Ο Τουρισμός, μας αφορά όλους, αλλά με το αρνητικό πρόσημό του, πια! (Γ)

(Πραγματεία ΤΕΣΣΆΡΏΝ ΜΕΡΏΝ...

Μια πραγματεία, με θέμα: Την κατάβασή μας, ως τον "κάδο της ιστορίας του μη χειρότερα", απ' τα Ρεκόρ του μοντέλου της γερμανικής TUI.)

του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου.

                    Μ Ε Ρ Ο Σ     Τ Ρ Ι Τ Ο 

                                   (Γ) :

Συμπληρώνοντας & παραφράζοντας -αβίαστα κι επί τω αληθέστερω- το αναγνωριστικό σλόγκαν της -πρόσφατης- 11ης Γενικής Συνέλευσης του Ξ.Ε.Ε. (Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδας), φτάνουμε να λέμε κι εμείς, πως: <<Ο Τουρισμός μας αφορά όλους. Αλλά με το αρνητικό πρόσημό του, πια!>>.  Ενώ και το μοντέλο υπερανάπτυξης του μαζικού τουρισμού της γερμανικής TUI, που διακονούμε, μας στέλνει, ασυνόδευτους, όλους, προς το γκρεμό του: "μη χειρότερα"...

Έτσι, με την ίδια εισαγωγή του τρίτου Μέρους, ξεκινούσε κι η εισαγωγή του πρώτου & δεύτερου Μέρους της παρούσας πραγματείας. Επικολλούμε, αμέσως εδώ, το σύνδεσμο του (Α) Μέρους:

https://new-economy.gr/2023/12/21/o-tourismos-mas-afora-olous/?fbclid=IwAR2vYmxOchC8zmtFAxmNoVEZJaevC6cDUlz81kPsyxJ2ZtBdzMWzP8TKoG4

Επικολλούμε, επίσης, εδώ & το σύνδεσμο του δεύτερου (Β) Μέρους, που αμέσως και αυτός ακολουθεί:

https://new-economy.gr/2024/01/19/o-tourismos-mas-afora-olous-2/?fbclid=IwAR17KJ9MS6Xthx9C_TXommzKS2efhP4E2xC1pAcdOYCF9CZT-I9g6jCYc7I

ΚΕΦΆΛΑΙΑ: 1), 2), 3), 4), 5), ...

Και ενώ καθαρογράφαμε το 3ο, αυτό, μέρος της πραγματείας & του πονήματος αξιολόγησης, της αβάσταχτης ελαφρότητας των αποδόσεων του τουριστικού κλάδου της χώρας μας, ήρθε, απ" τη Τ.τ.Ε, η δημοσίευση των νεότερων στοιχείων της τουριστικής κίνησης του Νοεμβρίου 2023 & της ενσωμάτωσής του στα στοιχεία του 11μήνου του έτους.  Κι όπου, οι -έως και μόλις πριν από  λίγο- αρνητικές αποδόσεις του ελληνικού τουρισμού, δυσμενοποιήθηκαν κι άλλο, παρ' ότι σπάσαμε όλα τα Ρεκόρ, όλων των εποχών, σε απόλυτα μεγέθη. Στις Αφίξεις τουριστών, με αύξησή τους, απ' το 2022, κατά: 17,4% ή σε 31.969.700 τουρίστες. Και στα τουριστικά Έσοδα, με την αύξησή τους, απ' το 2022, στο: 15,4% μόλις & στα: 20,1154 δισ. €, στο 11μηνο. Και με νέα ρεκόρ, για το 2023, σε σχέση & με τις προ της πανδημίας του Covid, επιδόσεις μας, να ισοδυναμούν με ποσοστά π' εγγίζουν ως και το +10%, απ' το 2019. Είναι γεγονότα τα οποία σημαίνουν, ότι, ενώ είχαμε, μια πλήρη -ποσοτικά- επανάκαμψη του τουρισμού μας, ως τα ανώτερα προπανδημικά μας επίπεδα, του 2019, αλλά και μια εντυπωσιακή υπέρβασή τους, σε αφίξεις.  Όταν κι η επανάκαμψη αυτή, του τουρισμού, στις άλλες χώρες της Ε.Ε., δείχνει να υπολείπεται, ακόμα & κατά μ.ό.:( -10%),, απ' τα προπανδημικά επίπεδα. Εμείς εδώ, να τα έχουμε υπερβεί και με διαφορά... Ωστόσο, αυτή η διαφορετικότητα της επανάκαμψης του τουρισμού -απ' τον Covid-19- στην Ελλάδα & στην υπόλοιπη Ε.Ε., οφείλεται σε αντίστροφη κίνηση της μεταβολής των μεγεθών, τόσο στον αριθμό των κλινών των ξενοδοχείων, όσο και στις τουριστικές μας τιμές, οι οποίες και μεγαλώνουν τις αποστάσεις, μα με δική μας την υστέρηση των τιμών. Κάτω κι από συνθήκες, που ορίζουν οι ακόλουθες παρατηρήσεις:

(α) Σημειωθηκε αντίστροφη εξέλιξη. Με μια λογική Μείωση (-5%), στο δυναμικό των κλινών, της Ε.Ε., στην περίοδο της πανδημίας. Και με την παράλογη Αύξηση (+6%), του δυναμικού κλινών μας, στην περίοδο της πανδημίας του Covid-19. Λόγω της προαναφερθείσας ήδη εγκληματικής εγκυκλίου, με κωδικό: ΠΟΛ. Α. 1150/6ου - 2020, της Α.Α.ΔΕ., "Αναστολή της καταβολής του Φ.Π.Α., στον κλάδο τουρισμού, μέχρι 2027" (σικ).

(β) Της μεγάλης & ζημιογόνας πτώσης τιμών, στα τουριστικά μας πακέτα. Παρ' ότι, Μ.Δ.Τ. (Μέσες Δαπάνες ανά Τουρίστα), στις άλλες χώρες Ε.Ε., ήταν υπερδιπλάσιες, απ' τη χώρα μας. Και με τις σημερινές μας τιμές, να είναι κατώτερες, ακόμα και ονομαστικά, απ' αυτές του 2019...

Ο Τουρισμός, μας αφορά όλους, αλλά με το αρνητικό πρόσημό του, πια!

(Πραγματεία ΔΥΟ ΜΕΡΏΝ…

Μια πραγματεία, με θέμα: Την κατάβαση μας, ως τον “κάδο της ιστορίας του μη χειρότερα”, απ’ τα Ρεκόρ του μοντέλου της γερμανικής TUI.)

του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου.

Μ Ε Ρ Ο Σ Π Ρ Ω Τ Ο (Α)

Συμπληρώνοντας & παραφράζοντας -αβίαστα κι επί τω αληθέστερω- το αναγνωριστικό σλόγκαν της -πρόσφατης- 11ης Γενικής Συνέλευσης του Ξ.Ε.Ε. (Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδας), φτάνουμε να λέμε κι εμείς, πως: «Ο Τουρισμός μας αφορά όλους. Αλλά με το αρνητικό πρόσημό του, πια!». Ενώ και το μοντέλο υπερανάπτυξης του μαζικού τουρισμού της γερμανικής TUI, που διακονούμε, μας στέλνει, ασυνόδευτους, όλους, προς το γκρεμό του: “μη χειρότερα”…

Πρόκειται για την εξιστόρηση μιας τραγωδίας, της σύγχρονης κακοδαιμονίας της χώρας μας, που οδηγείται στην ιστορική αποτέφρωσή της, με στερεότυπα των Success Story & την αφελή μακαριότητα κι ευμενή, μα ψευδή, προκατάληψη των Ρεκόρ της αυταπάτης μας, που προσφέρει το τουριστικό μοντέλο της γερμανικής TUI…

Κι η Τουριστική Ελεφαντίαση, που πλάκωσε ήδη, μαζί με τα σύνδρομα εκφυλιστικού τουριστικού υδροκεφαλισμού, που μας διακρίνουν, πλήττουν, βάναυσα, την Αγορά, τις Επενδύσεις, αλλά και το Δημογραφικό μας Ζήτημα.

