Γράφει ο Νίκος Μόττας 
Η πρόσφατη ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου αποτελεί άλλη μια πρώτου μεγέθους πολιτική απάτη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πρωταγωνιστώντας σε ένα λαθρεμπόριο ιδεών, η κυβερνώσα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ (και οι σύμμαχοι της) επιχειρεί και πάλι να κρύψει τη βαρβαρότητα της βαθιά αντιλαϊκής της πολιτικής πίσω από αριστεροφανή λάβαρα.
Το έχει ξανακάνει, άλλωστε, στο παρελθόν. Κάθε φορά που θέλει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που τσακίζουν στην κυριολεξία τις ζωές των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων, σηκώνει σημαίες κάλπικου προοδευτισμού και αριστεροφροσύνης. Από την ξεδιάντροπη καπηλεία των κομμουνιστών της Καισαριανής και του Νίκου Μπελογιάννη, μέχρι τη δήθεν υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων, οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ και της συγκυβέρνησης έχουν αποδειχθεί «επιστήμονες» στους πολιτικούς αντιπερισπασμούς.

Οι ίδιοι που νομοθετούν για το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, για την κατακρεούργηση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, οι πρωτομάστορες του 3ου και 4ου μνημονίου, παριστάνουν τους «τιμητές» των κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Με το νομοσχέδιο για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, η συγκυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε – με τον πλέον αισχρό και απροκάλυπτο τρόπο- τα συναισθήματα και τις υπαρκτές αγωνίες διεμφυλικών ατόμων και ευρύτερα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας προκειμένου να ψαρέψει ψήφους και στήριξη. Και το έπραξε αυτό βαφτίζοντας ως«προοδευτικές» τις επιβεβαιωμένα αντεπιστημονικές θέσεις που εξέφρασε στη Βουλή.
Όπως και πριν από δύο χρόνια με το Σύμφωνο Συμβίωσης, έτσι και τώρα με το πρόσφατο νομοσχέδιο, τα ατομικά δικαιώματα χρησιμοποιούνται ως «δόλωμα» του ταξικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Με λίγα λόγια, μια σειρά – καθ’ όλα σεβαστών- ατομικών δικαιωμάτων χρησιμοποιούνται έτσι ώστε να συσκοτίζεται το ταξικό πρόσημο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Δυστυχώς σε αυτήν την παγίδα έχει πέσει και ένα μεγάλο τμήμα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, που εμποτισμένο από έναν ψευδεπίγραφο μικροαστικό «προοδευτισμό», προτάσσει ως αντικείμενο πάλης και διεκδίκησης τα επί μέρους ατομικά δικαιώματα σε βάρος του συλλογικού ταξικού συμφέροντος.
Κάπως έτσι εμπεδώνεται η αντιδραστική πεποίθηση ότι η διέξοδος στα κοινωνικά προβλήματα και αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος είναι η αναζήτηση της ατομικής λύσης. Η πραγματική διέξοδος, όμως, είναι στον αντίποδα αυτής της άποψης. Είναι στον συλλογικό αγώνα και στην ταξική πάλη, για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που αποτελεί τη μήτρα όλων των σύγχρονων προβλημάτων.