Από την Ιστορία στο storytelling – Το τέλος των Μεγάλων

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

«Η διερώτηση για το αν ο κόσμος είναι πραγματικός» μπορεί να είναι παλιά, όμως στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και του metaverse μοιάζει πιο επιτακτική, ειδικά μετά την υποχώρηση των μεγάλων αφηγήσεων του 20ου αιώνα που κατέστησαν σε ανύποπτο χρόνο «ύποπτες» οι προφήτες Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ. Φυσικά, οι αφηγήσεις δεν εξαφανίστηκαν, αφού αποτελούν «το θεμέλιο της ταυτότητας» απλώς κατακερματίστηκαν, εξατομικεύτηκαν, εμπορευματοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να χαθεί το μεγάλο προσδιοριστικό νόημα, να κυριαρχήσει ο βούρκος του παραλόγου. Έτσι, ο άνθρωπος, ζώο λογικό, μιμητικό, πολιτικό (και μεταφυσικό), είναι «το μόνο ον που εκπλήσσεται με την ίδια του την ύπαρξη», γι΄ αυτό και αποκτά «οντολογικό άγχος» καθώς «όλη μας η αξία συνίσταται στη σκέψη».

Με αυτούς τους φιλοσοφικούς στοχασμούς ο Γάλλος ιστορικός και ειδικός στον ναζισμό Johann Chapoutot στο βιβλίο του «Η μεγάλη αφήγηση – Εισαγωγή στην ιστορία του καιρού μας» (μετ. Γ. Καράμπελας, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2023) μας προετοιμάζει για κάτι όχι τόσο αισιόδοξο που έρχεται ολοταχώς καταπάνω μας. Στην ουσία μας παρέδωσε μία εργαλειοθήκη ερμηνείας του παρόντος και ιχνηλάτισης του μέλλοντος αφού η ανθρωπότητα (τουλάχιστον στη δυτική της έκφανση) κουβαλάει υποδόριες ιστορικές δυναμικές που τη στοιχειώνουν….

Με μια καταλυτική ευρυμάθεια σύγχρονων μελετών και μιας μεγάλης λογοτεχνικής γκάμας ο Γιοχάν Σαπουτό φεύγει από τη γεγονοτολογία και στρέφεται στο πνεύμα, την κουλτούρα για να μας εισάγει στις αιτίες που οδήγησαν στην αποδόμηση και στην κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων. Στην ουσία πρόκειται για μια πραγματεία της φιλοσοφίας της ιστορίας του καιρού μας, μια συγκέντρωση αποδείξεων της επικείμενης αλλαγής παραδείγματος…

Η θεώρησή του είναι κυρίως γαλλοκεντρική, εντάσσεται και πάσχει από το σύνδρομο του Δυτικού Κανόνα. Αναμφίβολα η θεώρηση αυτή έχει μεγάλη αξία για μας τους δυτικούς, διότι το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων αφορά πρωτίστως τη δυτική ρητορεία. Οι άλλοι δεν έχουν μιλήσει ακόμα.

Οι αιτίες της κατάρρευσης των μεγάλων αφηγήσεων

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο που προσκομίζει ο Σαπουτό αναφέρεται στην «εξάντληση της προνοιοκρατίας». Γράφει για την Καθολική Εκκλησία και την διανοητική εξουσία της μετά την απόσχισή της από το ιουδαϊσμό, εξουσία που άσκησε μέσα από τη θεολογία στην πρόσληψη και την υφή του χρόνο επί αιώνες, εγκαινιάζοντας ένα «χριστιανικό καθεστώς ιστορικότητας» σε αντίθεση με τον κυκλικό χρόνο των Ελλήνων. Η «αμετάκλητη περατότητα του χρόνου» που χορηγεί η Εκκλησία ως «δηλητήριο» (Νίτσε), διαθέτει το αντίδοτο της «αιώνιας ζωής». Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησαν πάπες, κρίσιμοι θεολόγοι και Καθολικοί φιλόσοφοι μέχρι την αντιμετώπιση του Διαφωτισμού που εκκοσμίκευσε τον διανυσματικό χρόνο των χριστιανών με τη μορφή της «προόδου».

Η δεύτερη απόδειξη που πραγματεύεται ο Σαπουτό είναι η διαπίστωση που προέκυψε σοκαριστικά μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, επικαλούμενος τον ποιητή Πολ Βαλερύ ότι «η άβυσσος της ιστορίας είναι αρκετά μεγάλη για όλους. Νιώθουμε ότι ένας πολιτισμός είναι τόσο εύθραυστος όσο μια ζωή». Γράφει: «Ο Μεγάλος Πόλεμος προκάλεσε αναταραχές στη γλώσσα, αμφιβολίες στην αφήγηση, έως και εξέγερση ενάντια στη διήγηση» και ακόμα «η κρίση της επιστημονικής αφήγησης, η κρίση του Διαφωτισμού έτσι όπως τον αναθεώρησε, διόρθωσε και εμβάθυνε ο επιστημονισμός, είναι επίσης κρίση του νοήματος». Και επιστρέφει στον Βαλερύ με το ότι «η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν που έχει αναπτύξει η χημεία της διάνοιας»… για να φτάσει στους υπαρξιστές και να εξηγήσει πως αφού δεν υπάρχει Θεός για να μας δώσει μια ουσία, άρα ούτε και πρόνοια, δηλαδή δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε με όρους πεπρωμένου ή προορισμού, ο άνθρωπος «γίνεται από πρόσωπο χαρακτήρας» με αποτέλεσμα η «εμπειρία του παραλόγου ως ριζική συνειδητοποίηση» προκαλεί «ναυτία».

Η τρίτη απόδειξη – δυναμική αλλαγής παραδείγματος στην Ιστορία αφορά στην κατάρρευση της «μαρξιστικής εσχατολογίας» που είχε προσλάβει θρησκευτικά χαρακτηριστικά, συγγενή με αυτά της Καθολικής Εκκλησίας, όχι μόνο οραματικά και οργανωτικά, αλλά και ψυχαναλυτικά. Ο διαλεκτικός υλισμός έρχεται να εκκοσμικεύσει τις ελπίδες των ανθρώπων και να διαυγάσει την ιστορία που εν τέλει είναι ταξικός ανταγωνισμός. Υπό το πρίσμα του ιστορικού υλισμού, ο Σαπουτό διέρχεται τις τραγικές εσωτερικές περιπέτειες του κομμουνισμού και της «φετιχοποίησης του κόμματος» μέσα από τις μεταλλάξεις που επέβαλαν οι πραγματικές συνθήκες και η διαστροφή της διάνοιας του Ιωσήφ Στάλιν.