Εξακολουθούν ωστόσο & μέσα στην “Ομίχλη του Πολέμου”, να κρύβονται τα “Αυτοκτονικά Ρεκόρ” του ελληνικού τουρισμού, που μας έφεραν κι οι Success Stories, ιστορίες της γερμανικής TUI. Όπως, επίσης και η μονοκαλλιέργεια τουρισμού που μας επιβάλουν, ολοένα, οι αυξανόμενες νέες αφίξεις τουριστών, οι οποίες και προηγουμένως οδήγησαν σε ανεπανόρθωτες, πλέον, βλάβες και ελλείμματα, στη στρέβλωση του παραγωγικού μας μοντέλου και σε υποτροπή μας, σε συνθήκες, όχι όμοιες, μα χειρότερες, ίσως & της ιστορικής και θλιβερής μονοκαλλιέργειας, της σταφιδικής κρίσης, που μας ρήμαξε & μας σημάδευσε βαριά. Οδηγώντας στον γκρεμό: το Δημογραφικό, την ανάπτυξη και τη χώρα ολόκληρη!!!

– Μα, πως μπορούν να λέγονται, έτσι, όλα αυτά;;;

“ΑΥΤΟΑΠΟΚΆΛΥΨΗ ΤΏΡΑ” (Ή και… “Μήπως είδατε τη TUI, στην πυρκαγιά στη Ρόδο?”)

του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου

Η ίδια η προβοσκίδα της αναρρόφησης, απ’ το λογότυπο της γερμανικής TUI, μας δείχνει και τον ένοχο στον καθρέπτη της…

-Επτά τα θανάσιμα τουριστικά αμαρτήματα, που μας στερούν τη διάσωση, απ’ την κόλαση των Καρτέλ, της εννιακέφαλης Λερναίας Ύδρας, της γερμανικής TUI και των αλλεπάλληλων κρίσεων, που μας ταλανίζουν ακατάπαυστα:

1. ΟΚΝΗΡΊΑ, ΣΤΑ ΕΠΙΠΛΈΟΝΤΑ ΑΝΆΚΛΙΝΤΡΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΉΣ TUI ΚΙ ΟΙ ΦΡΟΎΔΕΣ ΕΛΠΊΔΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΌΣ ΜΑΣ

Είναι αδιαμφισβήτητο, πως: τον ελέφαντα στο δωμάτιο -με μονοκαλλιέργεια τ’ ελλειμματικού και φτηνομαζικού υπερτουρισμού, που κι από πριν μας απειλούσε θανάσιμα, ώστε θα ‘πρεπε να είχαμε προφυλαχτεί ενωρίτερα- τον γέννησε και τον εξέθρεψε, το ποινικό μητρώο εγκλημάτων της γερμανικής TUI. Ενώ & το “κίνημα πετσέτας” -παρ’ ότι διεκδικεί, τώρα, αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα, στη χρήση του δημόσιου χώρου, τα οποία καταπατούνται βάναυσα, απ’ την ανομία π’ εκτρέφει ο υπερτουρισμός- αδυνατεί -μήτε και σε μια παρανυχίδα του- να αγγίξει το θέμα των αποπνικτικών στρεβλώσεων, που προξενεί το μοντέλο της γερμανικής TUI, που αθεράπευτα διακονούμε. Στρεβλώσεις που συνιστούν και τα πειστήρια, των ένοχων ευθυνών της γερμανικής TUI. Εκείνα που ξεκινούν από καταπάτηση των κανόνων τ’ υγιούς ανταγωνισμού στη τουριστική αγορά. Μέχρι & την καταλήστευση των νόμιμων αποδόσεων του τουριστικού μας επιτηδεύματος. Και φτάνουν ως τις δυστοπικές στρεβλώσεις του περιβάλλοντος και της ιδιοπροσωπείας μας. Ενώ συνεπάγονται και αφαίμαξη των όρων και προϋποθέσεων της βιωσιμότητάς μας. Χωρίς να υπάρχει, όμως, κάποιο σχέδιο υπέρβασης τους στο μέλλον μας. Όπως ίσως καταδεικνύεται στην πρόσφατη αρθρογραφία μας, που επικολλούμε στο σύνδεσμο που ακολουθεί:

https://new-economy.gr/2023/07/20/xima-sto-kima-o-tourismos/#

Εντελώς αδικαιολόγητα, λοιπόν και η Επιτροπή Ανταγωνισμού, εξακολουθεί να κωφεύει. Ενώ μοιάζει να αποτελεί το παραβάν απόκρυψης, στις συνεχείς ανομίες και στις εξακολουθητικές παραβάσεις της σύννομης λειτουργίας τ’ υγιούς ανταγωνισμού, στην αγορά του τουριστικού μας προϊόντος. Αλλά & της κατίσχυσης του “δίκαιου του ανταγωνισμού” στη χώρα μας. Καθώς κι οι παραβιάσεις κάθε ορίου αναμονής κι ανοχής μας, στην παρατεταμένη αδράνεια της Επιτροπής Ανταγωνισμού, τείνουν να έχουν εξαντληθεί, πια. Μα χωρίς καμιά ακόμα αντίδραση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, στη διευρυνόμενη λεηλασία του τουρισμού και της χώρας όλης, απ’ τη γερμανική TUI. Ενώ κι ως Επιτροπή, “ποιεί την νήσσαν”, απ’ το 2015. Χρονολογία της πρώτης, των αναφορών μας, προς αυτήν!

Μνημονιακός Πίθος των Δαναΐδων, το μοντέλο της γερμανικής TUI, που διακονούμε.

του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου.

* Δεν κατέχει -Ο Τάσος Δούσης- τη διάγνωση της ασθένειας, που μαστίζει σήμερα τον ελληνικό τουρισμό!

Κι αν -όπως λέγεται- "η μισή αλήθεια είναι ένα ολόκληρο ψέμα"; Τότε: Λιγότερες απ' τις "μισές", ήταν οι "Αλήθειες" του Τάσου Δούση. Εκείνες, που εκστασίασαν το τουριστικό εκκλησιαστήριο ή και εκκλησίασμα, στο Internet, ωσάν να ήτανε η νέα "Αποκάλυψη του Ιωάννη"...

Ιδού κι ο σύνδεσμος που εδώ επικολλούμε, με ένα δημοσίευμα που εκφράζει πληρέστερα τις θέσεις του τηλεοπτικού παρουσιαστή, για τη διαφαινόμενη κρίση του ελληνικού τουρισμού.

"Όλο το ίντερνετ μιλάει για τον Τάσο Δούση: Είπε σε 5 μέρες όσα οι υπεύθυνοι τρέμουν να πουν χρόνια τώρα"

Όσο όμως κι αν, γλαφυρά, περιγράφει, ο κ. Τάσος Δούσης,τ' αφήγημα των υφιστάμενων αρνητικών συμπτωμάτων στη διαχείριση του τουριστικού μας προϊόντος, αυτό, ίσως, αφορά μεμονομένες περιπτώσεις, που δεν σχετίζονται με κάποια εμπεριστατωμένη ανάγνωση ή και αναγνώριση, της υφιστάμενης κρίσης τ' ελληνικού τουρισμού.

Αντίθετα και κοντολογίς.

Η κρίση, ήταν ήδη, μεγάλη και προϋπήρχε, επί πολλά χρόνια και μέσα στα μνημόνια. Κι απλώς, τώρα, εντάθηκε. Η προϋπάρχουσα αυτή κρίση, στη διαχείριση και λειτουργία της τουριστικής μας δραστηριότητας, που διευρύνεται ολοένα, είναι τ' αποτέλεσμα του τουριστικού μοντέλου της γερμανικής TUI που διακονούμε.

Το Οικονομικό Μέλλον της Ελλάδας

Σε αυτό το βίντεο με απλό και κατανοητό τρόπο θα αποκτήσεις τις γνώσεις και τα δεδομένα για να καταλάβεις μόνος σου ή μόνη σου ποιο είναι το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας και πως οι πολιτικοί τα τελευταία 15 χρόνια προσπαθούν να σε παραμυθιάσουν ότι δήθεν η ανάπτυξη ήρθε, έρχεται ή θα έρθει.

