάδες επικοινωνιολόγων έχουν συστρατευτεί, πληρωμένες πιθανότατα με δημόσιο χρήμα, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο από αυτό που βιώνουμε. Μα είναι δυνατόν;

 Μάθαμε να μην πιστεύουμε στα μάτια και τα αυτιά μας.; 

Υπό διωγμό οι ορθόδοξοι Σέρβοι από το Κόσοβο

ΜΠΕΤΣΗΣ ΟΡΦΕΑΣ

Στο υπό την διακυβέρνηση των αλβανικών αρχών Κόσοβο, εξελίσσονται ορισμένες διεργασίες, που αν μη τι άλλο καταδεικνύουν το μέγεθος του ξεριζωμού των γηγενών Σέρβων-Ορθοδόξων από την περιοχή, ο οποίος εντάθηκε από το 2008, από όταν ανακηρύχτηκε η ανεξαρτησία του Κοσόβου. Είχαν προηγηθεί οι βίαιες εκκαθαρίσεις του 2001-2.

Στο Κόσοβο εφαρμόζεται Γενική Απογραφή Πληθυσμού. Οι φορείς που εκφράζουν την εναπομείνασα σερβική κοινότητα έχουν καλέσει τους Σέρβους να μην μετέχουν στις διαδικασίες, καθώς δεν έχει εκπληρωθεί κανένα από τα αιτήματα της σερβικής πλευράς. Στην ουσία θέλουν να αποφύγουν να νομιμοποιήσουν, δια της συμμετοχής τους στην απογραφή, την δημογραφική αφαίμαξη της κοινότητας τους.

Ο κυριότερος λόγος ανησυχίας της σερβικής κοινότητας του Κοσόβου, που είναι πάντα σε συντονισμό με το Βελιγράδι, αφορά ένα από τα ερωτήματα της απογραφής που διενεργεί η κυβέρνηση του Άλμπιν Κούρτι. Συγκεκριμένα, συλλέγονται στοιχεία και για τις «εμπόλεμες ζημιές» σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, κατά τον “απελευθερωτικό αγώνα” του UCK το 1999, έναντι των αρχών της τότε μικρής Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή τον σερβικό στρατό! Ουσιαστικά πρόκειται για προπαρασκευαστική ενέργεια, προκειμένου η Πρίστινα να προσφύγει στην συνέχεια στο Διεθνές Δικαστήριο για Εγκλήματα Πολέμου, με σκοπό να επιδιώξει, αφενός την καταδίκη της Σερβίας, αφετέρου την αξίωση αποζημιώσεων απ’ το Βελιγράδι.

Με την πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται ως ένα απλό παιχνίδι προπαγάνδας από την μεριά των αρχών του Κοσόβου. Όμως η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη, αν δούμε τα γεγονότα συνδυαστικά με άλλες διεθνείς εξελίξεις. Η Σερβία βρίσκεται στο επίκεντρο διεθνών πιέσεων από την Δύση, με δεδομένη την ουδετερότητά της στον πόλεμο της Ουκρανίας και της άρνησης της να προχωρήσει σε κυρώσεις εις βάρος της Ρωσίας.

Οι εξελίξεις στην ενταξιακή διαδικασία του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης καθιστούν εφικτή την σχεδιαζόμενη προσφυγή της Πρίστινα στο Διεθνές Δικαστήριο. Ως γνωστόν, η Κοινοβουλευτική Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης, πρόεδρος της οποίας είναι ο Έλληνας βουλευτής Θεόδωρος Ρουσόπουλος, ενέκρινε την θετική εισήγηση της Ντόρας Μπακογιάννη, εν ονόματι της Επιτροπής Πολιτικών Υποθέσεων. Στις 16 Μαΐου η Επιτροπή Υπουργών πρόκειται να εξετάσει και μάλλον θα εγκρίνει το σχετικό Ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Ολομέλειας, αποδεχόμενη το αίτημα της Πρίστινα.
Τί συμβαίνει σε Κόσοβο και Αλβανία

Ωστόσο η κυβέρνηση Κούρτι, έχοντας φέρει στα δικά της μέτρα την απαίτηση και του διεθνούς παράγοντα για την διενέργεια νέων εκλογών στους τοπικούς δήμους του Βόρειου Κοσόβου, όπου οι Σέρβοι αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού, προχωρά σε οργάνωση δημοψηφίσματος με ερώτημα την ακύρωση των υφιστάμενων αρχών, διαδικασία που οι πολιτικές οργανώσεις των Σέρβων μποϊκοτάρουν – το δημοψήφισμα είναι προγραμματισμένο για την 21η Απριλίου. Στο δημοψήφισμα προβλέπεται η ακύρωση μόνο των εκλεγμένων δημάρχων και όχι των δημοτικών συμβουλίων, ενώ καθίσταται έγκυρο αν μετέχουν σε αυτό 50% και πλέον των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Να σημειωθεί πως αρκετοί Σέρβοι του Κοσόβου έχουν απομακρυνθεί από τις εστίες τους, λόγω των εκτεταμένων διώξεων.

Σταύρος Λυγερός - Εθνικό έγκλημα η παράδοση Patriot στην Ουκρανία

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΝΤΙΑ!

του Παντελή Σαββίδη

Ακόμη και τα πολυεθνικά Σκόπια και η Αλβανία, φυσικά, έχουν πιο σταθερή και πιο προσαρμοσμένη στα εθνικά τους συμφέροντα εξωτερική πολιτική.
Αυτό το χάλι με την παντελή απουσία εξωτερικής πολιτικής μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει.
Και δεν διαμορφώνει εξωτερική πολιτική (δεν ξέρω αν δεν μπορεί ή αν δεν θέλει) και εκεί που πάει κάτι να κάνει, αν πιεσθεί απο οπουδήποτε (ΗΠΑ, Τουρκία, ακόμη και Αλβανία) τα εγκαταλείπει.
Τα θαλάσσια πάρκα και οι δηλώσεις με υπονούμενα υποχώρησης απο τον Υπουργό Εξωτερικών δείχνουν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να διαμορφώσει πολιτική στο Αιγαίο ούτε για περιβαλλοντικά ζητήματα. Το επόμενο βήμα θα είναι όσοι επισκέπτονται τα νησιά να ζητούν άδεια απο την Τουρκία.
Δεν είναι, μόνο, που σκέπτεται να κάνει πίσω η Αθήνα. Είναι και το απολογητικό ύφος του ΥΠΕΞ και των εκπροσώπων της κυβέρνησης του στυλ: καλά και για περιβαλλοντικό ζήτημα που δεν δημιουργεί τετελεσμένα κυριαρχικών δικαιωμάτων αντιδρά η ΄Άγκυρα; Ναι και για αυτά θα αντιδρά. μέχρι να σας καταλάβει ολόκληρους. Διότι η φύση του τουρικού κράτους είναι επιθετική, αναθεωρητική και κατακτητική. Αν αυτά δεν τα γνωρίζουν οι άνθρωποι που διαμορφώνουν εξωτερική πολιτική τότε είναι επικίνδυνοι.