Η τέταρτη απόδειξη αφορά την αποδόμηση στην ιστορική πράξη της κοσμοθεωρίας του ναζιστικού κόμματος (Weltanschauung) η οποία προσέλαβε και αυτή χαρακτηριστικά πολιτικής θρησκείας ανταποκρινόμενη στις βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες της γερμανικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Στην τελευταία απολογία του στη Νυρεμβέργη (1948) όπου δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο στρατηγός των SS και διοικητής του Einsatzgruppe D –ομάδα επέμβασης που έδρασε στην Ουκρανία και την Κριμαία- δρ Όττο Όλεντορφ αναλύει τον ναζισμό ως «πολιτισμικό ή ακόμα και πνευματικό φαινόμενο» και λέει:

«Ο ναζισμός δεν είναι η αιτία, αλλά η συνέπεια μιας πνευματικής κρίσης. Απευθυνόμενος στους δικαστές του λέει πως η ήττα του ναζισμού δεν έλυσε επ’ ουδενί αυτή τη μεγάλη κρίση του καιρού μας, διότι οι «υπέρτατες αξίες και κριτήρια για το πώς πρέπει να αισθάνεται, να σκέφτεται και να δρα κανείς εξακολουθούν να απουσιάζουν. Τα μεταφυσικά θεμέλια είναι απόντα». Έτσι, «η δημοκρατική ιδέα είναι πολύ επιφανειακή. Δεν εμπεριέχει αυτή τη βεβαιότητα που θα όριζε την ανθρώπινη ζωή στην ολότητά της. Απονέμει καθήκοντα και δικαιώματα σε πρόσωπα και σε κοινωνικές οργανώσεις, χορηγεί ατομικές ελευθερίες –αλλά ποτέ δεν τις δικαιολογεί».

Πέμπτον, ο Σαπουτό, στο κεφάλαιο με τίτλο «Με λευκή φωνή» διερευνά τη μεταπολεμική λογοτεχνία στη Γερμανία, την «λογοτεχνία των ερειπίων», για να περάσει στη συνέχεια στη γαλλική. Ξεκινάει με τη διαπίστωση πως μετά το 1945 ξέσπασε μια «πραγματική κρίση της αφήγησης» αφού «η μελέτη των λόγων που δίνουν νόημα στην ιστορία συνεπάγεται εξέταση των στιγμών κατά τις οποίες η ιστορία μοιάζει να εκδικείται το νόημα».

Επικαλείται τον φιλόσοφο της Σχολής της Φρανκφούρτης Τέοντορ Αντόρνο που στο κείμενό του 1951 «Κριτική του πολιτισμού και κοινωνία» γράφει πως «η κριτική του πολιτισμού έρχεται αντιμέτωπη με το τελευταίο στάδιο της διαλεκτικής μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας: το να γράφει κανείς ποιήματα μετά το Άουσβιτς είναι πράξη βάρβαρη».....

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

“Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

Του Diego Fusaro

Ο Diego Fusaro (Ντιέγκο Φουσάρο) είναι Ιταλός φιλόσοφος που διδάσκει Ιστορία της Φιλοσοφίας στο IASSP στο Μιλάνο (Ινστιτούτο Ανώτερων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών). Είναι πτυχιούχος Ιστορίας της Φιλοσοφίας και κάτοχος διδακτορικού στη Φιλοσοφία της Ιστορίας. Οι μελέτες του εστιάζονται στον γερμανικό ιδεαλισμό, στους προπαρασκευαστικούς στοχαστές του (Spinoza) και στους οπαδούς του (Marx), με ιδιαίτερη εστίαση στα ιταλικά ρεύματα σκέψης (Gramsci, Gentile). Τον Ιούλιο του 2013, η εφημερίδα “La Repubblica” τον χαρακτήρισε ως έναν από τους τρεις πιο ελπιδοφόρους νέους ευρωπαίους φιλοσόφους.

* * *

Ο αγώνας των ιεροφαντών της παγκοσμιοποίησης εναντίον της σταθερής και ριζωμένης ταυτότητας είναι ο ίδιος ενάντια των συνόρων ως μιας όχθης που σχηματίζει έναν καθορισμένο και περιορισμένο χώρο, ικανό να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, αποτελεί την βασική αρχή της μετα-δημοκρατικής ετερονομίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.

 Από την άλλη πλευρά, το ίδιο το όριο είναι απαραίτητο για την οικοδόμηση της ταυτότητας, η οποία διαμορφώνεται πάντοτε σε σχέση με την ετερότητα : όπως το λέει και ο τίτλος του γνωστού δοκιμίου του Heidegger, “Identität und Differenz” η Ταυτότητα και η Διαφορά σχηματίζουν ένα εννοιολογικό ζευγάρι στο οποίο κάθε όρος εμφανίζεται ως απαραίτητος για την ύπαρξη και τον ορισμό του άλλου. Δεν μπορεί να υπάρχει ταυτότητα, εκτός αν αυτή δεν έχει διαφορά σε σχέση με τους άλλους. Ούτε μπορεί να υπάρξει διαφορά, εκτός από την περίπτωση που υπάρχουν πολλαπλές ταυτότητες.

Εάν, μέσω της κατεδάφισης των ορίων, εξαφανιστεί η ετερότητα και παραμείνει μόνο η αβεβαιότητα, τότε κάθε πιθανή ταυτότητα αποκρύπτεται για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Ο διάλογος μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχουν ισχυρές ταυτότητες, οι οποίες έχουν αξίες και ρίζες: είναι το αντίθετο του πολυπολιτισμικού διαλόγου που προωθείται και επαγγέλλεται από τους αποστόλους της παγκοσμιοποίησης. Στην ουσία, είναι ένας σιωπηλός διάλογος, στον οποίο τα μέρη, αφού έχουν γυμνωθεί από την ταυτότητά τους, δεν έχουν αφήσει κυριολεκτικά τίποτα να πει το ένα στο άλλο.

ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΕΙΚΟΝΟΔΟΥΛΩΝ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ!

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Να θυμίσουμε ότι ο όρος βανδαλισμός προήλθε από το μάχιμο γερμανικό φύλο των Βανδάλων, οι οποίοι συνήθιζαν κατά τις εκστρατείες τους να καταστρέφουν έργα τέχνης από τους τόπους των κατακτήσεών τους. Κατέστρεφαν κυρίως αγάλματα, αφαιρώντας συνήθως τις μύτες και τα αυτιά των προσώπων κι αυτό με αφορμή μια προκατάληψη που έλεγε πως τα αγάλματα διαθέτουν ψυχή και έτσι, καταστρέφοντάς τα, αφαιρούσαν τη δυνατότητα να εισέρχεται και να εξέρχεται η ψυχή μέσα στο άγαλμα.

Δυστυχώς, στα μάτια και ο βανδαλισμός των ηρώων του '21 στην Αργυρούπολη.

 

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

Ουδείς διανοήθηκε, εκδικούμενος για τις πολικές ιδέες τους, να καταστρέψει το έργο καλλιτεχνών.
Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Νταλί και του Καζαντζάκη.

Ο Νταλί έχει χαρακτηριστεί ως υποστηρικτής του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία. Οι πολιτικές του απόψεις ήταν άλλωστε και η αιτία της διαμάχης του με πολλά από τα μέλη του υπερρεαλιστικού κινήματος. Αν και στα νεανικά του χρόνια, ο Νταλί είναι γνωστό πως συνδέθηκε πιο στενά με τον χώρο του αναρχισμού και του κομμουνισμού στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αρνήθηκε να κάνει αντίσταση ή να επιλέξει στρατόπεδο. Συνδέθηκε ωστόσο περισσότερο με το καθεστώς του Φράνκο, ιδιαίτερα κατά την επιστροφή του από την Αμερική στην Ισπανία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος ο Νταλί ζωγράφισε και ένα πορτραίτο της κόρης του Ισπανού δικτάτορα.
Ο Νταλί έχει δηλώσει ο ίδιος ότι δεν έχει πολιτική θέση. Είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο και όχι σε πολιτικό.