 Επιμέλεια – παρουσίαση: Κοσμάς Μαρινάκης, Ph.D. Υπεύθυνος παραγωγής: Αντώνης Λαδόπουλος

Πυροτέχνημα το «ρεκόρ» των ξένων επενδύσεων

Για το πυροτέχνημα του «ρεκόρ» των ξένων επενδύσεων
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, προϊόν συστηματικής δουλειάς από Θάνο Μωραΐτη (UMass Amherst) Γιάννη Μπουγιατιώτη (New School for Social Research, ΝΥ)

Σε αντίθεση με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, οι Αμεσες Ξένες Επενδύσεις αυξήθηκαν κατά σχεδόν 300% την περίοδο 2015-2019, έναντι 49% την τετραετία 2019-2022
● Η εισροή επενδύσεων είχε σχεδόν μηδενική επίδραση στην απασχόληση
● Ομως, καθώς το μεγαλύτερο μέρος τους (61%) αφορά την αγορά ακινήτων, με κίνητρο και τη «χρυσή βίζα», και τις ροές από funds για αγορά «κόκκινων» δανείων, η υποτιθέμενη έκρηξη των ΑΞΕ ευθύνεται άμεσα για την εκρηκτική διόγκωση του στεγαστικού προβλήματος.

Θάνος Μωραΐτης*, Γιάννης Μπουγιατιώτης**

Σε αντίθεση με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, οι Αμεσες Ξένες Επενδύσεις αυξήθηκαν κατά σχεδόν 300% την περίοδο 2015-2019, έναντι 49% την τετραετία 2019-2022 

● Η εισροή επενδύσεων είχε σχεδόν μηδενική επίδραση στην απασχόληση

 ● Ομως, καθώς το μεγαλύτερο μέρος τους (61%) αφορά την αγορά ακινήτων, με κίνητρο και τη «χρυσή βίζα», και τις ροές από funds για αγορά «κόκκινων» δανείων, η υποτιθέμενη έκρηξη των ΑΞΕ ευθύνεται άμεσα για την εκρηκτική διόγκωση του στεγαστικού προβλήματος.

Ενα από τα στοιχεία που προτάσσει η κυβέρνηση της Ν.Δ. για να υποστηρίξει το επιχείρημα της επιτυχημένης οικονομικής της πολιτικής –κυρίως μέσω του υπουργού Ανάπτυξης– είναι το λεγόμενο «ρεκόρ σε Αμεσες Ξένες Επενδύσεις (ΑΞΕ) στην Ελλάδα αυτή την τετραετία».

Το επιχείρημα ξεκάθαρο: βελτιώνοντας το περιβάλλον για τις επιχειρήσεις (μειώνοντας τη φορολογία και απορρυθμίζοντας την αγορά εργασίας), το ξένο κεφάλαιο βρίσκει μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα, επενδύει και επιταχύνει τη μεγέθυνση της οικονομίας.

Αντίθετα με τις τυμπανοκρουσίες της κυβέρνησης, η νηφάλια ανάλυση των δεδομένων για την πορεία των ΑΞΕ αναδεικνύει μια ριζικά διαφορετική εικόνα.

Σε πρώτο επίπεδο, το προαναφερθέν ρεκόρ δεν μοιάζει να είναι αποτέλεσμα κάποιας καινοτόμας οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, παρά μια συνέχεια των εξελίξεων από το 2010.

Σε δεύτερο επίπεδο, οι ροές δεν αντικατοπτρίζουν καμία επιτάχυνση της πραγματικής οικονομίας, ενώ η σύνθεση των ΑΞΕ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την όξυνση του εγχώριου στεγαστικού προβλήματος. Τα συμπεράσματα αυτά αντλούνται από την ανάλυση των ΑΞΕ κατά κλάδο και τη σύγκριση των αποτελεσμάτων με την περίοδο συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.

Η γενική εικόνα

Παρασιτικός καταναλωτισμός και παραγωγική ανασυγκρότηση: τα σημερινά διλήμματα

Του Σπύρου Κουτρούλη

Γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης:

"Τον καταναλωτισμό αυτόν δεν τον ονομάζουμε παρασιτικό για να τον υποβιβάσουμε ηθικά, αντιπαρατάσσοντας του «ανώτερα» και «πνευματικά» ιδεώδη ζωής, όπωςκαταναλωτισμός κάνουν διάφοροι διανοούμενοι…

Ο όρος «παρασιτικός » χρησιμοποιείται εδώ στην κυριολεξία του για να δηλώσει ότι η σημερινή Ελλάδα, όντας ανίκανη να παραγάγει η ίδια όσα καταναλώνει και μην έχοντας αρκετή αυτοσυγκράτηση – και αξιοπρέπεια- ώστε να μην καταναλώνει περισσότερα απ΄ όσα μπορεί να παραγάγει η ίδια, προκειμένου να καταναλώσει παρασιτεί, και μάλιστα σε διπλή κατεύθυνση: παρασιτεί στο εσωτερικό, όπου υποθηκεύει τους πόρους του μέλλοντος μετατρέποντας τους σε τρέχοντα τοκοχρεολύσια, και παρασιτεί προς τα έξω, όπου έχει επίσης δανεισθεί υπέρογκα ποσά όχι για να κάνει επενδύσεις μελλοντικά καρποφόρες αλλά κυρίως για να πληρώσει με αυτά τεράστιες ποσότητες καταναλωτικών αγαθών, τις οποίες και πάλι εισήγαγε από το εξωτερικό»

Σήμερα ο Τάσος Γιαννίτσης στην "Καθημερινή" ασχολείται όχι μόνο με την αποβιομηχάνιση αλλά και με το δίλημμα "βιομηχανία ή υπηρεσίες". Δίχως ισχυρή παραγωγική βάση, δηλαδή δίχως ισχυρή παραγωγικότητα, θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι σε χαμηλους μισθούς και μεγάλα ελλείματα. Τονίζει ότι πολλές υπηρεσίες δεν εξάγονται ώστε να βελτιώσουν το εμπορικό ισοζύγιο, ενώ η παραγωγικότητα τόσο στην βιομηχανία όσο και στις υπηρεσίες υστερεί σε σχέσεις με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. 

- Για ποιά Ελένη, βρε γαμώτο ;

- Για ποιά Ελένη, βρε γαμώτο ;

- Ένα "άδειο πουκάμισο", είναι κι οι άθλοι μας στην οικονομία !

( ΙΔΟΎ & ΤΟ ΑΥΤΟΓΚΌΛ ... )

του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου

* Μπαίνοντας σε προεκλογική περίοδο η χώρα, το 2023, τόσο η Κυβέρνηση, όσο και η Αντιπολίτευση, περί άλλων τυρβάζουν...


Και η Κυβέρνηση, κραδαίνει την επιδοματική της πολιτική, για την πανδημία του Covid-19 και για την ενεργειακή κρίση. Προβάλλοντας, ιδίως, την ανάκαμψη της τουριστικής κίνησης του 2019, το 2022, που της έδωσε και τη δυνατότητα -λέει- να ασκήσει την πολιτική της αυτή.
Ωστόσο, κανείς δεν της λέει, ότι, η πολιτική της αυτή -και στον τουρισμό- με την παγίδευσή του, σ' ένα ληστρικό τουριστικό παραγωγικό μοντέλο, με τον εφαρμοσμένο αθέμιτο ανταγωνισμό, που μας ασκεί η γερμανική TUI, με τη συνέργεια της γερμανικής Fraport, μα και της γερμανοτραφούς πολιτικής, όλου του πολιτικού φάσματος της χώρας μας. Γεγονότα που συνιστούν, δηλαδή, ένα άλλο, τεράστιο, Αυτογκόλ. Κι αυτό, προβλέπεται να είναι εκείνο που θα αποτελέσει ένα βατερλώ της οικονομίας μας, στο άμεσο μέλλον...