Η Τουρκία κέρδισε για άλλη μια φορά με τα θαλάσσια πάρκα, η εξωτερική πολιτική της χώρας εκτέθηκε στο θέμα του Κοσυφοπεδίου και προς την Σερβία και προς τους Κοσοβάρους με την επαμφοτερίζουσα σταση της Αθήνας και στην υπόθεση της εθνικής μειονότητας της Αλβανίας, με την υπόθεση Μπελέρη, υπάρχει μια άτακτη αθηναϊκή υποχώρηση. (Προσωπικά θεωρώντας ότι με την υποψηφιότητα Μπελέρη θα αναγκαστεί η αλβανική κυβέρνηση να τον βγάλει απο την φυλακή ήμουν θετικός απέναντί της. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν θα εγκαταληφθεί το αίτημα της δημαρχίας).
Είναι δυνατόν πουθενά να μην τα πηγαίνει καλά η εξωτερική πολιτική παρά, μόνο, στα αμερικανικά κελεύσματα;

Θεωρώ επικίνδυνη την πολιτική του δεδομένου που ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ενέχει τον κίνδυνο να της υποδειχθεί από τους Αμερικανούς να κάνει πίσω σε θέματα που ενδιαφέρουν την Τουρκία και είναι ζωτικά για την Ελλάδα, επειδή την Τουρκία την θεωρούν σοβαρό και αξιοπρεπές κράτος (το δήλωσαν παλαιότερα) ενώ την Ελλάδα την έχουν για ανάλωση. Όπως με την Κύπρο το 1974.

Δεν μπορεί να τα παραβλέπουμε όλα αυτά εν ονόματι του κομματικού συμφέροντος.

ΥΓ: δείτε πως συμπεριφέρθηκαν οι Αμερικανοί στους Κούρδους που έκαναν όλη την δουλειά υπέρ τους στη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα για την Ουάσιγκτον είναι μια ενοχλητική, ενίοτε, παρονυχίδα.

Γ. Αϋφαντής: Συμμετέχω στις Ευρωεκλογές. Τα μεγάλα γεωπολιτικά θέματα που μας αφορούν.εκλογές.

ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΙ ΟΦΕΛΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

«Τι οφείλει η Ελλάδα στη Ρωσία»; Απλά μαθήματα Ιστορίας από τον Η.Ηλιόπουλο

Militaire News

Η ελληνική κυβέρνηση κάνει επίδειξη ρωσοφοβίας στους δυτικούς συμμάχους της και δεν διστάζει να παριστάνει την ανιστόρητη.

Κάπως έτσι προέκυψε η ανεκδιήγητη εγκύκλιος Γεραπετρίτη με την οποία απαγορεύθηκε η πρόσκληση οποιουδήποτε Ρώσου στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου στις ελληνικές πρεσβείες όλου του κόσμου!

Αντίδοτο στην επίδειξη άγνοιας της ιστορίας η συζήτηση με έναν ιστορικό! Στο στούντιο του militaire channel ο κ.Ηλίας Ηλιόπουλος που παρδίδει μαθήματα ιστορίας στους γόνους που αν και φοίτησαν σε πανάκριβα σχολεία και πανεπιστήμια δεν φαίνεται ότι μορφώθηκαν ιδιαίτερα.

«Τι οφείλει η Ελλάδα στη Ρωσία» το θέμα της συνέντευξης με τον κ.Ηλιόπουλο και η διάρκεια της μίας και πλέον ώρας δεν κρίνεται επαρκής για όσα είχε να πει. Γι΄ αυτό και θα επανέλθουμε σύντομα.

Ποιος είναι ο κ.Ηλίας Ηλιόπουλος

– Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής (Dr. phil) του Λουδοβικείου- Μαξιμιλιανείου Πανεπιστημίου Μονάχου (Ludwig-Maximilian Universität München). Έτος αναγορεύσεως: 2000.

Βιβλίο παρουσίαση: «Γιαβόλ! Αιμα, Λήθη και Υποτέλεια» του Γιώργου Χαρβαλιά

Της Μαρίας Δεναξά 

🔴 Δεν συνηθίζω να εκθειάζω βιβλία και μάλιστα συναδέλφων. Υπάρχουν όμως φορές που πρέπει να γίνονται εξαιρέσεις! Ειδικά όταν στις σελίδες τους ανακαλύπτεις εξηγήσεις για όσα «παράξενα» των ημερών μας συζητούμε εδώ μέσα. Όπως και άγνωστες πτυχές γεγονότων που σε αιφνιδιάζουν. 

🔴 Τις μέρες αυτές έπεσε στα χέρια μου η 4η έκδοση του βιβλίου «Γιαβόλ! Αιμα, Λήθη και Υποτέλεια» του Γιώργου Χαρβαλιά. Βρήκα το χρόνο να το…ξεκοκκαλίσω και αποτολμώ την εξαίρεση προτείνοντας το ως το απόλυτο ανάγνωσμα της ανάπαυλας των διακοπών σε όσους «ψάχνονται» για τους εξής λόγους:

🔴 Αποδομεί με εξαιρετική τεκμηρίωση όλους τους μεταπολεμικούς μύθους περί «δημοκρατικής Γερμανίας» που τάχα αποναζιστικοποιήθηκε και ξέχασε τις γεωστρατηγικές της φιλοδοξίες. Αποδεικνύει ότι η ατιμώρητη Γερμανία που σήμερα παραδίδει μαθήματα «ηθικής» ουδέποτε πλήρωσε τα πολεμικά της χρέη. Και εξηγεί πώς σήμερα έφτασε να κάνει κουμάντο στην ΕΕ και να ρυθμίζει τις ζωές μας.

🔴 Αναδεικνύει έξοχα το ελληνικό case, από τον Οθωνα ως τις μέρες μας, την υποτέλεια και τον δωσιλογισμό. Αφηγείται με καθηλωτικό τρόπο τα φρικτά εγκλήματα της Κατοχής, αλλά και αντικρούει με στοιχεία την προσπάθεια επαναχάραξης της ιστορίας εις βάρος της εθνικής αντίστασης. Και βέβαια προτάσσει το ζήτημα των αποζημιώσεων. 

🔴 Είναι μια ασυνήθιστα επιμελημένη σκληρόδετη πολυσέλιδη έκδοση με πλούσιο φωτογραφικό υλικό σε πέντε παραρτήματα(εξ ου και η τσουχτερή τιμή των 33 ευρώ), πλην όμως παρά το…βαρύ παρουσιαστικό και το δύσκολο θέμα που πραγματεύεται διαβάζεται ευχάριστα και μαρτυρά πως ο… άνθρωπος ξέρει να γράφει! 

🔴 Κυρίως όμως, το βιβλίο του Γιώργου Χαρβαλιά είναι σημαντικό και εξόχως επίκαιρο γιατί φλερτάρει διαρκώς με την πικρή διαπίστωση ότι ο ναζισμός ανταμώνεται στις μέρες μας με την Παγκοσμιοποίηση από την πίσω πόρτα. Κι ο νοών νοείτο. Αξίζει πραγματικά να το διαβάσετε! 

ΥΓ. Συγκλονιστικά και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα!

ΠΗΓΗ: https://twitter.com/mdenaxa/status/1782016887431237907?t=ubiQaY5QZtjyAviJ_JcmyQ&s=19

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η σαρακοστιανή νηστεία του Μπάυρον

Κωνσταντίνος Μπλάθρας

«...κάνω ένα είδος σαρακοστιανής νηστείας, απαραίτητης για να προετοιμαστώ για την ασκητικότερη διατροφή που με περιμένει στον Μοριά, όποτε κληθώ εκεί», απαντάει ο Μπάυρον, στις 18 Σεπτεμβρίου 1823, σε πρόσκληση για γεύμα του πλοιάρχου του Βασιλικού Ναυτικού Κλίφορντ (Clifford), στην Κεφαλλονιά όπου βρίσκεται, αναζητώντας τρόπο να περάσει απέναντι, στην ηπειρωτική, όπως τη λέει ο ίδιος, Ελλάδα.