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

από Βασίλης Βιλιάρδος

Η χαριστική βολή θα είναι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους, η οποία θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την Κύπρο, τη Θράκη και τα νησιά μας, με τις βίζες που δόθηκαν για την ειρηνική κατάληψη τους – μέσω της προσφυγής στη Χάγη, δήθεν μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, αλλά τελικά για όλα όσα απαιτούν οι Τούρκοι. Συμφωνούν οι αριστεροί, λόγω του ιδεοληπτικού διεθνισμού τους, αλλά οι δεξιοί θα χρειαστούν ξανά φροντιστήριο, εκβιασμούς και ενδοτικούς – τύπου Μπακογιάννη. Συμφωνεί επίσης η εγχώρια ελίτ που διαβλέπει επιχειρηματικές ευκαιρίες – αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα. Η ελληνική κοινωνία είναι ανίκανη να αντιδράσει, λόγω μνημονίων, φτωχοποίησης, ακρίβειας, χειραγώγησης, κατακερματισμένης αντιπολίτευσης κοκ. – οπότε η χρονική στιγμή είναι κατάλληλη, για την επικράτηση του εθνομηδενισμού.

Η επέλαση του εθνομηδενισμού

Είναι απίστευτο το πόσο έντεχνα οι δεξιές ολιγαρχικές ελίτ χρησιμοποιούν την αριστερή ιδεοληψία, τους εκβιασμούς, την ενδοτικότητα για χάρη της καρέκλας και τα φροντιστήρια – για να επιβάλουν την ατζέντα τους.

(α) Πρώτα φέρνουν τη νομιμοποίηση των παράνομων, σε δήθεν περιορισμένη κλίμακα – συμφωνούν οι αριστεροί, λόγω του ιδεοληπτικού διεθνισμού τους, ενώ οι δεξιοί απλά εθελοτυφλούν.

(β) Μετά φέρνουν την επιστολική ψήφο, με στόχο τη χειραγώγηση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών – όπου τυχόν νίκη της ΝΔ, θα καταστήσει τον Κ. Μητσοτάκη απόλυτο κυρίαρχο, μονάρχη. Συμφωνούν οι αριστεροί, με το πρόσχημα της ψήφου των αποδήμων – δεν χρειάζονται φροντιστήριο οι δεξιοί.

(γ) Ακολουθεί ο γάμος των ομοφυλοφίλων, με την υιοθεσία παιδιών που τον συνοδεύει και που θα διαλύσει τον πυρήνα της κοινωνίας: την οικογένεια – ενώ δεν είναι αποδεκτή η ελληνική ορθοδοξία από τη Δύση. Η ηγεσία της εκκλησίας είναι ανύπαρκτη – οπότε ο χρόνος είναι κατάλληλος. Συμφωνούν οι αριστεροί λόγω δικαιωματισμου, αλλά χρειάζονται φροντιστήριο και εκβιασμούς οι δεξιοί. Χρησιμοποιούνται έντεχνα οι ενδοτικοί τύπου Γεωργιάδη – με τις συνήθεις διαδοχικές κυβιστήσεις τους, για χάρη της καρέκλας.

(δ) Η χαριστική βολή θα είναι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους, η οποία θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την Κύπρο, τη Θράκη και τα νησιά μας, με τις βίζες που δόθηκαν για την ειρηνική κατάληψη τους – μέσω της προσφυγής στη Χάγη, δήθεν μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, αλλά τελικά για όλα όσα απαιτούν οι Τούρκοι.

Συμφωνούν οι αριστεροί, ξανά λόγω του ιδεοληπτικού διεθνισμού τους, αλλά οι δεξιοί θα χρειαστούν ξανά φροντιστήριο, εκβιασμούς και ενδοτικούς – τύπου Μπακογιάννη. Συμφωνεί επίσης η εγχώρια ελίτ που διαβλέπει επιχειρηματικές ευκαιρίες – αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.

Τέλος, η ελληνική κοινωνία είναι ανίκανη να αντιδράσει, λόγω μνημονίων, φτωχοποίησης, ακρίβειας, χειραγώγησης, κατακερματισμένης αντιπολίτευσης κοκ. – οπότε η χρονική στιγμή είναι κατάλληλη, για την επικράτηση του εθνομηδενισμού.
Το πολωνικό πραξικόπημα και η Ελλάδα

Όλα όσα συνέβησαν στην Πολωνία μετά τις τελευταίες εκλογές, ήταν κωμικοτραγικά – αφού στην αρχή το ηττημένο κόμμα (PiS) δεν ήθελε να εγκαταλείψει την εξουσία. Καθυστέρησε δε τη μεταβίβαση της κυβέρνησης, σχηματίζοντας μία νέα – παρά το ότι δεν είχε την πλειοψηφία στη Βουλή!

Εξαιρετικό / επίκαιρο άρθρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη στα ΝΕΑ 11.1.2020

Γράφει μεταξύ άλλων:

"Κάποιοι εδώ και χρόνια προβάλλουν την αυτοκτονική άποψη ότι διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός είναι να ενθαρρύνουμε τον εθνικισμό των γειτόνων. Και βρίσκουν πως έχουν πάντα δίκιο στις επιθετικές διεκδικήσεις τους οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι και άλλοι, επιπλέον, δε, πως και ιστορικά είχαν πάντα αυτοί δίκιο και οι Έλληνες πάντα άδικο. Μονίμως. Φτάσανε να υποστηρίζουν πως τα περνούσαμε ζωή και κότα επί Τουρκοκρατίας (αποφεύγουν τη λέξη και γράφουν εξωραϊσμένα "επί οθωμανικής διοίκησης") κι ότι παρότι οι γείτονες μας χρωστάνε γενοκτονίες, εμείς οφείλουμε να τους δώσουμε και το βόδι. Τόση γενναιοδωρία.

Κι αν σούβλισαν τον Διάκο, τότε, σε κάθε περίπτωση, έφταιγε ο ίδιος - εξάλλου ο Διάκος δεν είναι παρά μια αναδρομική επινόηση της CIA. Και στη Σμύρνη έγινε ένα απλό στριμωξίδι, το κρυφό σχολειό ήταν ΙΕΚ και ο Ζάλογγος δεν υπήρξε. Ο Κολοκοτρώνης τίναζε χαριτωμένα τη στάχτη απ' τον ώμο, το Έπος της Αλβανίας είναι ένας μύθος και το "Όχι" το είπε η θεία μου. Η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε το 1912 , αλλά (δες λέξη) "ενσωματώθηκε" στο ελληνικό κράτος. Δεν σκοτώθηκαν χιλιάδες Έλληνες στη μάχη των Γιαννιτσών, δεν πολιορκήθηκε η πόλη και δεν παραδόθηκε αναγκαστικά, αλλά μας την έδωσε μποναμά ο Ταχσίν Πασάς, επειδή είμαστε τσόκ γκιουζέλ.

Παιδαριώδης και Υποκριτική ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ!

Του Θανάση Κ. 