Ι Δ Ο Υ  Τ Ο    Α Υ Τ Ο Γ Κ Ο Λ:

Το Αυτογκόλ, του ελληνικού "Τουρ Επιχειρείν", στην παράγκα, του TUI-Gate, σκανδάλου, το 2022. Ήταν, με:
• Αύξηση του λειτουργικού κόστους των ξενοδοχείων, το 2019 - '22, στο: + 40%.
(Δηλώσεις Γρηγορίου Τάσιου, Πρόεδρου του Π.Ο.Ξ., όπως & στη φωτογραφία της παρούσας ανάρτησης, την οποία και επικολλούμε, με σύνδεσμο, στο τέλος του κειμένου.)
• Αύξηση, στο ίδιο διάστημα, της ΜΚΚΤΔ (μέσης κατά κεφαλή τουριστικής δαπάνης), της Ισπανίας, κατά: + 41% & Τουρκίας: + 33%. Και
• Αύξηση, στην ΜΚΚΤΔ, στην Ελλάδα, μόλις, κατά: + 11% !!!
( ΙΔΟΎ, λοιπόν & Το ΑΥΤΟΓΚόΛ... ).

Οι κοινωνικές επιπτώσεις από τη «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού και ιδίως του «VIP τουρισμού» – Το παράδειγμα της Νάξου

Και σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης για τη "ζωή" των συναδέλφων στην τουριστική Ελλάδα μου εστάλη το αποκαλυπτικό κείμενο του συναδέλφου και φίλου με καταγωγή από τη Νάξο για τις συνέπειες της "μονοκαλλιέργειας" του τουρισμού

Φαίνεται ότι εκτός το ουκρανικό και τα φιλοδωρήματα του πρωθυπουργού υπάρχουν και άλλα σοβαρά ζητήματα που αν δεν μας απασχολήσουν θα μετατρέψουν ολόκληρες περιοχές στη χώρα μας σε αφιλόξενες, μετανεωτερικές, δυτικές αποικίες VIP τουριστών...

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Οι κοινωνικές επιπτώσεις από τη «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού και ιδίως του «VIP τουρισμού» – Το παράδειγμα της Νάξου

Το τελευταίο διάστημα, ιδίως μετά το πέρας της οξείας φάσης της πανδημίας του κορονοϊού, έχει δοθεί έμφαση στα νησιά μας στην ανάπτυξη του λεγόμενου «ποιοτικού τουρισμού», επί της ουσίας του «VIP τουρισμού», όπου γίνεται προσπάθεια προσέλκυσης επισκεπτών από το εξωτερικό υψηλής οικονομικής επιφάνειας και άρα υψηλής αγοραστικής δύναμης, έχοντας προφανώς ως πρότυπο το παράδειγμα της Μυκόνου. Στο πλαίσιο αυτό προωθείται το μοντέλο της «τουριστικής μονοκαλλιέργειας», ενός παρασιτικού τύπου οικονομικού μοντέλου, βάσει του οποίου οι τοπικές οικονομίες εξαρτώνται σχεδόν απόλυτα από την εισροή εσόδων και κεφαλαίων κυρίως από το εξωτερικό, με τη δημιουργία σχέσεων εξάρτησης από ξένα οικονομικά (και πολιτικά) κέντρα, υπονομεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας βασισμένης πρωτίστως στον πρωτογενή τομέα. Αντί δηλαδή ο τουρισμός να λειτουργεί επικουρικά για την εθνική οικονομία και να βρίσκεται σε αρμονία με τις τοπικές κοινωνίες και το φυσικό περιβάλλον, τοπικές οικονομικές ολιγαρχίες, έχουν επιδοθεί σε ένα αέναο κυνήγι παρασιτικού υπερκέρδους, με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των άμεσων και εφήμερων ατομικών τους συμφερόντων, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι πολιτικές αυτές για το κοινωνικό σύνολο.

Έτσι σήμερα βλέπουμε π.χ. στη Νάξο, ένα νησί γνωστό για το φυσικό του κάλλος, όχι μόνο για τις παραλίες του, αλλά και για το ορεινά χωριά του, και κυρίως για την πλούσια ιστορία του, τα μνημεία του και εν γένει για την πλούσια πολιτιστική του κληρονομιά, να έχει μπει σε τροχιά «μυκονοποίησης» και από μία «μικρή Κρήτη» τείνει να καταντήσει μία «μεγάλη Μύκονος».

Ιδίως το φετινό καλοκαίρι η διάχυτη αυτή αίσθηση έγινε ακόμα πιο έντονη, με τους νησιώτες, (στη μεγάλη τους πλειονότητα δεν βιοπορίζονται από τον τουρισμό), αλλά και τους απλούς επισκέπτες του νησιού, να διαπιστώνουν ότι η τσέπη τους αδειάζει πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά. Πέρα από τα πανάκριβα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, οι τιμές των καταλυμάτων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη, καθιστώντας επί της ουσίας απαγορευτική την εκεί διαμονή Ελλήνων τουριστών προερχόμενων από τα λαϊκά στρώματα, ενώ και η εστίαση και οι λοιπές υπηρεσίες, έχουν πάρει επίσης την ανιούσα, απευθυνόμενες σχεδόν αποκλειστικά στα υψηλά βαλάντια, με παράλληλη την υποβάθμιση για εμάς της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Οι δε τιμές των προϊόντων στα σουπερμάρκετ είναι ιδιαίτερα υψηλές, σχεδόν απαγορευτικές για τον μέσο πολίτη. Πλέον εύπορα άτομα, κάθε ιδιαιτερότητας, αντικαθιστούν σιγά σιγά τα ζευγάρια και τις οικογένειες, που επισκέπτονταν (και επισκέπτονται) έως τώρα το νησί της Νάξου, ενώ οι Έλληνες τουρίστες σταδιακά μειώνονται, εκτοπιζόμενοι από τους Δυτικοευρωπαίους και τους Βορειοαμερικανούς τουρίστες.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται αργά αλλά σταθερά μία ζώνη απροσπέλαστη και απαγορευμένη εν τοις πράγμασι για τους Έλληνες, προφανώς τους μη προνομιούχους, στο πλαίσιο ενός κακώς νοούμενου «VIP τουρισμού», με τους ξενοδόχους να αποτελούν επί της ουσίας κράτος εν κράτει στο νησί. Οι ίδιοι π.χ. μπορούν να κατασπαταλούν ασύδοτα το πολύτιμο νερό του νησιού, στο όνομα της ανάπτυξης της κατ’ ευφημισμόν «βαριάς βιομηχανίας» της χώρας μας, τη στιγμή που επιβάλλονται πρόστιμα σε όλους τους υπόλοιπους (και πολύ σωστά) για αλόγιστη χρήση νερού, μπορούν επίσης να σταθμεύουν προνομιακά τα αυτοκίνητα των επιχειρήσεών τους μέσα στο λιμάνι, κάτι που για εμάς τους υπόλοιπους απαγορεύεται, ενώ πανέμορφες παραλίες – «φιλέτα» του νησιού (π.χ. Άγιος Προκόπιος, Αγία Άννα, Πλάκα) έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες, για να τοποθετήσουν ομπρέλες και ξαπλώστρες, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τους ιθαγενείς, τους μη προνομιούχους, την «πλέμπα», αν προτιμάτε. Έτσι, ο κάθε γηγενής, που θέλει να κάνει το μπάνιο του στην αγαπημένη του παραλία, στον ίδιο τον τόπο του, υπό φυσιολογικές συνθήκες, όπως έκανε επί τόσα χρόνια, είναι πλέον υποχρεωμένος να βάζει βαθιά το χέρι του στην τσέπη, πληρώνοντας τη βουτιά του τουλάχιστον 50 ευρώ. Οι δε «πληβείοι», οι μη κατέχοντες, συνωστίζονται σε βραχώδεις και επικίνδυνες παραλίες, αφού οι ιδιώτες επιχειρηματίες έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους και έχουν καρπωθεί τα γεμάτα αμμουδιά «φιλέτα» των παραλιών προς εκμετάλλευση.