 Τη σαρακοστιανή αυτή νηστεία, όπως φαίνεται από τις αναμνήσεις του Ιταλού κόμητα Ντα Γκάμπα, που τον συνόδευσε στο Μεσολόγγι, την κράτησε –λόγω και στομαχικών προβλημάτων– μέχρι τον θάνατό του, το Πάσχα, 19 Απριλίου 1824, ανατρέποντας ο ίδιος τον έκλυτο βυρωνικό του μύθο. Στο μεταξύ, συνέτρεχε τους Έλληνες και οικονομικά, μοιράζοντας τα τελευταία απομεινάρια της πατρικής του περιουσίας:

 «ξόδεψα επίσης γύρω στα εκατό τάλιρα για να συντρέξω τους Έλληνες πρόσφυγες στην Ιθάκη» –σε αντίθεση με τους πατριώτες του Σολωμού καλοστεκούμενους Ζακυνθινούς–, όπως γράφει στον κολλητό του Χομπχάουζ (Hobhouse) λίγο πριν (11 Σεπτεμβρίου), αναγγέλοντάς του μαζί με άλλα τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη. Ο Μπότσαρης τον περίμενε απέναντι, όπως λέει ο ήρωας στο τελευταίο του γράμμα, προς τον ποιητή, μια μέρα πριν πέσει στο Κεφαλόβρυσο (9 Αυγούστου 1823).

 Ο Μπάυρον πέρασε απέναντι αλλά δεν έφτασε ποτέ στον Μοριά, αν και είχε προσφερθεί στον πασά της Πάτρας να ανταλλαχθεί ως όμηρος με Έλληνες αιχμαλώτους. Διακόσια χρόνια πριν, σαν σήμερα, η καρδιά του, που έμεινε για πάντα στο Μεσολόγγι, σταμάτησε να χτυπά.

Το περιοδικό «Book’s Journal», στο τεύχος Απριλίου, αφιερώνει σελίδες του στον ποιητή και εκ των πραγμάτων πολιτικό, όπου συνεισφέρω μερικούς στίχους από τις «Εβραϊκές μελωδίες», που φανερώνουν την εξοικείωσή του με τη Βίβλο, καθόλου άσχετη με την γενικότερη φιλελεύθερη πολιτική και τη φιλελληνική του στράτευση:

 «το βιβλικά μελαγχολικό κλίμα των ποιημάτων αυτών και η αναμέτρησή του με την παράδοση και την πίστη, ποιητής γαρ, τον συνόδευσε ως το τέλος». Λαμπριάτικο εν τέλει τέλος.

Η εικόνα του Μπάυρον είναι του Γιάννη Ψυχοπαίδη από το έργο του «Ο Βύρωνας στην Κεφαλλονιά» (2014). Τα αποσπάσματα των επιστολών του είναι από τη μετάφραση του Δημοσθένη Κούρτοβικ, στην ωραία έκδοση του «Ιδεογράμματος», «Λόρδου Μπάυρον. Επιστολές από την Ελλάδα».

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/qE8gVMW1BYH64s37/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Όταν ο Νίκος Παπάζογλου συνάντησε τον Γκύντερ Άντερς

 

Γιώργος Τασιόπουλος

 

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...» τραγουδούσε ο ευαίσθητος, λυρικός τραγουδιστής, συνοδός στη χαρά μας των μετεφηβικών μας χρόνων, ο Νίκος Παπάζογλου*, ο τραγουδιστής με το κόκκινο μαντίλι.

    ------------------------------*******-------------------------------

«Δεν αρκεί ν΄ αλλάξουμε τον κόσμο – δεν κάνουμε άλλωστε και τίποτ΄ άλλο μέχρι τώρα.

Τούτο συμβαίνει και χωρίς εμάς.

Πρέπει επιπλέον να ερμηνεύσουμε αυτή την αλλαγή

Ακριβώς για να την αλλάξουμε.

Έτσι ώστε ο κόσμος να μην αλλάζει πια χωρίς εμάς.

Και έτσι ώστε να μην καταντάει ένας κόσμος χωρίς εμάς».

Γκύντερ Άντερς

Από το προλογικό σημείωμα του Στέφανου Ροζάνη*

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το «Die Antiquiertheit des Menschen» («”Η επαν”-“απαρχαίωση” του ανθρώπου»), του Γερμανού φιλοσόφου Γκύντερ Άντερς.

Γραμμένο το 1956 περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια ένα μέλλον που ταυτίζεται με τις πιο ζοφερές στιγμές του δικού μας παρόντος:

“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. Αρκεί να δημιουργηθούν εξαρτήσεις τόσο ισχυρές ώστε η ιδέα και μόνο της εξέγερσης να μην έρχεται στο μυαλό κανενός.

Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον δραστικό περιορισμό της παιδείας, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί.

 Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς.

Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «ψυχαγωγικά» προγράμματα που θα κολακεύουν πρωτίστως το συναίσθημα και τα ένστικτα. Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται. Το σεξ θα τεθεί στην πρώτη γραμμή των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων — δεν υπάρχει καλύτερο κοινωνικό ηρεμιστικό

Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε η διαφημιστική ευφορία να γίνει το μοντέλο της ανθρώπινης ευτυχίας και υπόδειγμα της ελευθερίας.

Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ότι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί.

Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν”.

[«”Η επαν”-“απαρχαίωση” του ανθρώπου»), του Γερμανού φιλοσόφου Γκύντερ Άντερς.

Μετάφραση του Αντώνη Καραβασίλη από τη γαλλική έκδοση: «L’obsolescence de l’homme», εκδ. IVREA, Παρίσι 2002.]»

* Ο Νίκος Παπάζογλου έφυγε πρόωρα τέτοιες μέρες του 2011.

Όπως είχε πει για το μαντίλι του, «άρχισα να το φορώ για τη μοτοσικλέτα, γιατί, ξέρεις, καρφώνονται μέλισσες στον λαιμό σου, ό,τι θέλεις. Και έμεινε. Άρχισε να με βοηθάει μετά στο τραγούδισμα πολύ». Αλλά και βέβαια σύμφωνα με τον ίδιο, « έχει χρησιμεύσει και για να σκουπίσει τα δάκρυά του από λύπη ή έρωτα».

** GUNTHER  ANDERS, «Η απαρχαίωση των ιδεολογιών του κομφορμισμού – Δύο κεφάλαια από την απαρχαίωση του ανθρώπου», εκδ. Έρασμος

Και ταιριαστή σε στίχους και σε εκτέλεση απάντηση:

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου 

Κρύβομαι για να γλιτώσω, 

απ’ του Ηρώδη το μαχαίρι

 Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου 

Κάτι προγόνων ξύδι και χολή 

σ’ αυτήν την άδεια πόλη 

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου

 Θάβομαι για να μεστώσω μες του Διογένη το πιθάρι 

Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου

 Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά 

καθώς εσύ κουρνιάζεις 

Εδώ στη γιορτή του πόνου 

Ντύνομαι να μην κρυώνω 

του Ουλιάνωφ το μειδίαμα

 Σαντάλια του Χριστού,

 φορώ στα πόδια μου 

Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό μα εγώ θα αναστηθώ

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Με ελλαδικές ψήφους το Κόσσοβο μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης- αρνητική εξέλιξη για την Κύπρο: Θα δημιουργήσει προηγούμενο με την αποσχιστική οντότητα, το κατοχικό καθεστώς

Ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης (2Δ) χαιρετάει την εκπρόσωπο της ΝΔ, Ντόρα Μπακογιάννη (Δ), κατά τη διάρκεια της σύγκλησης του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής υπό την προεδρία του, στο υπουργείο Εξωτερικών, Αθήνα, Πέμπτη 11 Απριλίου 2024. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ 

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, Λευκωσία

Μια σοβαρή, αρνητική εξέλιξη για την Κύπρο έχει σημειωθεί στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, μετά την υπερψήφιση της Εισήγησης της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, να γίνει μέλος το Κόσσοβο. Πρόκειται για μια εξέλιξη, που μπορεί να δημιουργήσει προηγούμενο και για την περίπτωση της Κύπρου.