 

-- Πότε μια "εκκεντρικότητα" είναι "έργο Τέχνης"; 

Και πότε είναι ένα σκουπίδι, που απλώς επιδιώκει να προκαλέσει;

-- Πότε ένας καλλιτέχνης προσπαθεί με το έργο του να προβάλει μια ιδέα, ή να "ευαισθητοποιήσει" την κοινωνία για κάποιο πρόβλημα;

Και πότε απλώς εκμεταλλεύεται μια δημοφιλή μόδα για να προβληθεί ο ίδιος;

-- Πότε είναι καλλιτέχνης και πότε απλώς "δημαγωγός της τέχνης";

-- Πότε παράγει "αριστουργήματα" και πότε απλώς προβάλλει σκουπίδια ως "έργα Τέχνης";

-- Πότε ανοίγει δρόμους στην Αισθητική και πότε θυσιάζει την Αισθητική, προκειμένου να μπει στο κοπάδι των εκάστοτε "συρμών";

-- Πότε υπηρετεί την "Ελεύθερη έκφραση", και πότε γίνεται "ντουντούκα" του εκάστοτε χοντροκομμένου λαϊκισμού;

-- Τι είναι "στρατευμένη Τέχνη" και πού διαφέρει από την εκάστοτε Προπαγάνδα;

 

Τα ερωτήματα αυτά ΔΕΝ έχουν προφανή και γενικώς αποδεκτή απάντηση...

Υπάρχουν καλλιτέχνες που υπηρέτησαν Ολοκληρωτισμούς, δηλαδή καθεστώτα που καταδίωξαν την "ελεύθερη έκφραση", αλλά οι ίδιοι κάποιες φορές δημιούργησαν διαχρονικά αριστουργήματα.

Οι μεταμοντέρνοι χρήσιμοι ηλίθιοι του ταξικού ανεθνισμού

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο πολιτικός “ρεαλισμός” μας επιβάλλει να διαπιστώσουμε, ίσως όχι ακριβώς το “τέλος της Ιστορίας”, αλλά οπωσδήποτε ότι στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες το πάλαι ποτέ πατριωτικό πάθος, το δημοκρατικό και ταξικό πολιτικό σθένος των λαών και των κοινωνικών ομάδων που υφίστανται την εκμετάλλευση, έχει προ πολλού και “οριστικά” εξουδετερωθεί. Και σ’ αυτό έχουν συμβάλει οι χρήσιμοι ηλίθιοι του ταξικού ανεθνισμού.

Άλλωστε, η οικονομίστικα κατανοητή και εγκλωβισμένη στις ανισότητες της διανομής του πλούτου εργατική τάξη, ιδίως μάλιστα υπό τον πολυεθνικό και κατακερματισμένο “αμερικανικό” της χαρακτήρα, έγινε ένα εύχρηστο ιδεολογικό εργαλείο. Εργαλείο που μπορούσε εύκολα να στραφεί κατά του “ιστορικού αφηγήματος” του έθνους, ή έστω του “λαού των νοικοκυραίων” αυτού του έθνους.

Η σταδιακή εγκατάλειψη των ιδεολογικά υποβαθμισμένων παραγωγικών δραστηριοτήτων από τους αυτόχθονες εργαζόμενους και παράλληλα οι συνεχείς ροές λαθρομεταναστών, που παρείχαν στα νέα μικρομεσαία αφεντικά άφθονο φθηνό εργατικό δυναμικό, διευκόλυναν (ιδεολογικά τουλάχιστον) παρόμοιες νοηματικές αποδομήσεις της “εργατικής τάξης” και του “λαού”.

Για πολλούς όλο αυτό το νέο ιδεολόγημα πριμοδοτούσε επίσης την ηθική μιας παγκοσμιοποιημένης και αμιγώς ταξικής υποτίθεται πάλης. Πάλης, η οποία συγκάλυπτε τη νεοφιλελεύθερη “ανθρωπιστική” ηθική των ανοιχτών συνόρων, βάπτιζε εργατική τάξη όλους τους κοινωνικά και πολιτικά αποκλεισμένους, όλους τους λαθρομετανάστες, όλους τους στερημένους και όλους τους φτωχούς.

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Το εν λόγω ιδεολόγημα δανειζόταν από τη μαρξιστική ορολογία την ταξική συγκρουσιακή δυναμική, με την οποία ένας κάποιος νεολαιίστικος και υποθετικά αντιεξουσιαστικός λόγος επιχειρούσε να αμφισβητήσει πολιτικά την έννοια του έθνους (και εκείνη του λαού). Όχι άμεσα, από τη νεοφιλελεύθερη σκοπιά της παγκοσμιοποίησης των καπιταλιστικών αγορών, αλλά έμμεσα και υποτίθεται από τα αριστερά.

ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....

Διάβασα στις ειδήσεις ότι η άπατρις Δόμνα Μιχαηλίδου συμφωνεί με την απόφαση των Φίλη, Τάκη Κατσαρού να μην υπάρχει έπαρση και υποστολή της Σημαίας στα σχολεία μας. Θυμάμαι 50 χρόνια πριν και ανατριχιάζω τι σήμαινε για εμάς τα τότε δεκαπεντάχρονα παιδιά ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....

Του Νίκου Παστελάκου 

"......16-11-1973. Ξεκινήσαμε κατά τις 5 το απόγευμα και μόλις φτάσαμε Στουρνάρα και Πατησίων, το αδιαχώρητο. Συνθήματα, τραγούδια από μεγάφωνα, φωνές και σημαίες, πολλές ελληνικές σημαίες. Σταθήκαμε μπροστά στο θέατρο ΑΛΦΑ. Τα συνθήματα που επαναλάμβαναν τα διπλανά μας πηγαδάκια ήταν το «έξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε εφτά» και «δεν σε θέλει ο λαός παρ’τη Δέσποινα και μπρος».

Τέτοιο ενθουσιασμό δεν τον έχω ζήσει ποτέ από τότε. Ποτάμια ο κόσμος να χαίρεται, να τραγουδά, να φωνάζει, να υπάρχει μια αισιοδοξία και μια σιγουριά ότι από την επόμενη μέρα όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Κάποιος δίπλα μας είπε ότι «όπου νάναι ξεκινάμε».

Εμείς προχωρώντας στο πεζοδρόμιο της Πατησίων, παράλληλα με την πορεία προς Ομόνοια, στο ύψος της οδού Χαλκοκονδύλη, συναντήσαμε πολλούς αστυνομικούς με κράνη, στρογγυλές ασπίδες και κάτι στειλιάρια στα χέρια.

Θορυβημένοι, στρίψαμε αμέσως δεξιά και κατεβαίναμε προς τη γειτονιά μας. Όταν φτάναμε στην οδό Ακομινάτου, ακούστηκαν οι πρώτοι ήχοι από σειρήνες και κάποιοι ξεροί κρότοι σαν πυροβολισμοί. Χώθηκα σπίτι και από το μπαλκόνι έβλεπα τον κόσμο να τρέχει προς διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς να γνωρίζει ούτε πού βρίσκεται, ούτε προς τα πού να πάει.

Η μυρωδιά από τα δακρυγόνα έκαιγε τα ρουθούνια και τα μάτια, αυτοκίνητα κόρναραν δαιμονιωδώς και οδοφράγματα με φωτιές στους γύρω δρόμους. Είδα ακόμη να μεταφέρουν στην αγκαλιά ανθρώπους λιπόθυμους ή χτυπημένους.

Συγχρόνως είχα ανοιχτό το ραδιόφωνο και ο ραδιοσταθμός των παιδιών απεγνωσμένα ζητούσε γιατρούς και φάρμακα στο χώρο του Πολυτεχνείου.