Πως οι οικονομικές ανισότητες ροκανίζουν την δημοκρατία

Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία

Η δημιουργία των ανεξέλεγκτων ανισοτήτων κατανομής εισοδήματος και πλούτου αναγνωρίζεται, γενικώς πια, ως η δυσμενέστερη συνέπεια της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, μέχρι πριν από λίγο, ο προβληματισμός, γύρω από τις ανισότητες αυτές, περιορίζονταν σχεδόν ολοκληρωτικά στο πεδίο κοινωνικών και όχι οικονομικών, ή και θεσμικών συνεπειών. Στο άρθρο αυτό θα φέρω στο προσκήνιο ορισμένες πτυχές του προβλήματος των ανισοτήτων κατανομής.

Αυτές γίνονται ήδη ευρύτερα γνωστές, παρότι ήταν ανέκαθεν καταλυτικής σημασίας και υψηλού βαθμού επικινδυνότητας για την ποιότητα ζωής, τις επιλογές και το μέλλον των σύγχρονων κρατών. Ειδικότερα, οι ανισότητες κατανομής εισοδήματος και πλούτου, πέρα από ένα κριτικό σημείο, που έχει προ πολλού ξεπεραστεί στο εσωτερικό των σύγχρονων προηγμένων οικονομιών, θέτουν σε κίνδυνο την ανάπτυξη, τη δημοκρατία, αλλά και την ίδια την επιβίωση των φτωχότερων στρωμάτων.

Οι συχνές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών στις σύγχρονες οικονομίες (που συνυπάρχουν τελευταίως με υπερβολικά χαμηλά επίπεδα επιτοκίου και σε αρκετές περιπτώσεις αρνητικά), μπορεί να εξηγηθούν μέσα από τις επίμονες ανισορροπίες της αποταμίευσης που υπερβαίνει την κατανάλωση και της συνολικής δαπάνης που υπολείπεται της παραγωγής.

Οι ανισορροπίες αυτές, που συνδέονται με τις, χωρίς προηγούμενο, ανισότητες κατανομής εισοδήματος και πλούτου, αναζωπυρώνουν τους φόβους για την έλευση του σταδίου μόνιμης οικονομικής στασιμότητας, όπως αυτό αναπτύχθηκε από τον Άλβιν Χάνσεν και επικαιροποιήθηκε από τον Λώρενς Σάμερς. Οι δικαιολογημένοι φόβοι για την ύπαρξη θετικής συνάρτησης, ανάμεσα στις ανισότητες κατανομής και στον περιορισμό του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης, απασχόλησαν εδώ και καιρό τους οικονομολόγους. Όμως μόνο πρόσφατα επιβεβαιώθηκαν από αποτελέσματα σχετικών ερευνών.

Ανάπτυξη και ανισότητες

Συγκεκριμένα, έρευνα του ΔΝΤ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, σε περίπτωση που το εισόδημα των 20% πλουσιότερων αυξάνει κατά 1%, ο ρυθμός ανάπτυξης επιβραδύνεται κατά 0,08% στα προσεχή πέντε χρόνια. Αντιθέτως, σε περίπτωση που αυξάνει το εισόδημα των 20% φτωχότερων κατά 1%, ο ρυθμός ανάπτυξης ανέρχεται κατά 0,38% τα επόμενα πέντε χρόνια.

Οι επενδύσεις έχουν και την αθέατη όψη τους

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Μιλώντας για επενδύσεις πρέπει να προσδιορίζουμε ακριβώς ποιος επενδύει που και για γιατί. Διότι μια πραγματικά μεγάλη επένδυση σπανιότατα έχει μόνο οικονομικά κίνητρα. Μαζικές επενδύσεις με καθαρά οικονομικά κίνητρα έγιναν στην Κίνα από μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ, γιατί τα χαμηλά μεροκάματα έριχναν το κόστος. Οι εταιρίες πλούτισαν, αλλά μετέτρεψαν την Κίνα σε πανίσχυρο ανταγωνιστή των ΗΠΑ, έσκαψαν το λάκκο τους μακροπρόθεσμα.

Οι ισχυροί επενδυτές από μεγάλες χώρες που στοχεύουν μικρές χώρες θέλουν βέβαια το μέγιστο κέρδος, αλλά το αποτέλεσμα, ίσως και ο σκοπός, είναι να ελέγξουν την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της μικρής χώρας. Αν αυτός ο έλεγχος έχει ήδη επιτευχθεί με άλλους τρόπους τότε οι επενδύσεις τείνουν στο μηδέν. Στην Ελλάδα η αγορά είναι μικρή και ο έλεγχος της χώρας έχει συντελεστεί με άλλους τρόπους.

Μπορεί, όμως, η μικρή χώρα να είναι εφαλτήριο, π.χ. η Ελλάδα να χρησιμεύει σαν σκαλοπάτι της Κίνας στην Ευρώπη. Αλλά οι επικυρίαρχοι απαγορεύουν την όποια επένδυση έχει στρατηγικό και όχι αυστηρά οικονομικό και περιορισμένης αξίας χαρακτήρα. Απλά: Επιτρέπεται ό,τι δεν τους ενοχλεί. Απαγορεύεται ό,τι μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική, άρα και πολιτική αυτονομία.

Διάφοροι "ειδικοί" παπαγαλίζουν διαρκώς ότι δεν έρχονται επενδύσεις, λόγω αδιόρθωτης γραφειοκρατίας και τσαπατσουλιάς. Υπάρχει, ωστόσο, μια άλλη εύλογη ερμηνεία. Για μεγάλες επενδύσεις το Κράτος σαρώνει όλα τα εμπόδια, όπως π.χ. με την κινητή τηλεφωνία. Στις μικρότερες βάζουν προσκόμματα οι Έλληνες επιχειρηματίες, κυρίαρχοι της οικονομικής ζωής, αλλά ανίσχυροι απέναντι στους ξένους.

Επιχειρηματικά λόμπυ στο Κοινοβούλιο

Οι Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν το πολιτικό προσωπικό και κατά μία έννοια το Κοινοβούλιο. Σύμφωνα με δημοσιογραφικούς κύκλους λειτουργούν ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι στο Κοινοβούλιο. Δεν αναφέρουν βέβαια τυπικές αποδείξεις, αλλά λένε ονόματα, πάντα ψιθυρίζοντας για "τον φόβο των Ιουδαίων", κατά την παροιμία. Τα λόμπι συντηρούν το γραφειοκρατικό τέρας, αποτρέποντας τους ενοχλητικούς ξένους.

Επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς, οικονομικού ή στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως τα λιμάνια, προκαλούν την επέμβαση των επικυρίαρχων που εγκρίνουν ή απορρίπτουν τους υποψήφιους επενδυτές. Παραδείγματος χάριν, οι ΗΠΑ απόκλεισαν την COSCO από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Οι επικυρίαρχοι ρυθμίζουν, επίσης, την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Ένα νομοσχέδιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του law shopping - Βασίλης Ασημακόπουλος

 

Το θέμα της ανάπτυξης είναι το κεντρικό ζήτημα της χώρας, νοουμένης ως ενιαίου συστήματος οικονομίας, θεσμών, παραγωγικών δυνάμεων-παραγωγικών σχέσεων, κράτους, αγοράς, εργαζομένων, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Τα τελευταία 30 χρόνια, άρχισε να επιταχύνεται η θεσμοποίηση της παγκοσμιοποίησης, της υπερ-ιμπεριαλιστικής διαδικασίας, ως αποτέλεσμα της ήδη κυρίαρχης τάσης της διεθνοποίησης του καπιταλισμού. Είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 το αργότερο και εντάθηκε με τις διεθνοπολιτικές ανατροπές του 1989-1990. Το τί, πώς και για ποιόν παράγεται, καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις απελευθερωμένες αγορές κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών, υπηρεσιών και λιγότερο από την εσωτερική ζήτηση.

Στη σύγχρονη αυτή φάση του καπιταλισμού της εποχής μας, η Ελλάδα εισερχόταν με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, ως αποτέλεσμα του εγχώριου, αλλά και του διεθνοπολιτικού συσχετισμού στην κοινή τους συνισταμένη.