Η ολομέλεια της ΚΣΣΕ ενέκρινε χθες την Έκθεση Μπακογιάννη και το θέμα θα αχθεί πλέον ενώπιον των υπουργών. Δύσκολα, όμως, θα ανατραπεί το αποτέλεσμα.

Το θέμα αυτό, μετά τη στροφή- την υστάτη- που έκανε η εισηγήτρια και την πρότασή της να καταστεί μέλος το Κόσσοβο, που ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι κράτος-μέλος των Ηνωμένων Εθνών, είχε ως γνωστό, προκαλέσει αναταράξεις και αντιδράσεις. Κυρίως από την Κύπρο, αλλά και τη Σερβία καθώς και από μια σειρά κρατών, που θα επηρεασθούν.

Πρόκειται για μια εξέλιξη, που αναμένεται να βρούμε μπροστά μας ως Κυπριακή Δημοκρατία. Πρόκειται για μια εξέλιξη, που αναμένεται να αξιοποιήσει το έπακρο η κατοχική πλευρά. Σημειώνεται ότι τόσο οι Κοσσοβάροι όσο και οι Τουρκοκύπριοι έχουν καθεστώς παρατηρητή στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Οι εκ του Κοσσόβου θα είναι μέλη μετά που θα εγκριθεί και από τους υπουργούς.Περαιτέρω σημειώνεται ότι πριν να υπάρξει αλλαγή από πλευράς της εισηγήτριας, ετίθεντο προϋποθέσεις και όροι για να γίνει το Κόσσοβο δεκτό στην ΚΣΣΕ. Αυτές οι προϋποθέσεις τέθηκαν μερικώς.

Για την ιστορία να αναφέρουμε πως εναντίον της Έκθεσης ψήφισαν οι δυο εκπρόσωποι της Κύπρου, Γιώργος Λουκαίδης του ΑΚΕΛ και Χριστιάνα Ερωτοκρίτου του ΔΗΚΟ, που έδωσαν μάχη αποτροπής καθώς και η Νίνα Κασιμάτη (ΣΥΡΙΖΑ) από ελλαδικής πλευράς. Αποχή τήρησαν οι Αλέξης Τσίπρας και Γιώργος Παπανδρέου.

Οι υπόλοιποι της ελλαδικής αντιπροσωπείας, προερχόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία, υπερψήφισαν ακολουθώντας την κ. Μπακογιάννη.


Η έκθεση ψηφίστηκε με 131 ψήφους υπέρ, 29 κατά και 11 αποχές. Πρέπει να αναφερθεί πως η βουλευτής του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη, που απουσίαζε για λόγους υγείας, είχε αποστείλει επιστολή σημειώνοντας πως επειδή η ψηφοφορία «είναι εξαιρετικής σημασίας για το κόμμα μου και μένα, να καταγραφεί η άρνησή μου, δηλαδή ΚΑΤΑ στην ψηφοφορία, παρακαλώ να με αντικαταστήσετε μόνο με συνάδελφο αναπληρωματικό μέλος, που θα έχει την ίδια αρνητική ψήφο, όπως η κ. Κασιμάτη, που με διαβεβαίωσε γι’ αυτό. Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν είναι εφικτό, ας μείνει η θέση μου κενή για να μην αλλοιωθεί η αρνητική μου ψήφος».

«Αντισυστημικοί» μπαλαντέρ, σάρκα από τη σάρκα του συστήματος...

Η μόνη αντισυστημική ψήφος, η ψήφος στο ΚΚΕ

Κατά καιρούς τη μάσκα του δήθεν αντισυστημικού έχουν φορέσει πολλοί και διάφοροι:

Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που συγκυβέρνησαν με τον Καμμένο, φόρτωσαν τον λαό ένα τρίτο μνημόνιο, γέμισαν την Ελλάδα αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις.

Διάφορα μορφώματα και διάττοντες «αστέρες» που συμμετείχαν ή στήριξαν αντιλαϊκές κυβερνήσεις, αφού πρώτα έκαναν τη βρώμικη δουλειά, λειτουργώντας ως αμορτισέρ για τη λαϊκή δυσαρέσκεια, εκτρέποντας τον όποιο ριζοσπαστισμό ξανά στην κοίτη του συστήματος, καλλιεργώντας ακόμα πιο βαθιά την αντίληψη ότι αυτή είναι τάχα μονόδρομος.

Ακόμη και οι χρυσαυγίτες ναζιστές δολοφόνοι, που δεν προλάβαιναν στη Βουλή να καταθέτουν προτάσεις για τους εφοπλιστές και επιβεβαιώθηκε αυτό που έχει άλλωστε διδάξει η Ιστορία, ότι είναι δηλαδή «σάρκα από τη σάρκα» του σάπιου συστήματος με διασυνδέσεις με τον κρατικό μηχανισμό, παρίσταναν τους «πολέμιους» του συστήματος.

Ολοι τους επιβεβαίωσαν ότι είναι οι καλύτεροι «συστημικοί» μπαλαντέρ του σάπιου συστήματος. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη, γιατί κανένας τους δεν αμφισβητεί, αλλά αντίθετα υπηρετούν με μοιρασμένους ρόλους τον πυρήνα του συστήματος, το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ. Γι' αυτό όλοι αυτοί έδειχναν και δείχνουν ως «σύστημα» ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς εκτός από τον πραγματικό ένοχο για τα δεινά των εργαζομένων, του λαού.

Ετσι και τώρα:

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι και το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν το ...«σύστημα Μητσοτάκη», με το οποίο έχουν ψηφίσει μαζί πάνω από τα μισά νομοσχέδια στη Βουλή και πάνω από το 70% των Οδηγιών στην Ευρωβουλή (το ΠΑΣΟΚ το 90%!), με τον οποίο «χέρι χέρι» μπλέκουν την Ελλάδα στον πόλεμο και τα σχέδια της «ιερής συμμαχίας» του ΝΑΤΟ.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που λέει και ξαναλέει ότι «δεν τον κρατάει κανείς»: Βγάζει μόνος του οικειοθελώς και συνειδητά τις ανακοινώσεις που ζηλεύει μέχρι και η κυβέρνηση υπέρ του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ, μόνος του ξεπατικώνει και τα συνθήματα της ΝΔ για το «κεφάλαιο ως εργαλείο που μειώνει τις ανισότητες». Μόνος του χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ «ιερή αμυντική συμμαχία»! Πραγματικό «θαύμα»! Αλήθεια, τι θα έκανε αν είχε... δεσμεύσεις;

Οι του «ΣΥΡΙΖΑ νο 2» της Νέας Αριστεράς, αφού πρώτα δεν έμεινε θέση του συστήματος από την οποία να μην το υπηρετήσουν ως υπουργοί των μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων, στα διαλείμματα του «αντισυστημισμού» τους ψηφίζουν τώρα μέχρι και νόμους για το ξεσπίτωμα των λαϊκών οικογενειών... επειδή είναι ευρωπαϊκές Οδηγίες. Τόσος αντισυστημισμός...

Γαστρονομία & Μάρκετινγκ – Από το Παρελθόν στο Μέλλον - του Βασίλη Σπόκου

"...Όμως, το μάρκετινγκ δεν είναι μόνο η πώληση ενός προϊόντος. Είναι η αφήγηση μιας ιστορίας...

Πρέπει να αφηγηθούμε την ιστορία της γεύσης του τόπου μας – την αγάπη και την προσοχή που διακρίνουν την παραγωγή των τοπικών προϊόντων...

Ας ανακτήσουμε την ταυτότητα μας, την ταυτότητα του τόπου μας..."