Έξω, στο γνωστό πια σημείο από τα Ιουλιανά του 1965, Ακομινάτου και Φαβιέρου, εργάτες και άλλοι νέοι είχαν ανάψει φωτιές με λάστιχα και σανίδες από οικοδομές και σποραδικά πέρναγαν κλούβες που τις ονόμαζαν «αύρες» και πετούσαν δακρυγόνα...

Κοιμήθηκα γύρω στη μία και νόμιζα ότι όταν ξυπνούσα θα είχαν όλα αλλάξει προς το καλύτερο. Ξημερώματα με ξύπνησε η μάνα μου για να μου πει ότι κατέβηκαν τα τανκς!

Η πολιτισμική παρακμή ως μηδενισμός

Το νεωτερικό και το ελληνικό παράδειγμα

από Θεόδωρος Ζιάκας

Αν ο 19ος αιώνας είδε τη γέννηση μιας «ψυχολογίας χωρίς ψυχή» […] εμείς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη σημερινή εποχή σαν εποχή της ανθρωπολογίας «χωρίς άνθρωπο». Κώστας Παπαϊωάννου.[1]

Τι είναι παρακμή; Ποιοι είναι οι γενικοί τύποι της παρακμής; Πώς γίνονται και απογίνονται; Σκοπός της εισήγησής μου είναι να διαμορφώσει μια βάση συζήτησης των τριών αυτών ερωτημάτων.

Το εμπειρικό πεδίο του θέματος είναι οι μεγάλοι ιστορικοί πολιτισμοί, των οποίων η περιγραφική θεώρηση μας λέει, πριν απ’ όλα, ότι: Όλοι έχουν αρχή και τέλος. Όλοι γνωρίζουν φάσεις ακμής και φάσεις παρακμής. Το δε τέλος τους συνδέεται κατά κανόνα με «βαθιά παρακμή». Η περιγραφική αυτή εικόνα, για την πορεία του πολιτισμού, αποδίδει μια κωδωνόσχημη καμπύλη. Αληθεύει άραγε;

1. Η συνεκδοχή Παρακμής και Μηδενισμού

Σύμφωνα με τις δύο κρατούσες στον σύγχρονο κόσμο αντιλήψεις, η κωδωνόσχημη απεικόνιση είναι παραπλανητική.

Για την πρώτη και κυρίαρχη άποψη, την «τεχνοσυστημική», το πρόβλημα είναι οι «κρίσεις», που βέβαια, αν δεν αντιμετωπιστούν σωστά, δύνανται να εξελιχθούν σε ολοσχερή καταστροφή. Εκ των προτέρων όμως τίποτα δεν αποκλείει την «ορθή αντιμετώπιση» των κρίσεων. Και τούτο στο διηνεκές. Άρα για ποιά ακμή και παρακμή και ποιο τέλος μπορεί να γίνεται λόγος;

Αγαπητοί προφεσόροι, οι Τούρκοι μας χρωστάν

από Γιώργος Καραμπελιάς 

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Κ. Καβάφης, «Ας φρόντιζαν»

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ελληνικός λαός, στις εκλογές του 2019 και πολύ περισσότερο σε εκείνες του 2023, επισφράγισε την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, ως ιδεολογικού και πολιτικού πυρήνα του εθνομηδενισμού. Κόμμα που είχε συσπειρώσει το μεγαλύτερο μέρος του μηδενιστικού apparat της ύστερης μεταπολίτευσης, από τον Αντώνη Λιάκο και τη Μαρία Ρεπούση, έως τον Δημήτρη Χριστόπουλο και τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά: από τον καθηγητή Σημίτη και τον ΓΑΠ, μετακόμισαν ή, στην καλύτερη περίπτωση, «γοητεύτηκαν», από τον ΣΥΡΙΖΑ – και παρεμπιπτόντως την εξουσία.

Ο «χώρος», όμως, κατά την πρώτη μνημονιακή περίοδο μέχρι το δημοψήφισμα του 2015, είχε διασπαστεί, καθώς η κυβέρνησή ΣΥΡΙΖΑ περιλάμβανε και μια ισχυρή «λαϊκιστική» και/ή ρωσική και αντιευρωπαϊκή συνιστώσα, από τον Βαρουφάκη και τον Λαφαζάνη μέχρι τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ.

Έτσι, μέρος του σημιτικού χώρου θα εγκαταλείψει και το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βανιζέλου, που συνεργαζόταν με τον «εθνικιστή» και «αντιμνημονιακό» Σαμαρά, και θα στραφεί προς τη ΔΗΜΑΡ και το μνημονιακό, και εξίσου μηδενιστικό με τον ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι.

Και μόνο μετά το δημοψήφισμα του 2015 και την εκπαραθύρωση των Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, θα αρχίσουν και πάλι αρκετοί να επανακάμπτουν στον ΣΥΡΙΖΑ ενώ, με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, οι Χριστόπουλος, Τσιτσελίκης, Μητσός, Ηρακλείδης, Κοππά και σύσσωμο το ΕΛΙΑΜΕΠ θα αναφωνήσουν αφερίμ.

Κάποιοι, μετά το ναυάγιο Μεϊμαράκη, θα πλησιάσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως τον εκσυγχρονιστή πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας· παρότι θα τους απογοητεύσει, τουλάχιστον εν μέρει, με την αντίθεσή του στη σύναψη της συμφωνίας των Πρεσπών και κυρίως, μετά το 2019, με την «εθνικιστική» του πολιτική στον Έβρο και στο Ανατολικό Αιγαίο, ή με την «επιθετική» του ομιλία στο αμερικανικό Κογκρέσο, το 2022.

Αρκετοί θα παραμένουν, έτσι χολωμένοι, γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή σε «κύκλους» ανάλογους με εκείνους του Ευάγγελου Βενιζέλου, περιμένοντας την ευκαιρία να ανακάμψουν. Άλλωστε, το ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ και ιστοσελίδες όπως το in.gr, τηρώντας τη σημιτική παράδοση του «Συγκροτήματος», και λιγότερο η «Καθημερινή», θα τους παρηγορούν, αποζημιώνοντάς τους με τη συστηματική φιλοξενία των «αναλύσεών» τους –παρότι σχεδόν κανείς δεν τις διάβαζε–, κρατώντας τους εν εγρηγόρσει για ώρα ανάγκης.

Η αριστερή περιχαράκωση του ΣΥΡΙΖΑ και ο εμβληματικός Νίκος Φί

 

Λυγερού Νεφέλη


Μπορεί η θερινή ραστώνη να μας ωθεί προς άλλες κατευθύνσεις, αλλά οι συζητήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει το δικό τους ενδιαφέρον. «Χάσαμε ως Αριστερά, ενώ επιχειρούσαμε κέντρο» υπογράμμισαν στην εισήγηση τους στην Επιτροπή Σχεδίου Πολιτικής Απόφασης του κόμματος οι Πάνος Λάμπρου και Νίκος Φίλης, αποδομώντας πλήρως την στρατηγική του πρώην προέδρου του κόμματος, Αλέξη Τσίπρα.