Ήταν η πιο αναπτυγμένη οικονομία για την περιοχή των Βαλκανίων, ενταγμένη στις περιφερειακές ολοκληρώσεις που είχαν βγει νικήτριες στον Ψυχρό Πόλεμο, έχοντας θεραπεύσει τα ιστορικά της ελλείμματα στο ζήτημα της δημοκρατίας, κάνοντας άλματα υπέρβασης της υπανάπτυξής της στο επίπεδο του κοινωνικού κράτους με όλα του τα υποσυστήματα και έχοντας αυξήσει έναν σχετικά βαθμό αυτονομίας της στις διεθνείς σχέσεις.

Ταυτόχρονα όμως ο πληθυσμός της είχε υποστεί διπλή συρρίκνωση σε δύο επίπεδα. Αποδιάρθρωση των εθνικών κοινοτήτων-μειονοτήτων εκτός συνόρων και τάση δημογραφικής γήρανσης του εγχώριου πληθυσμού. Επίσης έλαβε χώρα μια χωροταξική ανωμαλία τριτοκοσμικού τύπου με βαθμό υπερσυγκέντρωσης πρωτοφανή για ευρωπαϊκή χώρα στο αθηναϊκό λεκανοπέδιο.

Στα εθνικά, έμεινε ανοιχτή η πληγή του Κυπριακού και η αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας δημιουργώντας μια υποχρέωση διάθεσης σημαντικού μέρους του εγχώριου προϋπολογισμού για διατήρηση αμυντικής ικανότητας. Αρνητικές διαφαινόμενες τάσεις στα δημόσια οικονομικά, οι διεθνώς επιβαλλόμενοι νέοι όροι διαχείρισης των οποίων, διαμόρφωναν προοπτικά συνθήκες ωρολογιακής βόμβας.

Η Ελλάδα του 2021 και τα γκαρσόνια της Ευρώπης

Του Αριστομένη (Άρι) Μ. Συγγρού*

Πολλή συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια για την ανάπτυξη και τη «δίψα» για επενδύσεις στη χώρα μας. Η κρίση ανέδειξε τις αδυναμίες μας και τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Θα ήταν χρήσιμο όμως να δούμε και τι πρέπει να αποφύγουμε για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Έχει τονιστεί επανειλημμένα η ανάγκη για τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια επενδύσεων τα επόμενα χρόνια, ώστε να είναι δυνατή η βιωσιμότητα της οικονομίας. Επενδύσεις που θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας (και όχι απασχόλησης) και θα μειώσουν το αναλογιστικό έλλειμμα που απειλεί συνεχώς κάθε προσπάθεια ανάκαμψης.
Ακούμε συνεχώς για το μοντέλο ανάπτυξης που χρειάζεται η χώρα αλλά εμφανίζονται νέες μελέτες με μονότονα επαναλαμβανόμενο περιεχόμενο, οι οποίες αναφέρονται στους τομείς που θα πρέπει να εστιάσουμε ώστε να πετύχουμε τους στόχους μας : Τουρισμός, πρωτογενής τομέας, ενέργεια, εμπόριο σε διάφορες εκδοχές εμφανίζονται ως η λύση κάθε προβλήματος. Απουσιάζει συνήθως η βιομηχανία και όμως εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και οι καλύτερα αμειβόμενες μόνιμες θέσεις εργασίας. Ρίχνοντας μια ματιά στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν θα δούμε ότι πίσω από την μεγάλη ανάπτυξη που παρουσίασε η ελληνική οικονομία, όταν μιλούσαμε για το σύγχρονο Ελληνικό οικονομικό θαύμα από το 1950 έως το 1973, όταν η ελληνική οικονομία είχε πετύχει ρυθμούς ανάπτυξης με πάνω από 7% ετησίως , ήταν η βιομηχανία και οι μεγάλες ξένες αλλά και ντόπιες επενδύσεις σε νέες βιομηχανικές μονάδες. Ιδίως την δεκαετία του 60, η βιομηχανική παραγωγή έτρεχε με σχεδόν 10% ετήσια αύξηση. Στον αντίποδα, την περίοδο 1995-2015 η βιομηχανική παραγωγή σημείωσε πτώση 19,5% χάνοντας συνεχώς ανταγωνιστικότητα και ταυτόχρονα χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η τάση της αποβιομηχάνισης ήταν διεθνής, στην Ελλάδα όμως πήρε διαστάσεις μεγάλης απαξίωσης και συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης. Σήμερα, αποτελεί κοινό τόπο διεθνώς ότι οι υψηλές πολλαπλασιαστικές επιδράσεις της βιομηχανίας είναι καθοριστικός παράγοντας στην προσπάθεια ανάπτυξης και ουσιαστική παράμετρος της κοινωνικής ευημερίας.

Κάποτε στη Δύση, ύστερα ήρθε η ανάπτυξη…

του Ρούντι Ρινάλντι

Άρρωστη Δύση

Κι ενώ όλο το δυτικό οικονομικό σύμπλεγμα, η κοσμοοικονομία υπό την αιγίδα των δυτικών πολυεθνικών, αγκομαχεί και βυθίζεται σε πολλαπλή κρίση, όχι μόνο οικονομική, μας εμφανίζουν τη νησίδα Ελλάδα, το καρυδότσουφλο στα κύματα, να μπαίνει, λέει, τρέχοντας μάλιστα στον κόσμο των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Οξύμωρο αλλά πραγματικό: Δεν έφτασαν για να γιατρέψουν το κακό, ούτε το πραξικόπημα της Χιλής (Σεπτέμβρης 1973), ούτε η πτώση του Τείχους και η διάλυση της ΕΣΣΔ (1989-91), ούτε οι εφορμήσεις για την επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων μετά την επίθεση στους Δίδυμους πύργους (2001). Δεν άντεξε στον χρόνο ούτε η υποτιθέμενη μονοκρατορία των ΗΠΑ. Ιδιαίτερα η κρίση του 2008-2010, ένα ακόμα επεισόδιο σε πολλαπλούς χρηματοπιστωτικούς σπασμούς που είχαν προηγηθεί σε όλο τον κόσμο, οδήγησε σε ένα διαφορετικό τοπίο. Νέοι μεγαπαίκτες αναδείχτηκαν στο διεθνές προσκήνιο με πρώτη την Κίνα. Κίνα, Ρωσία, Ινδία και μια σειρά από άλλες δυνάμεις που δεν ανήκουν στον δυτικό κόσμο, δημιουργούν πλέον άλλες προϋποθέσεις για την παγκόσμια διευθέτηση, χωρίς να ξεφεύγουν από το κυνήγι του κέρδους. Μόνο που οι μοιρασιές δεν θα προκύψουν από τις νοσούσες αγορές αλλά δια της ισχύος, δια της δύναμης. Είναι η ώρα της γεωπολιτικής που γεννιέται μέσα από τα ερείπια της γεωκουλτούρας που δημιούργησε ο νεοφιλελευθερισμός και οι αγορές.

Το πιο βαθύ συμπέρασμα είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια δομική κρίση του συστήματος (γενικά του καπιταλισμού) από την οποία δεν υπάρχει έξοδος, συνηθισμένη έξοδος. Εποχή δομικής κρίσης και πολυπλοκότητας, αποϊδεολογικοποίησης, όπου αλλάζουν όλες οι γνωστές κλίμακες. Ισορροπούμε προς στιγμήν κατά το γνωστό «κράτα με να σε κρατώ».

Σκοτεινή είναι η κατάσταση σχετικά με το τι γίνεται στα πιο βαθιά κέντρα του συστήματος. Ποιες είναι για παράδειγμα οι επιλογές των ΗΠΑ, οι προτεραιότητες και η συνέχεια της τραμπικής διαχείρισης; Η ενδόρρηξη του συστήματος δείχνει βαθιές διαφοροποιήσεις και αναζητήσεις. Ο πόλεμος ως επιλογή, η δημιουργία χαοτικών καταστάσεων ως προθάλαμος διευθετήσεων, η πολιτική κρίση στην καρδιά της Δύσης, στο κέντρο, συνδυάζονται με μια επιτάχυνση της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και με το πολύπλευρο άδειασμα της δημοκρατίας. Θάλασσες αθλιότητας με νησίδες αποστειρωμένων χώρων-ουρανοξυστών, κέντρων έρευνας και πειραματισμού ή αυτόματης παραγωγής.