Οι επισκέπτες αναζητούν την ταυτότητα του τόπου, την ψυχή του, την ιστορία του που μέσα από τα προϊόντα του μπορούν να τον γνωρίσουν, το άψυχο δεν πουλά

Η Ελλάδα με πλούσια ιστορία και πολιτισμό που εκτείνεται αιώνες πίσω, δεν είναι μόνον ένας προορισμός για τους λάτρεις της ιστορίας και του φυσικού κάλλους. Είναι επίσης ένας προορισμός για τους λάτρεις της γαστρονομίας, με μια εκπληκτική ποικιλία γευστικών εμπειριών που αναδεικνύουν τα τοπικά προϊόντα και τις παραδόσεις μας.

Με τη σύγχρονη ανάπτυξη του τουρισμού, το γαστρονομικό μάρκετινγκ έχει αναδειχθεί ως ένα σημαντικό εργαλείο για την προβολή των γαστρονομικών προϊόντων, προσφέροντας στους επισκέπτες την ευκαιρία να ανακαλύψουν τις γεύσεις και τις αρώματα που καθιστούν αυτό το νησί τόσο ξεχωριστό.

Η Ελλάδα είναι ευλογημένη με μια πληθώρα φυσικών πόρων και παραδοσιακών προϊόντων, όπως ελιές, ελαιόλαδο, τυριά, μέλι, κρασί και πολλά άλλα. Η επιτυχής προώθηση αυτών των προϊόντων δεν αποτελεί μόνον μια οικονομική ευκαιρία για τους τοπικούς παραγωγούς, αλλά και έναν τρόπο να διατηρηθούν και να αναδειχθούν οι τοπικές γευστικές παραδόσεις.

Ένας από τους πυλώνες του γαστρονομικού μάρκετινγκ είναι η προώθηση των τοπικών προϊόντων. Στο πλαίσιο του τουρισμού, η προώθηση αυτών των προϊόντων μέσω του μάρκετινγκ αποτελεί καίρια στρατηγική για την προβολή της χώρας ως γαστρονομικό προορισμό. Στο παρόν άρθρο, εξετάζουμε τη σημασία του μάρκετινγκ γαστρονομικών προϊόντων στον τουρισμό της Ελλάδας.

Γαστρονομική Πολυπολιτισμικότητα:

 Η ελληνική γαστρονομία αντικατοπτρίζει την πολυπολιτισμική φύση της χώρας. Από τα τυπικά ελληνικά πιάτα όπως ο μουσακάς και το σουβλάκι, μέχρι τοπικά εδέσματα και παραδοσιακά προϊόντα, ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει την ποικιλία και την πλούσια γευστική κληρονομιά της χώρας.

Προβολή των Τοπικών Προϊόντων: Το μάρκετινγκ των γαστρονομικών προϊόντων συμβάλλει στην προβολή των τοπικών παραγωγών και προϊόντων. Μέσω της προώθησης τοπικών εδεσμάτων, κρασιών, τυριών και ελαιόλαδου, ο τουρισμός δίνει έμφαση στην αυθεντικότητα και τη γεύση του τόπου. Οι γαστρονομικές εκδηλώσεις, οι οινογνωστικές διαδρομές, μπορούμε να αναδείξουμε τις Μινωικές διαδρομές του κρασιού, τα μαγειρικά σεμινάρια για την Μινωική κουζίνα και οι επισκέψεις σε αγροκτήματα και οινοποιεία αποτελούν δημοφιλείς δραστηριότητες που προσφέρουν στους επισκέπτες την ευκαιρία να εξερευνήσουν την κρητική γαστρονομία και τα προϊόντα μας μέσα από μια πραγματική και αυθεντική εμπειρία, την ιστορία και τους μύθους.

Δημιουργία Αναζήτησης Αυθεντικών Εμπειριών: 

Η Σαρακοστή ως πολύπλευρη πορεία άσκησης - Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος

Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μια περίοδος όπου οι Χριστιανοί καλούμαστε όχι μόνο να νηστέψουμε ορισμένες τροφές, αλλά κυρίως να βάλουμε τον εαυτό μας σε μια γενικότερη διαδικασία πνευματικής άσκησης.

 Η εκκλησία προσπαθεί κάθε χρόνο με την Μ. Τεσσαρακοστή να μας δώσει την ώθηση που χρειαζόμαστε για να ξυπνήσουμε από τον ύπνο της αμαρτίας, η οποία μας κρατάει μακριά από τον Χριστό. 

Η φετινή Μ. Τεσσαρακοστή είναι βέβαιο πως είναι αρκετά διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει, λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί εξ αιτίας της πανδημίας. Με τις εκκλησίες να δέχονται άλλοτε λιγοστά άτομα και άλλοτε καθόλου πολλοί είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν χάσει την επαφή τους με την εκκλησιαστική ζωή και ακόμη περισσότερο με τις ιδιαίτερες ακολουθίες της περιόδου που διανύουμε. Η κατάσταση αυτή είναι ένας μεγάλος πειρασμός για την εκκλησία μας, ο οποίος εκτός από τα προφανή προβλήματα που προκαλεί όσον αφορά τις ακολουθίες, αφήνει επίσης να αναπτυχθούν έντονες διαφωνίες ανάμεσα στην εκκλησιαστική κοινότητα που οδηγούν πολλές φορές σε κατάκριση. 

Ως Χριστιανοί πρέπει να αφήσουμε πίσω τις όποιες διαφωνίες μας ή τους λογισμούς μας και να αγωνιζόμαστε καθημερινά η Μεγάλη Εβδομάδα και η Ανάσταση του Κυρίου να μας βρει σε κοινωνία με τους αδελφούς μας. 

Με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος κ. Φιλόθεο.

Γιάννης Φέρτης

Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι απλοί.

Είχαν βγάλει μόνο το Δημοτικό. 

Ήθελαν να σπουδάσω όπως ο 

αδερφός μου που μπήκε στην Ιατρική.

Ήμουν δεκατεσσάρων ετών

και ο μεγαλύτερος αδερφός μου,

που με περνάει τέσσερα χρόνια, 

με πήρε μαζί του σε μία παράσταση 

του Εθνικού Θεάτρου.

Ήταν μια γαλλική κωμωδία 

με την Άννα Συνοδινού 

και τον Ντίνο Ηλιόπουλο.  

Εντυπωσιάστηκα, και μετά

δεν άφηνα παράσταση για παράσταση 

του Εθνικού και του Κουν.

Γυρνώντας σπίτι, το βράδυ, έπεφτα να 

κοιμηθώ κι έκανε τρεις ώρες να με πάρει 

ο ύπνος - σκεφτόμουν όσα είχα δει.

Με τον ''Άμλετ'', δε, είχα πάθος. 

Το πατρικό μου σπίτι ήταν 

στους πρόποδες του Λυκαβηττού

και ανέβαινα πάνω στο λόφο, 

μέσα στα δέντρα, 

το μεσημέρι που δεν είχε πολύ κόσμο, 

κι έκανα απαγγελίες. 

Όταν τελείωσα το σχολείο

έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης.

Πέρασα εύκολα μπορώ να πω, 

με έναν μονόλογο του Άμλετ.

Την πρώτη φορά που έπαιξα 

στην Επίδαυρο είχα φοβερό τρακ.

Είχα βγάλει έρπη από την αγωνία.

Δεν είχα ποτέ υπερεγώ, 

ούτε βαυκαλιζόμουν επιβραβεύοντας 

τον εαυτό μου. 

Έρχονταν και μου έλεγαν ''Είστε πάρα 

πολύ καλός'' αλλά δεν ένιωθα άνετα και 

απαντούσα ''όχι, δεν είμαι και τόσο καλός.''

Δεν το έλεγα για να τους τη σπάσω.

Έτσι ένιωθα. 

Καταρχάς πάρα πολύ καλός 

δεν έχω αισθανθεί ποτέ. Καλός, ναι. 

Δεν αισθάνομαι για τον εαυτό μου 

ότι σε κάποιο έργο ήμουν ιδιαίτερα καλός.