«Η κεντρομόλα πολιτική δεν απέδωσε. Προκάλεσε φυγόκεντρες τάσεις… Χάσαμε εκεί που πλεονεκτούσαμε κοινωνικά, στα λαϊκά στρώματα και στη νεολαία. Το έλλειμμα αξιοπιστίας επιδεινώθηκε από την υποβάθμιση της συλλογικής δημοκρατικής λειτουργίας από τον αρχηγισμό και τα υλικά της δεκαετίας του ‘80… Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απωλέσει επί του παρόντος το αυτονόητο της κυβερνησιμότητας… Το 18% δεν είναι διατηρήσιμο αν δεν υπάρξει άμεση ανάταξη του κόμματος: δημοκρατικές λειτουργίες, προγραμματική ανανέωση, νέα ηγεσία με σεβασμό στην συλλογικότητα και εντέλει αριστερή φυσιογνωμία του κόμματος» ανέφερε μεταξύ άλλων η παρέμβαση τους.

Επί της ουσίας είναι ένα μανιφέστο του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ”, αυτού που επιδιώκει την «περιχαράκωση στα Αριστερά», όπως επεσήμανε ο Νίκος Παππάς, ένας εκ των υποψηφίων για την ηγεσία του κόμματος. Όμως, ο Νίκος Φίλης δεν είναι όποιος κι όποιος. Είναι η εμβληματική μορφή και η φωνή του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ”, ή ακριβέστερα του “μικρού-μικρού ΣΥΡΙΖΑ”.

Η πορεία του Φίλη έχει σημαδευτεί από μία σειρά αμφιλεγόμενων και προκλητικών δηλώσεων. Τελευταία, η δήλωση του προ των εκλογών στις 25 Ιουνίου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει ως υποψήφιο κάποιον που στις δηλώσεις του κάνει λόγο για “τουρκική μειονότητα στην Θράκη”, δήλωση που αποτέλεσε “βούτυρο στο ψωμί” της ΝΔ, σχεδόν αντίστοιχη με αυτήν του Κατρούγκαλου για τις εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών, προ των εκλογών του Μαΐου.

Σταύρος Λυγερός - "Τουρκοφάγοι" VS "τουρκολάγνοι" - Ο Μητσοτάκης και οι καριέρες

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΙΡΙΔΗΣ!!!

Τα καλύτερα του νέου υπουργού μετανάστευσης της Ελλάδας (?) Δημήτρη Καιρίδη.

Από τον φίλο Ανδρέας Σταλίδης στο Τουίτερ

Ένα παλαιότερο κείμενο που εξηγεί τις βαθύτερες αιτίες για τη σωστή ανάγνωση του αποτελέσματος των εκλογών. Σχέση έθνους και κοινωνίας.

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΚΕΜΑΛΙΚΩΝ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΦΙΛΟΝΑΖΙ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

ΦΙΛΗΣ – ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ

Μιχάλης Χαραλαμπίδης 

_______________________

Παλαιοκομματισμός και “Γενοκτονία”

Εφημερίδα Αυγή 20.08.14

Να αντιμετωπίζεται ως αδίκημα “η άρνηση της Γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Αρμένιοι και Ασσύριοι)” ζητούν 38 βουλευτές της Ν.Δ. με επιστολή προς τον πρωθυπουργό, επικαλούμενοι απόφαση της Βουλής των Ελλήνων (Φεβρουάριος 1994), με την οποία είχε χαρακτηρισθεί ως Γενοκτονία η αιματηρή εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη. Οι βουλευτές σχολιάζουν ότι σε διαφορετική περίπτωση η Βουλή των Ελλήνων θα αυτοαναιρεθεί.

Πράγματι, με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ, η Βουλή είχε προχωρήσει σε αυτή την απόφαση, η οποία από τότε είχε επικριθεί ότι δεν υπάκουε σε αμερόληπτα επιστημονικά – ιστορικά κριτήρια, αλλά εξυπηρετούσε ψηφοθηρικές – εθνικιστικές σκοπιμότητες.

Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ φαντασιωνόταν την περικύκλωση της Τουρκίας μέσω της συμμαχίας με τους Κούρδους του Οτσαλάν, τους Αρμένιους και τους “χιλιάδες κρυπτοχριστιανούς” που ζούσαν στη Μικρά Ασία.

Δεν τα πίστευε αυτά το ΠΑΣΟΚ, ικανοποιούσε όμως ισχυρά πολιτικά στερεότυπα μιας μερίδας του ποντιακού στοιχείου, που εκπροσωπείτο στο κόμμα από την ομάδα του Μιχ. Χαραλαμπίδη.

Αυτή η “εκπροσώπηση” οδήγησε στην κρίση και στον εξευτελισμό της χώρας με τη σύλληψη του Οτσαλάν.

Τα περί Γενοκτονίας ήταν μια απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και όχι διεθνούς σημασίας.

Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος ποτέ δεν προέβαλε στα διεθνή φόρα θέμα αναγνώρισης αυτής της “Γενοκτονίας”, σε αντίθεση με τους Αρμένιους, οι οποίοι επεχείρησαν και πέτυχαν για τη δική τους περίπτωση απόφαση της γαλλικής Γερουσίας.

Αντιθέτως, η κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου, είχε προσπαθήσει να υποβαθμίσει τη σημασία της απόφασης περί Γενοκτονίας, μετά μάλιστα την αντίδραση της τουρκικής πλευράς. Η απόφαση αναδεικνυόταν σε “αγκάθι” για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ο Χριστόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ για τη Β. Ήπειρο: Ομιλεί χωρίς ντροπή για “ελληνικό αλυτρωτισμό” και “εθνοκάθαρση”

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Όπως θα διαπιστωθεί στη συνέχεια, άλλο ένα παράδειγμα οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι Έλληνες, υποτίθεται διεθνιστές, καταλήγουν να υποστηρίζουν τα εθνικιστικά αφηγήματα τρίτων χωρών, είτε αυτά είναι το αλβανικό, είτε το σκοπιανό, είτε το τουρκικό.

Το ζητούμενο είναι εάν αυτό το ιδιότυπο «εθνικό αυτομαστίγωμα» ερμηνεύεται αποκλειστικά και μόνον ως αποτέλεσμα ιδεοληψιών ή χωρούν και άλλου τύπου δυνητικές ερμηνείες. Διότι στην υπόθεση με τη μειονότητα στη Θράκη που απασχόλησε τη δημοσιότητα προεκλογικά, προέκυψαν να παίζουν καθοριστικό ρόλο και ειδικές σχέσεις με πρεσβείες…

Λίγες μέρες λοιπόν μετά την εμπλοκή του στην ομάδα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της τη συντριπτική πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής που προσυπέγραφε την συμπερίληψη της Σαμπιχά Σουλεϊμάν στα ψηφοδέλτια του κόμματος στις μειονοτικές περιοχές, κι ενώ δεν έχει ακόμα υποχωρήσει ο αρνητικός αντίκτυπος, ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος «ξαναχτυπάει» με άρθρο του στον ιστοχώρο «NEWS 247».Αυτή τη φορά στο στόχαστρό του μπαίνει η περιοχή της Βορείου Ηπείρου και η ελληνική μειονότητα. Κι όλα αυτά ειπώθηκαν, όπως διευκρινίζεται, σε εκδήλωση στο Μεσογειακό Πανεπιστήμιο στα Τίρανα της Αλβανίας, τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, μαζί με τον Ιστορικό Λάμπρο Μπαλτσιώτη.