Εναντίον των κτηνοτροφικών πάρκων και των χωροτακτών

Του Δημήτρη Μπουσμπουρα από το Κουτσομύλι

Αφορμή για το κείμενο αυτό ήταν η μελέτη μερικών χωροταξικών σχεδίων που έδειχναν πλήρη άγνοια για τις βασικές λειτουργίες των παραγωγικών δραστηριοτήτων που ήθελαν να ρυθμίσουν.

Στις περισσότερες χώρες του κόσμου οι χωροτάκτες είναι γεωγράφοι. Έχουν μάθει δηλαδή στοιχεία γεωλογίας, οικολογίας, ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας και άλλα. Στην Ελλάδα όμως οι χωροτάκτες είναι στην πλειοψηφία τους πολιτικοί μηχανικοί – πολεοδόμοι. Έτσι όσο και να θέλουν να ξεφύγουν από την τετράγωνη λογική του μπετατζή, τους είναι πολύ δύσκολο και η σκέψη τους είναι σε κουτάκια όπως τα κλουβιά που χτίζουν οι συνάδελφοί τους. Είμαστε άλλωστε από τις λίγες χώρες όπου ο σχεδιασμός κτιρίων μπορεί να γίνει από πολιτικό μηχανικό και όχι από αρχιτέκτονα.

Η τετράγωνη σκέψη του χωροτάκτη οδηγεί στον απόλυτο διαχωρισμό των χρήσεων γης. Οι κατοικίες γίνονται αντιληπτές ως υπνωτήρια και οι παραγωγικές δραστηριότητες είναι η καθεμία στον δικό της χώρο.

Έτσι θα δούμε στα Χωροταξικά Σχέδια των παράκτιων δήμων την απόδοση όλης της ακτής στην δόμηση, αυτήν την κατά παρέκκλιση εκτός σχεδίου δόμηση στη γεωργική γη αν κάποιος διαθέτει 4 στρέμματα. Το όραμα του πολιτικού μηχανικού – χωροτάκτη είναι να χτιστεί όλη η ακτή και να μοιάζει σαν τις ακτές της Αττικής ή της δυτικής Θεσσαλονίκης έως την Χαλκιδική, και σε μία ζώνη επιτρέπει μόνο εξοχικές κατοικίες. Εσωτερικά της ακτής μπορούν να ρυθμιστούν οι υπόλοιπες χρήσεις γης που δεν θα ενοχλούν την εξοχική κατοικία. Αλλά τα ελαιοτριβεία π.χ. πρέπει να είναι λίγα και μακρυά από οικισμούς. Ο χωροτάκτης αντί να σκεφτεί λύσεις για το πρόβλημα των αποβλήτων ή ακόμα καλύτερα πως αυτά να χρησιμοποιηθούν αντί να ρίχνονται ανεπεξέργαστα στο δίπλα ρέμα θέλει να καταργήσει τα παλιά ελαιοτριβεία και να βάλει στην θέση τους, ει δυνατόν, μία μόνο βιομηχανική μονάδα.

Αλλά και στις ορεινές περιοχές απαιτεί την ίδια ευταξία. Καθώς η κτηνοτροφία θεωρείται μία βρωμερή δραστηριότητα και καθώς η εμπειρία του πολιτικού μηχανικού – χωροτάκτη είναι κυρίως από αστικούς χώρους, η πρόταση στην οποία καταλήγει είναι η δημιουργία Κτηνοτροφικών Πάρκων. Να κάνουμε δηλαδή κάτι σαν αυτά που γίνονται στην προηγμένη Ολλανδία, όπου κυριαρχεί η ενσταβλισμένη κτηνοτροφία. Αλλού θα πρέπει να μένει ο κτηνοτρόφος, αλλού να παράγονται τα κτηνοτροφικά φυτά, και αλλού να μένουν τα ζώα που τα καταναλώνουν.

Τουριστική Αποανάπτυξη

από

 Χάρης Ναξάκης

 

Υπερτουρισμός: Οι αρνητικές επιπτώσεις της μετατροπής του παραγωγικού ιστού ενός τόπου, που αποτελεί προορισμό, σε τουριστική μονοκαλλιέργεια με συνέπεια την υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας ενός συστήματος να δεχθεί άλλους τουρίστες και με αποτέλεσμα την καταστροφή του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού της περιοχής. Αλήθεια, τι επιπτώσεις θα υπάρχουν στη φέρουσα ικανότητα του πλανήτη γη όταν μέχρι το 2030 οι τουρίστες φθάσουν στα 1,8 δισεκατομμύρια;
Σαντορίνη 2017 : 5,5 εκατομμύρια διανυκτερεύσεις, αύξηση 66% σε σχέση με το 2012, που αντιστοιχούν σε 107,8 τουρίστες ανά 100 κατοίκους και 220,6 τουρίστες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, με αποτέλεσμα την έλλειψη νερού, την κυκλοφοριακή συμφόρηση, την ηχορύπανση, την έλλειψη ενέργειας κ.λ.π.
Ρέθυμνο: Οι άστεγοι του Airbnd. Οι διαδικτυακές υπηρεσίες βραχυχρόνιας μίσθωσης (Airbnd, κ.λ.π.), οι οποίες συνδέουν δυνητικούς φιλοξενούμενους με ιδιοκτήτες που προσφέρουν βραχυχρόνια διαμονή είναι σήμερα ένας από τους βασικούς μηχανισμούς που τροφοδοτούν το φαινόμενο του υπερτουρισμού. Στο Ρέθυμνο για παράδειγμα οι φοιτητές, οι καθηγητές και οι υπάλληλοι βρίσκονται σε απόγνωση. Για ένα τριάρι το ενοίκιο είναι 700 ευρώ, 400 ευρώ για μία γκαρσονιέρα, με ένα ή μισό χρόνο προκαταβολή του ενοικίου. Άμστερνταμ, Βενετία, Ντουμπρόβνικ, Βαρκελώνη, Μάτσου Πίτσου, Νέα Υόρκη, Ρώμη, Πράγα, Κούβα κ.λ.π., αυτός είναι ένας ενδεικτικός κατάλογος περιοχών που είναι στα όρια της καταστροφής από τον υπερτουρισμό.
“Τουρίστες δεν είστε ευπρόσδεκτοι”, είναι το σύνθημα που όλο και πιο συχνά αναγράφεται στους τοίχους της Βαρκελώνης που στενάζει από τον υπερτουρισμό. 30 εκατομμύρια διανυκτερεύσεις το 2017, σε μία πόλη με πληθυσμό 1.625.000 κατοίκους. Στη Βενετία, το κέντρο της πόλης με 55.000 κατοίκους, το επισκέπτονται κάθε χρόνο 10 εκατομμύρια τουρίστες, με άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους ζωής, την επέλαση του Airbnd, την τεράστια αύξηση των ενοικίων και τελικά την εγκατάλειψη της πόλης από τους μόνιμους κατοίκους και την μετατροπή της σε αποικία τουριστών.
Οι συνέπειες του υπερτουρισμού, περιβαλλοντική υποβάθμιση, κατάρρευση των βασικών υποδομών, πληθωρισμός (εκτόξευση των τιμών σε βασικά αγαθά και στις τιμές των ακινήτων), εμπορευματοποίηση της πολιτισμικής ταυτότητας των κατοίκων, απώλεια των κοινών αγαθών, καθιέρωση μισθών γαλέρας για τους εποχιακά εργαζόμενους στην τουριστική βιομηχανία, έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν ρήγματα στην “λαμπρή” εικόνα του τουρισμού, που φιλοτεχνεί το λόμπι των τουριστικών επιχειρήσεων και οι κρατικές πολιτικές. Σε πολλές πόλεις έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους κινήματα πολιτών που διεκδικούν την επανάκτηση της πόλης τους. Ένα από τα πρώτα αιτήματα είναι η θέσπιση ανώτατων επιτρεπτών ορίων τουριστικών επισκέψεων ανά ημέρα ή ορίων στα σπίτια που διατίθενται μέσω της βραχυχρόνιας μίσθωσης, Airbnb κ.λ.π..