Ήμουν καλός μέχρι ένα σημείο,

όχι ο σπουδαίος ηθοποιός.

Δε θεωρώ ότι είμαι πλήρης εμπειριών 

στο Θέατρο, πιστεύω πως υπάρχουν 

πράγματα που δεν τα ξέρω.

Σίγουρα έχω κάποια εμπειρία 

αλλά όχι πληρότητα.

Άλλοι μπορεί να την έχουν κατακτήσει.

Βλέπω άλλους συναδέλφους που είναι 

πιο μέσα στον τρόπο παιξίματος, 

ψάχνονται πιο πολύ.

Όλα αυτά, εννοείται, 

χωρίς να υποτιμώ τον εαυτό μου. 

Είμαι ένας ηθοποιός 

που έζησα ωραία πράγματα,

και τα ζω όσο ακόμα δουλεύω.

Τρέφω μεγάλη συμπάθεια 

για τους νέους ηθοποιούς. 

Ενίοτε αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα 

να παίξω σαν κι αυτούς. 

Για το μέλλον της Β. Ηπείρου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ελλαδίτες και Βορειοηπειρώτες Έλληνες - Αλβανοί δημοκράτες συζητήσαμε για τα τεκταινόμενα "απέκει" ερήμην της αδιάφορης ελληνικής πολιτείας. 

Η Βόρειος Ήπειρος βιώνει ένα είδος εθνοκάθαρσης και νέας κοπής διωγμούς από τις εντεινόμενες και διαχρονικές πιέσεις, άμεσες και έμμεσες, που ασκούνται στην ευρύτερη Κοινότητα – η οποία ξεπερνά τις αυθαίρετα προσδιορισμένες μειονοτικές ζώνες. 

Κύπρος - Θράκη - Αιγαίο - Β. Ήπειρος, ακόμη και οι περιφέρειες του ίδιου του ελληνικού κράτους, αντιμετωπίζονται ως βαρίδια  στα πολιτικά σχέδια της αθηνοκεντρικής πολιτικής του ελλαδισμού.  Η "σωστή πλευρά της ιστορίας" επιβάλλει την εγκατάλειψη των χιλιόχρονων εστιών του ελληνισμού.

Η διαβούλευση έγινε την Κυριακή 14 Απριλίου, στο φιλόξενο κτίριο της Ένωσης Ποντίων Νίκαιας-Κορυδαλλού.

Στο βίντεο που ακολουθεί η προσωπική μου ολιγόλεπτη παρέμβαση και στο επόμενο οι τοποθετήσεις όλων των παρευρισκομένων Ελλαδιτών, Βορειοηπειρωτών καθώς και μηνύματα φίλων Αλβανών και Ελλήνων της Κύπρου.

Γιώργος Τασιόπουλος 

Το video της διαβούλευσης 

"Νηστίσιμη"... μπριζόλα ΔΕΝ υπάρχει!

Του Θανάση Κ. 

 

Το Υπουργείο μας των Εξωτερικών "εφηύρε" τελευταία μια «νέα θεωρία» για να εξηγήσει την... παραίτηση του από την Πολιτική. 

Κι από την Εξωτερική Πολιτική. 

Κι από την υπεράσπιση του Εθνικού Συμφέροντος: 

-- Εμείς είμαστε, λέει, ΚΑΤΑ της «συναλλακτικής διπλωματίας». 

Και υπέρ της «Διπλωματίας αρχών»...

Ουάου, που θά 'λεγε κι εκείνος ο αλησμόνητος Γιάν(ν)ης - με ένα νι...

* Πρώτα-πρώτα τι σημαίνει «συναλλακτική διπλωματία»; 

Αποτελεί μετάφραση του αγγλικού όρου transactional diplomacy. Και σημαίνει μια πολιτική που εστιάζει ή δίνει προτεραιότητα στο Εθνικό συμφέρον και στο «δούναι και λαβείν». με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος...

Και τι κακό υπάρχει σε αυτό; θα ρωτήσει κάποιος...

Απολύτως τίποτα!

Η Εξωτερική Πολιτική ορίζεται με βάση το Εθνικό Συμφέρον. Είναι η υπεράσπιση του συμφέροντος μιας κοινωνίας συνολικά προς τα έξω. 

Και όταν το κάνεις, είσαι υποχρεωμένος να ζητάς πράγματα και να δίνεις κάποια «ανταλλάγματα» για όσα κερδίζεις. Πάντα με βάση του Εθνικό Συμφέρον μιας χώρας. 

Αν καταργήσεις το «δούναι και λαβείν» με βάση το Εθνικό Συμφέρον - δηλαδή αυτό που ονομάζουν τώρα «συναλλακτική διπλωματία» - ουσιαστικά ΚΑΤΑΡΓΕΙΣ την Εξωτερική Πολιτική συνολικά. 

Αν παραιτηθείς από τη «συναλλακτική διπλωματία» τότε απεμπολείς το Εθνικό Συμφέρον!

Όταν μας λένε «εμείς δεν ασκούμε συναλλακτική διπλωματία» ουσιαστικά μας λένε: εμείς ΔΕΝ ασκούμε Εξωτερική Πολιτική!

Γιατί το Εθνικό Συμφέρον είναι... τα πάντα όλα, στην άσκηση διπλωματίας. 

 

* Από την άλλη, ας αναρωτηθούμε, τι σημαίνει «διπλωματία αρχών»;

Από πρώτη άποψη, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως!

Ασκούμε διπλωματία, λέει, στη βάση «αρχών». Ποιών «αρχών»;

Πάνω στις "αρχές" ποιανών; 

Και τι συμβαίνει όταν οι «αρχές» είναι αντικρουόμενες μεταξύ τους; 

Και τι σημαίνει όταν διάφορα κράτη επικαλούνται "αρχές" που είναι κοινά αποδεκτές απ’ όλους, αλλά καθένας δίνει έμφαση, κάθε φορά, σε διαφορετικές αρχές, και οδηγείται σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές ιεραρχήσεις; 

Γιατί το μεγάλο πρόβλημα στην Πολιτική είναι οι Ιεραρχήσεις: Και των διαφορετικών (εθνικών) συμφερόντων που οφείλεις να προασπιστείς και των (διαφορετικών) αρχών που θα επικαλεστείς και των συμμαχιών που είσαι υποχρεωμένος να δημιουργήσεις (στη βάση και των συμφερόντων που θες να συνασπίσεις)...

Όλα αυτά είναι πολιτικά ερωτήματα, όχι ζητήματα "αρχών"...

* Πριν απ’ όλα, τι σημαίνει «αρχές»;

Αρχές είναι κάτι εντελώς αφηρημένο. Είναι το ανώτατο στάδιο "αφαίρεσης" μιας θεωρίας ή ενός "λογικού συστήματος".

Είναι αυτά που επιλέγουμε να αποδεχθούμε ως «θεμελιώδη δεδομένα», χωρίς να τα αμφισβητούμε και χωρίς να χρειαστεί να τα αποδείξουμε. 

Όπως τα αξιώματα στα μαθηματικά. 

Ή όπως οι αρχές Δικαίου σε οποιοδήποτε νομικό σύστημα.  

* Με τις αφηρημένες αρχές, από μόνες τους, ΔΕΝ ασκείς Πολιτική...

Με τις αφηρημένες αρχές χτίζεις συγκεκριμένα κανονιστικά συστήματα, με βάση τα οποία, στη συνέχεια, ασκείς πολιτική. 

-- Με τις αρχές Δικαίου, από μόνες τους, δεν αποδίδεις Δικαιοσύνη.

Με τις αρχές Δικαίου επεξεργάζεσαι συγκεκριμένους Νόμους, με βάση τους οποίους, στη συνέχεια, αποδίδεται η Δικαιοσύνη. 