Το να μπει κανείς στη διαδικασία να απαντήσει σε όσα αναφέρει, είναι πολύπλοκη και εξειδικευμένη εργασία. Ο χώρος δεν επαρκεί.

Η απλή αναφορά όμως όσων υποστηρίζει, αρκεί για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι δυστυχώς, αφού η κατηγορία αφορά ελληνικό κόμμα, οι κατηγορίες περί «εθνομηδενισμού» που εξαπολύονται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν… πολιτικές συκοφαντίες, αλλά στηρίζονται στις πεποιθήσεις του σκληρού πυρήνα της ηγεσίας του.

«Δoλοφονοῦν» τόν Καποδίστρια καί …μετά θάνα

Ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία ἠρνήθη μέσῳ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κέντρου Κινηματογράφου νά χρηματοδοτήσει ταινία τοῦ σκηνοθέτου Γιάννη Σμαραγδῆ – Πολῖτες ζητοῦν νά μάθουν τόν λόγο, καί οἱ ὑπεύθυνοι ἀπαντοῦν ὅτι εἶναι «προσωπικό δεδομένο»! – Ὅλη ἡ ἀλληλογραφία

«ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ εἶναι ἐπικίνδυνο νά εἶσαι πατριώτης» δηλώνει ὁ σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδῆς, ἀπαριθμῶν τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει ἀφ’ ὅτου ἀπεφάσισε νά γυρίσει ταινία γιά τόν πρῶτο Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννη Καποδίστρια. Κάποιοι κάνουν τά ἀδύνατα δυνατά γιά νά ματαιωθεῖ ἡ ταινία. Ἀπό ἐξαγορές συνεργατῶν τοῦ σκηνοθέτου μέχρι τηλεφωνικές ὑποκλοπές καί μεθόδους τοῦ ὑποκόσμου. Μετά μᾶς κάνει ἐντύπωση πού ὁ χῶρος τῆς «τέχνης» ἔχει καταληφθεῖ ἀπό ἀριστερούς πού προβάλλουν παρακμιακά πρότυπα. Αὐτούς ὅμως χρηματοδοτεῖ ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία. Σκηνοθέτες σάν τόν Σμαραγδῆ βλέπουν τίς αἰτήσεις τους γιά χρηματοδότηση ἀπό τό Ἑλληνικό Κέντρο Κινηματογράφου νά ἀπορρίπτονται.

Ἁπλά, ξερά καί ἀναιτιολόγητα. Ἴσως ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ πρῶτος μάρτυς τοῦ νεοελληνικοῦ Κράτους, νά μήν ἀνταποκρίνεται στά πρότυπα πού θέλουν νά προβάλλουν. Τούς ἐνοχλεῖ ἄραγε τό γεγονός ὅτι εἶναι μία διεθνοῦς κύρους προσωπικότης; Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσσίας, μιᾶς μεγάλης δυνάμεως τῆς ἐποχῆς; Τούς ἐνοχλεῖ ὅτι ἐγκατέλειψε τά ἀξιώματά του καί ἦλθε στήν Ἑλλάδα χωρίς νά καταδεχθεῖ νά μισθοδοτηθεῖ ἀπό ἕνα κράτος σέ χρεωκοπία; Τούς ἐνοχλεῖ τό ὅτι ἔμεινε ὄρθιος στίς ἐπάλξεις ὑπερασπιζόμενος τίς ἀρχές του, μέχρις ὅτου τά βόλια τῶν δολοφόνων τόν ἔπληξαν ἔξω ἀπό τόν ναό ὅπου ἐκκλησιάζετο, ὡς ἁπλός πολίτης, ἀνάμεσα στούς Ἕλληνες;

Η γλώσσα του 1821

Μακρυγιάννης και Διονύσιος Σολωμός και στο φόντο η Μάχη της Αλαμάνας σε πίνακα του Παναγιώτη Ζωγράφου |CreativeProtagon/Wikipedi Πηγή: Protagon.gr

Λάκης Παπαστάθης 

Το ’21 ήταν και ένας γλωσσικός αγώνας. Οι αγωνιστές που έγραψαν Απομνημονεύματα για τα συγκλονιστικά γεγονότα αναζήτησαν την ελεύθερη πατρίδα συνθέτοντας τη γλώσσα της. Διακόσια χρόνια μετά, η ελληνική Παιδεία οφείλει να ακούσει τη φωνή τους, εντάσσοντας τα κείμενά τους στη διδασκαλία των νέων Ελλήνων  «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;» – Διονύσιος Σολωμός

Τα συγκλονιστικά γεγονότα της Επανάστασης του ’21 αναζήτησαν τη γλώσσα τους για να τα περιγράψει. Και αυτή ήταν η προφορική λαλιά της καθημερινότητας και της ποιητικής παράδοσης, η γλώσσα και η γραφή των λογίων Ελλήνων, κυρίως του εξωτερικού, αλλά και κάποια απομεινάρια των Αρχαίων, που κανένα πανεπιστήμιο δεν υπήρχε τότε για να τα διδάξει.

Ισως τα κείμενα αυτά να είναι και ένα μνημείο της λαχτάρας των αγωνιστών για το Πανεπιστήμιο που θα χτιζόταν μετά την Ελευθερία. Και εκεί θα φοιτούσαν όχι μόνον τα παιδιά τους αλλά και οι ίδιοι. Είναι γνωστό ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν από τους πρώτους ακροατές στο πρώτο Πανεπιστήμιο του Κλεάνθη στην Πλάκα και, λίγο αργότερα, όταν χτιζόταν το μεγάλο Πανεπιστήμιο του Χριστιανού Χάνσεν στην Πανεπιστημίου, υπήρξε επιστάτης των έργων.

Ισως η ελληνική Πολιτεία προλαβαίνει ακόμη να εντάξει στη διδασκαλία των σχολείων, σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου, τα Απομνημονεύματα των αγωνιστών του ’21. Αρκεί να γίνουν προσεκτικές επιλογές με κριτήριο γλωσσικό, ιστορικό, γεωγραφικό και λογοτεχνικό. Οι μαθητές, μαζί με τους δασκάλους, θα έχουν έτσι τη δυνατότητα να επεξεργαστούν αυτή την αναγνωστική εμπειρία μένοντας στις λέξεις, στη σύνθεση της αφήγησης αλλά και στις εικόνες των προσώπων, των τοπίων και των μαχών. Θα μπορέσουν να συνθέσουν ένα ιδιόμορφο, νοητό, ιστορικο-ανθρωπολογικό ντοκιμαντέρ που θα δώσει νόημα στους πρώτους στίχους του Υμνου εις την Ελευθερίαν του Σολωμού. Θα κατανοήσουν δηλαδή πώς η ελληνική Ελευθερία είναι μία πολεμική Ελευθερία εις το διηνεκές, σαν την αρχαία θεά Αθηνά, που αντί για περικεφαλαία, ασπίδα και δόρυ, κρατάει κοφτερό σπαθί…

Σε γνωρίζω από την κόψη, λοιπόν, του σπαθιού την τρομερή, αλλά και… Σε γνωρίζω από την όψη… οι αγωνιστές που έγραψαν Απομνημονεύματα έδωσαν νόημα και στην κόψη του σπαθιού και στην όψη της Ελευθερίας, που δεν είναι μόνον πρόσωπο, αλλά και συνείδηση και γλώσσα. Αγωνιστές στα πεδία των μαχών αλλά και αγωνιστές της γραφής, της σύνθεσης της ελληνικής γλώσσας, που θα έκανε αναγνωρίσιμο και ξεχωριστό το πρόσωπό της.