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

[Φωτο: Ο Angelus Novus και δίπλα ο Βάλτερ Μπένγιαμιν]

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

Πλησιάζουμε, χωρίς αμφιβολία, στο απόγειο μιας παγκόσμιας μεταμόρφωσης πρωτοφανούς έκτασης στην ιστορία.

Υπάρχει μια υδατογραφία του Γερμανού ζωγράφου Paul Klee που δείχνει έναν διχασμένο άγγελο. Ο εκκεντρικός ζωγράφος, που ανήκε σε ένα από τα πιο avant-garde καλλιτεχνικά κινήματα του μεσοπολέμου, απεικονίζει στον πίνακα το μετέωρο βήμα της δημοκρατίας της Βαϊμάρης της εποχής του.

Αργότερα, ο φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν, λίγους μήνες πριν πεθάνει, έγραψε το έργο του «Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας» (Theses on the Philosophy of History). Η 9η θέση είναι ένας στοχασμός πάνω στο σχέδιο αυτό, τον Angelus Novus, το οποίο αγόρασε το 1921 και το οποίο θεωρούσε πάντα ένα από τα πιο πολύτιμα αποκτήματά του.

Ο Μπένγιαμιν θεωρεί ότι απεικονίζει τον Άγγελο της Ιστορίας, που κοιτάζει πίσω, προς το παρελθόν. Ο Άγγελος δεν βλέπει την πρόοδο, αλλά έναν αυξανόμενο σωρό ερειπίων και επιθυμεί να επανορθώσει και να αποκαταστήσει όλα αυτά που έχουν συντριβεί. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει επειδή μια «θύελλα ξεσπά από τον Παράδεισο». Η θύελλα αυτή είναι αυτό που αποκαλούμε «πρόοδος». Ο Άγγελος-μεσολαβητής στέκεται σαν μαρμαρωμένος γιατί διαβλέπει την μελλοντική δυστοπία. Θέλει να κλείσει τα φτερά του, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέλλον, αλλά η δαιμονική θύελλα που τον σπρώχνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς αυτό δεν τον αφήνει να σταματήσει την πορεία της ιστορίας.

Σε αυτή την αλληγορία, ο Μπενγιαμιν μας προτείνει, αντί να αποδεχθούμε νομοτελειακά την κίνηση προς τα εμπρός –το παραπλανητικό σλόγκαν του «πάμε μπροστά», με το οποίο μας παραμύθιαζαν κατά κόρον οι διάφοροι «εκσυγχρονιστές» χτίζοντας τα δεσμά μας-, να τραβήξουμε το φρένο της ιστορίας. Το χρησιμοποιεί ως μεταφορά του «φρένου έκτακτης ανάγκης» σε ένα αφηνιασμένο τραίνο. 

Δίνουν χρήματα στους κτηνοτρόφους… για να μην παράγουν - Παναγιώτης Κορισιάνος

Στα σκαριά βρίσκεται ένα κοινοτικό πρόγραμμα που θα δίνει πριμοδοτήσεις ή αποζημιώσεις ως πριμ εξόδου από το επάγγελμα του κτηνοτρόφου.

Ξεδιάντροπα το ευρωιερατείο  των Βρυξελλών, η ευρωχούντα της Ε.Ε. σχεδιάζει να αφανίσειτην κτηνοτροφία μας, δηλαδή με λίγα λόγια για να μην παράγουμε, και τα περίφημα γαλακτοκομικά προϊόντα μας με κυρίαρχη την φέτα, να αντικατασταθούν από τα αμφίβολης ποιότητας προϊόντα των πλουσίων χωρών του Βορρά.

Λύσσαξαν τα διάφορα πολιτικά- εμπορικά συμφέροντα με τις συμφωνίες CETA – Νότιας Αφρικής, Καναδά, να σαμποτάρουν πάση θυσία την Ελληνική φέτα καθώς και τις ελιές Καλαμών.

Πριν λίγα χρόνια μας ζάλισαν οι περίφημες τεχνοκρατικές προτάσεις του ΟΟΣΑ του κ. Γκουρία για τον πρωτογενή τομέα και μάλιστα πρότειναν 2 ελαιουργεία, ένα στην Κόρινθο και ένα στην Λαμία.

Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερον ότι θέλουν να συρρικνώσουν την παραγωγική μας βάση, να διαλύσουν την παραγωγή και να κατακλυσθεί η χώρα μας από εισαγόμενα προϊόντα. Και εμείς τι κάνουμε;

Από που και ως που «βαριά βιομηχανία» ο τουρισμός;

του Βαγγέλη Γεωργίου

Πριν λίγες μέρες είχα αναφέρει ένα ιστορικό περιστατικό, που κατέγραψε ο αείμνηστος Ευάγγελος Παπανούτσος σε ένα άρθρο του στο ΒΗΜΑ το 1961. Είχε αναφέρει λοιπόν μια ιστορία που λεγόταν ότι έλαβε χώρα στο μεσοπολεμικό Βερολίνο. Όταν το 1936, ο Κώστας Κοτζιάς, Δήμαρχος Αθηναίων τότε, επισκέφθηκε το Βερολίνο είχε την «τύχη» να συναντηθεί με καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ. Τότε λοιπόν, ο τελευταίος, στη συζήτηση που είχανε, του είπε ότι η Ελλάδα «Μπορεί άριστα να ευημερήσει αν καλλιεργήσει σε μεγάλη έκταση… την αγριόμεντα και τα άλλα μυρωδικά βότανα που είναι απαραίτητα στην ευρωπαϊκή βιομηχανία φαρμάκων και αρωμάτων. Και αν οργανωθεί και τουριστικά για να έρχονται εδώ οι περιηγητές να βλέπουν τις αρχαιότητες». Πράγματι, μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, η ανάπτυξη του τουρισμού αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής οικονομίας

Ο αυθαίρετος νεολογισμός «τουριστική βιομηχανία» έδινε την εντύπωση ότι η εισροή όσο περισσότερων επισκεπτών σε αναρίθμητα μέρη της Ελλάδας θα ωφελούσε τον τόπο. Όλα αυτά θα συντελούνταν εις βάρος του πρωτογενούς και δευτερογενούς.  Τα «γκαρσόνια» της Ευρώπης θα έπιαναν δουλειά με το σκεπτικό «πολλοί τουρίστες, πολλά λεφτά». Έτσι, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αξιοποιούνται στο εξωτερικό από επιχειρήσεις -πολλές εκ των οποίων αφάνισαν τις ελληνικές- και στην Ελλάδα έρχονται για να δουν για λίγο τους δικούς τους. Στην Ελλάδα πολλοί ντόπιοι κατάντησαν να περιμένουν καμια επιδότηση ίσως για καμια τουριστική επιχείρηση. Υπηρεσίες μόνο λοιπόν.

Ήθελα λοιπόν να υπενθυμίσω μια έκθεση που εκπόνησε πριν αρκετούς μήνες ο κολοσσός McKinsey & Company και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ταξιδιών η οποία καταδεικνύει την ευγενή τύφλωση των Ελλήνων που βλέπουν τον τουρισμό σαν «βαριά βιομηχανία» και ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης. Τα διεθνή ταξίδια γίνονται όλο και πιο συνηθισμένα ενώ οι οικονομικά πιο εύρωστοι επισκέπτονται συγκεκριμένες περιοχές, σε τέτοιο βαθμό, που να μην… χωράνε.

«Ελληνική γεωργία: Μια ολοκληρωμένη θεώρηση στην συνεχιζόμενη κρίση» (βίντεο)

Το Κίνημα Άρδην διοργανώνει σειρά εκδηλώσεων για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας. Η τέταρτη συζήτηση πραγματοποιήθηκε  την Πέμπτη 22 Μαρτίου με θέμα:

 «Ελληνική γεωργία:
Μια ολοκληρωμένη θεώρηση στην συνεχιζόμενη κρίση»

ομιλητής:

Παύλος Καρανικόλας,
Επίκουρος καθηγητής Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών

στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/archives/207589
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com