Μάνος Χατζιδάκης

Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός 

που ζούσε στην αυλή

μ' ένα κρεβάτι, ένα κανάτι

και με κρασί πολύ.

Είχε δυο μάτια γαλανά

κι αχτένιστα μαλλιά,

κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε

στα ρούχα τα παλιά.

Αχ κυρ Αντώνη πώς σ' αγαπάμε

και μαζί σου τ' άστρα μετράμε,

τις φωτιές για σένα πηδάμε

ώσπου να 'ρθει βροχή

και τον καημό σου πάντα ξεχνάμε,

σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε,

σαν παιδιά με σένα γελάμε

σαν κάνεις προσευχή.

Μα ο κυρ Αντώνης βιάζεται 

να πάει να κοιμηθεί,

γιατί το βράδυ στα όνειρά του

θέλει να θυμηθεί

ό,τι ποτέ δεν έζησε 

μες στ' όνειρό του ζει

μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο

τον βρίσκει η χαραυγή.

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης

στρώνει να κοιμηθεί,

κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε

στην πόρτα να βρεθεί.

Μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει

ποτέ του στην αυλή,

αφού για πάντα μες στ' όνειρό του

θέλησε πια να ζει.

Μάνος Χατζιδάκις

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/XktX51qwhvM8rza8/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Από την Ιστορία στο storytelling – Το τέλος των Μεγάλων

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

«Η διερώτηση για το αν ο κόσμος είναι πραγματικός» μπορεί να είναι παλιά, όμως στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και του metaverse μοιάζει πιο επιτακτική, ειδικά μετά την υποχώρηση των μεγάλων αφηγήσεων του 20ου αιώνα που κατέστησαν σε ανύποπτο χρόνο «ύποπτες» οι προφήτες Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ. Φυσικά, οι αφηγήσεις δεν εξαφανίστηκαν, αφού αποτελούν «το θεμέλιο της ταυτότητας» απλώς κατακερματίστηκαν, εξατομικεύτηκαν, εμπορευματοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να χαθεί το μεγάλο προσδιοριστικό νόημα, να κυριαρχήσει ο βούρκος του παραλόγου. Έτσι, ο άνθρωπος, ζώο λογικό, μιμητικό, πολιτικό (και μεταφυσικό), είναι «το μόνο ον που εκπλήσσεται με την ίδια του την ύπαρξη», γι΄ αυτό και αποκτά «οντολογικό άγχος» καθώς «όλη μας η αξία συνίσταται στη σκέψη».

Με αυτούς τους φιλοσοφικούς στοχασμούς ο Γάλλος ιστορικός και ειδικός στον ναζισμό Johann Chapoutot στο βιβλίο του «Η μεγάλη αφήγηση – Εισαγωγή στην ιστορία του καιρού μας» (μετ. Γ. Καράμπελας, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2023) μας προετοιμάζει για κάτι όχι τόσο αισιόδοξο που έρχεται ολοταχώς καταπάνω μας. Στην ουσία μας παρέδωσε μία εργαλειοθήκη ερμηνείας του παρόντος και ιχνηλάτισης του μέλλοντος αφού η ανθρωπότητα (τουλάχιστον στη δυτική της έκφανση) κουβαλάει υποδόριες ιστορικές δυναμικές που τη στοιχειώνουν….

Με μια καταλυτική ευρυμάθεια σύγχρονων μελετών και μιας μεγάλης λογοτεχνικής γκάμας ο Γιοχάν Σαπουτό φεύγει από τη γεγονοτολογία και στρέφεται στο πνεύμα, την κουλτούρα για να μας εισάγει στις αιτίες που οδήγησαν στην αποδόμηση και στην κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων. Στην ουσία πρόκειται για μια πραγματεία της φιλοσοφίας της ιστορίας του καιρού μας, μια συγκέντρωση αποδείξεων της επικείμενης αλλαγής παραδείγματος…

Η θεώρησή του είναι κυρίως γαλλοκεντρική, εντάσσεται και πάσχει από το σύνδρομο του Δυτικού Κανόνα. Αναμφίβολα η θεώρηση αυτή έχει μεγάλη αξία για μας τους δυτικούς, διότι το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων αφορά πρωτίστως τη δυτική ρητορεία. Οι άλλοι δεν έχουν μιλήσει ακόμα.

Οι αιτίες της κατάρρευσης των μεγάλων αφηγήσεων

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο που προσκομίζει ο Σαπουτό αναφέρεται στην «εξάντληση της προνοιοκρατίας». Γράφει για την Καθολική Εκκλησία και την διανοητική εξουσία της μετά την απόσχισή της από το ιουδαϊσμό, εξουσία που άσκησε μέσα από τη θεολογία στην πρόσληψη και την υφή του χρόνο επί αιώνες, εγκαινιάζοντας ένα «χριστιανικό καθεστώς ιστορικότητας» σε αντίθεση με τον κυκλικό χρόνο των Ελλήνων. Η «αμετάκλητη περατότητα του χρόνου» που χορηγεί η Εκκλησία ως «δηλητήριο» (Νίτσε), διαθέτει το αντίδοτο της «αιώνιας ζωής». Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησαν πάπες, κρίσιμοι θεολόγοι και Καθολικοί φιλόσοφοι μέχρι την αντιμετώπιση του Διαφωτισμού που εκκοσμίκευσε τον διανυσματικό χρόνο των χριστιανών με τη μορφή της «προόδου».

Η δεύτερη απόδειξη που πραγματεύεται ο Σαπουτό είναι η διαπίστωση που προέκυψε σοκαριστικά μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, επικαλούμενος τον ποιητή Πολ Βαλερύ ότι «η άβυσσος της ιστορίας είναι αρκετά μεγάλη για όλους. Νιώθουμε ότι ένας πολιτισμός είναι τόσο εύθραυστος όσο μια ζωή». Γράφει: «Ο Μεγάλος Πόλεμος προκάλεσε αναταραχές στη γλώσσα, αμφιβολίες στην αφήγηση, έως και εξέγερση ενάντια στη διήγηση» και ακόμα «η κρίση της επιστημονικής αφήγησης, η κρίση του Διαφωτισμού έτσι όπως τον αναθεώρησε, διόρθωσε και εμβάθυνε ο επιστημονισμός, είναι επίσης κρίση του νοήματος». Και επιστρέφει στον Βαλερύ με το ότι «η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν που έχει αναπτύξει η χημεία της διάνοιας»… για να φτάσει στους υπαρξιστές και να εξηγήσει πως αφού δεν υπάρχει Θεός για να μας δώσει μια ουσία, άρα ούτε και πρόνοια, δηλαδή δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε με όρους πεπρωμένου ή προορισμού, ο άνθρωπος «γίνεται από πρόσωπο χαρακτήρας» με αποτέλεσμα η «εμπειρία του παραλόγου ως ριζική συνειδητοποίηση» προκαλεί «ναυτία».

Η τρίτη απόδειξη – δυναμική αλλαγής παραδείγματος στην Ιστορία αφορά στην κατάρρευση της «μαρξιστικής εσχατολογίας» που είχε προσλάβει θρησκευτικά χαρακτηριστικά, συγγενή με αυτά της Καθολικής Εκκλησίας, όχι μόνο οραματικά και οργανωτικά, αλλά και ψυχαναλυτικά. Ο διαλεκτικός υλισμός έρχεται να εκκοσμικεύσει τις ελπίδες των ανθρώπων και να διαυγάσει την ιστορία που εν τέλει είναι ταξικός ανταγωνισμός. Υπό το πρίσμα του ιστορικού υλισμού, ο Σαπουτό διέρχεται τις τραγικές εσωτερικές περιπέτειες του κομμουνισμού και της «φετιχοποίησης του κόμματος» μέσα από τις μεταλλάξεις που επέβαλαν οι πραγματικές συνθήκες και η διαστροφή της διάνοιας του Ιωσήφ Στάλιν.

Η τέταρτη απόδειξη αφορά την αποδόμηση στην ιστορική πράξη της κοσμοθεωρίας του ναζιστικού κόμματος (Weltanschauung) η οποία προσέλαβε και αυτή χαρακτηριστικά πολιτικής θρησκείας ανταποκρινόμενη στις βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες της γερμανικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Στην τελευταία απολογία του στη Νυρεμβέργη (1948) όπου δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο στρατηγός των SS και διοικητής του Einsatzgruppe D –ομάδα επέμβασης που έδρασε στην Ουκρανία και την Κριμαία- δρ Όττο Όλεντορφ αναλύει τον ναζισμό ως «πολιτισμικό ή ακόμα και πνευματικό φαινόμενο» και λέει:

«Ο ναζισμός δεν είναι η αιτία, αλλά η συνέπεια μιας πνευματικής κρίσης. Απευθυνόμενος στους δικαστές του λέει πως η ήττα του ναζισμού δεν έλυσε επ’ ουδενί αυτή τη μεγάλη κρίση του καιρού μας, διότι οι «υπέρτατες αξίες και κριτήρια για το πώς πρέπει να αισθάνεται, να σκέφτεται και να δρα κανείς εξακολουθούν να απουσιάζουν. Τα μεταφυσικά θεμέλια είναι απόντα». Έτσι, «η δημοκρατική ιδέα είναι πολύ επιφανειακή. Δεν εμπεριέχει αυτή τη βεβαιότητα που θα όριζε την ανθρώπινη ζωή στην ολότητά της. Απονέμει καθήκοντα και δικαιώματα σε πρόσωπα και σε κοινωνικές οργανώσεις, χορηγεί ατομικές ελευθερίες –αλλά ποτέ δεν τις δικαιολογεί».

Πέμπτον, ο Σαπουτό, στο κεφάλαιο με τίτλο «Με λευκή φωνή» διερευνά τη μεταπολεμική λογοτεχνία στη Γερμανία, την «λογοτεχνία των ερειπίων», για να περάσει στη συνέχεια στη γαλλική. Ξεκινάει με τη διαπίστωση πως μετά το 1945 ξέσπασε μια «πραγματική κρίση της αφήγησης» αφού «η μελέτη των λόγων που δίνουν νόημα στην ιστορία συνεπάγεται εξέταση των στιγμών κατά τις οποίες η ιστορία μοιάζει να εκδικείται το νόημα».

Επικαλείται τον φιλόσοφο της Σχολής της Φρανκφούρτης Τέοντορ Αντόρνο που στο κείμενό του 1951 «Κριτική του πολιτισμού και κοινωνία» γράφει πως «η κριτική του πολιτισμού έρχεται αντιμέτωπη με το τελευταίο στάδιο της διαλεκτικής μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας: το να γράφει κανείς ποιήματα μετά το Άουσβιτς είναι πράξη βάρβαρη».....

Η συνέχεια ΕΔΩ...

8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού - ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού που διοργανώνει η ΔΙΣΥΠΕ στις 5-6 Αυγούστου 2017 

στο Δημαρχείο Πανοράματος αίθουσα "Λίτσα Φωκίδου" στη Θεσσαλονίκη.

12.00-14.00 ΠΡΩΤΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑ :«ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ: ΣΤΟΧΟΙ – ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ»

 ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ:ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΟΡΑΚΛΙΔΗΣ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ: -ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ , πρώην Πρόεδρος της Βουλής 

-ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΙΟΥΦΑΣ , πρώην Πρόεδρος της Βουλής

 -ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ, πρώην Βουλευτής 

-ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ , Πολιτικός Επιστήμονας –Κοινωνιολόγος 

Δείτε videos & φωτογραφίες: https://www.livemedia.gr/disype18 

«Οι σκέψεις του Μαρξ για τη θρησκεία»

«Οι σκέψεις του Μαρξ για τη θρησκεία», Παναγιώτης Νούτσος, Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Mάρτιος 2024, Φιλοσοφικός Κύκλος της Ενορία Αγίου Νικολάου Ραγκαβά.

Μόνο ότι φταίει για όλα ο λαός δεν ακούσαμε στο συνέδριο της Καθημερινής!

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Σίγουρα, η βασική υπόθεση στη βάση των όσων καταστρεπτικών υπέγραψαν οι δικοί μας ταγοί (μας τα υπενθύμισε το συνέδριο της Καθημερινής) στην αποφράδα περίοδο μετά το 2009, ήταν ότι αυτά δεν απέρρεαν από τη βούλησή τους, αλλά ήταν αποτέλεσμα απειλών και εκβιασμών έξωθεν. Εγείρονται, ωστόσο, εύλογα πολυάριθμα ερωτηματικά, που μέχρι σήμερα δεν έτυχαν ικανοποιητικών απαντήσεων. Ο ελληνικός λαός ουδέποτε έλαβε σαφείς και ειλικρινείς εξηγήσεις, σχετικά με τις προσβλητικές, επικίνδυνες, παράλογες, ανατρεπτικές υποχρεώσεις που αναλήφθηκαν γι’ αυτόν και χωρίς τη συναίνεσή του. Αντιθέτως, ο ελληνικός λαός παρέμενε, συστηματικά, εκτός των πάντων.

Ένα από τα πολλά και δυσεξήγητα συμβάντα είναι και το γεγονός ότι –εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων– ο κύκλος συγκάλυψης δεν προστάτευε μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, που υπέγραφε, που συναινούσε, που υποχωρούσε, που συνοδοιπορούσε με συμφέροντα αλλότρια και εναντίον των εθνικών δικών μας, αλλά και την αντιπολίτευση. Και εύλογα διερωτάται κανείς τι το τόσο φοβερό μπορεί να κρύβεται πίσω από την ανεπίτρεπτη, γενικευμένη και ήδη παγιωμένη μεθόδευση συμπόρευσης.

Οι πιθανότερες απειλές, που κάπως διέρρευσαν ή που, κατά καιρούς, τις φανταστήκαμε είναι:

Πρώτον, να μας πετάξουν από το ευρώ. Η απειλή αυτή εκτοξεύτηκε αρκετές φορές, αφού είχε προηγηθεί μεθοδική τρομοκράτηση, κυρίως από τα συστημικά ΜΜΕ, σχετικά με τα φρικτά μαρτύρια που δήθεν μας ανέμεναν, αν αυτή είχε πραγματοποιηθεί. Η απαρίθμηση, βέβαια, των πιθανών μαρτυρίων μας ήταν εμφανώς αφελής, ακόμη και για τους πλέον αδαείς, γύρω από την ΕΕ και τα νομισματικά-οικονομικά της.

Ωστόσο, ταυτόχρονα, με τις απειλές είχαν τεθεί σε εφαρμογή και μεθοδεύσεις αποθάρρυνσης της όποιας σοβαρής συζήτησης γύρω από αυτήν, καθώς και απαξιωτική αντιμετώπιση οποιουδήποτε τολμούσε να εκφράσει αμφιβολίες, σχετικά με το μέγεθος της καταστροφής, που μας ανέμενε εκτός ευρώ. Γι’ αυτό ουδέποτε υπήρξε σοβαρή συζήτηση γύρω από την εναλλακτική αυτή λύση. Τα αναπάντητα ερωτήματα είναι αναρίθμητα:

• Πώς οι αρμόδιοι επέδειξαν τέτοιας έκτασης ελαφρότητα, ώστε να πιστέψουν ότι η ΕΕ, της οποίας έτριζαν από τότε τα θεμέλια, θα τολμούσε ποτέ να ξεπετάξει οικειοθελώς την Ελλάδα από την Ευρωζώνη;