Μακρυγιάννης, Κοσομούλης, Φωτάκος, Περραιβός, Τερτσέτης, Σπηλιάδης, Κανέλλος Δεληγιάννης και τόσοι άλλοι. Λαϊκοί αγωνιστές και παιδιά προκρίτων που μπήκαν στον αγώνα. Ηδη έχει παρατηρηθεί ότι στα Απομνημονεύματα υπάρχει έντονος υποκειμενισμός και ιδιοτέλεια. Οι συγγραφείς τους διεκδικούν προσωπική η οικογενειακή δικαίωση. Είναι μονομερή, υπάρχει ωραιοποίηση κάποιων γεγονότων και καταγγελία η αποσιώπηση κάποιων άλλων. Αυτά φαίνονται καθαρά μέσα στα κείμενα και ο σύγχρονος αναγνώστης μπορεί να τα εντάξει στο φάσμα των συμπεριφορών, των αντιθέσεων της εποχής. Ομως όλοι χρησιμοποιούν τη γλώσσα του τόπου για να εκφραστούν. Γραμματιζούμενοι ή και σχεδόν αγράμματοι, ο καθένας βρίσκει τον δικό του τρόπο. Καλό είναι να διαβαστούν χωρίς τη σύγχρονη μόδα της υπερβολικής ιδεολογικής φόρτισης ή των κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων που ήταν υπαρκτές και σε πολλές περιπτώσεις ιδιαιτέρως άγριες, αλλά αυτό δεν εμπόδισε πολλούς από αυτούς να θυσιαστούν για τον κοινό σκοπό.

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Πρωθυπουργού και η αποκήρυξη της Μεγάλης Ιδέας

Είναι αναμφίβολα θετικό ένας πρωθυπουργός να επιλέγει να μιλήσει για βιβλία στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του.

του Γιώργου Ρακκά

Ο χώρος του βιβλίου γενικότερα περνάει κρίση, αλλά και η πολιτική αντιπαράθεση παραμένει εδώ και πολλά χρόνια εγκλωβισμένη στη ρηχότητα, μακρυά από τον σοβαρό στοχασμό και την πνευματική αναζήτηση. Υπάρχει κάτι το ρηξικέλευθο, επομένως, σε ένα Χριστουγεννιάτικο πρωθυπουργικό διάγγελμα που αφιερώνεται κυρίως σε βιβλία. Βάζει τον πήχη της πολιτικής λίγο ψηλότερα από εκεί που καθημερινά την καταδικάζουν οι σκυλοκαβγάδες στη βουλή, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα τηλεπαράθυρα.

Εκεί, όμως, που το μήνυμα του Κ. Μητσοτάκη επιφύλασσε μια απόλυτα  αρνητική έκπληξη ήταν όταν μιλώντας για ένα βιβλίο του Ηλία Μαγκλίνη, που αφορά σε ένα οδοιπορικό της Μικρασιατικής Εκστρατείας, επέλεξε να τοποθετηθεί για την Μεγάλη Ιδέα και την άδοξη κατάληξή της στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922. Κατά τη στιγμή μάλιστα που κλείνουν 100 χρόνια από την μεγάλη Καταστροφή.

Τι είπε για την εκστρατεία; Μίλησε για «μια εθνική περιπέτεια που την προκάλεσε ο μεγαλοϊδεατισμός, η δημαγωγία, η ανευθυνότητα και ο κακός σχεδιασμός».

Τίποτε το καινούργιο, δηλαδή και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Η αποστροφή του πρωθυπουργού επαναλαμβάνει την πάγια θέση του ΚΚΕ περί ‘μεγαλοϊδεατισμού’!

Το κόμμα βέβαια, την επιστρατεύει για να αποφύγει να μιλήσει για τα δικά του ‘σκοτεινά δωμάτια’ που σχετίζονται με την Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή. Το γεγονός ότι «την επιδίωξαν», όπως ευθαρσώς δήλωσε ο πολύς Νίκος Ζαχαριάδης 13 χρόνια μετά, καθώς συνέπραξαν για την επάνοδο του Βασιλιά Κωνσταντίνου στην Ελλάδα σε εκλογική συμμαχία με τους πρωτοφασίστες Επίστρατους.

Σήμερα, βέβαια, η απόρριψη της Μεγάλης Ιδέας ως χίμαιρας δεν χαρακτηρίζει μόνο το ΚΚΕ ή την αριστερά. Αλλά και υπό την διαμόρφωση…  ‘τραμπική’, εναλλακτική δεξιά.

Αυτή η δεξιά επιστρέφει στις ρίζες του Κωνσταντινισμού, στην εξύμνηση του Μεταξά (που ούτως ή άλλως αποτελεί την πιο στέρεα φιγούρα αναφοράς για την εγχώρια ακροδεξιά), και επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση όλα τα επιχειρήματα της μικροελλαδικής παράταξης για την Μικρασιατική Εκστρατεία. Ένα από αυτά ήταν και η απάτη της Μεγάλης Ιδέας.

Γιατί; Διότι η κωνσταντινική-μεταξική οπτική για τα γεγονότα της περιόδου 1915-1920, διατηρεί σήμερα έντονη αλληγορική ισχύ για τις σύγχρονες θέσεις που επιθυμεί αυτή η εναλλακτική δεξιά να προωθήσει. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης βρίθουν από κείμενα και αναρτήσεις που υπερασπίζονται τον Μεταξά για τις θέσεις του σε ό,τι αφορά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, την εμπλοκή ή μη της Ελλάδας, την σύγκρουσή του με το Βενιζέλο.

Η γερμανόφιλη ουδετεροφιλία του Κωνσταντίνου και του Μεταξά ξαναβγαίνει στην επιφάνεια καθώς χρησιμεύει σα μια ιστορική μεταφορά που παραπέμπει στη γεωπολιτική στάση του ‘μη δεδομένου’, που ευαγγελίζεται η ρωσοφιλία. Οι δύο φιγούρες, Κωνσταντίνος και Μεταξάς, έχουν φτάσει να αντιπροσωπεύουν λίγο ως πολύ τα αρχέτυπα ενός αυταρχικού αντιδυτικισμού –της κριτικής στην ‘παρακμιακή δημοκρατία’, την απόρριψη της Ευρώπης και της Δύσης (στο πρόσωπο των ‘αγγλογάλλων’, με την προσθήκη σήμερα των Αμερικανών) κ.ο.κ.  

Οι μεταφορές αυτές μπορεί να μην είναι ιστορικά ακριβείς. Μετέπειτα, και μάλλον εν είδει έμπρακτης αυτοκριτικής για την στάση που είχε κατά τον Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμο, ο Μεταξάς θα πει το ΟΧΙ στους Ιταλούς διακηρύττοντας ότι η θέση της Ελλάδας στο πλευρό των θαλάσσιων δυνάμεων είναι πάγια. Ακόμα και το ίδιο το ΟΧΙ, που ήταν μια στιγμή –η μοναδική στην δικτατορία του– όπου η ηγεσία συνέκλινε με το ομόθυμο εθνικό αίσθημα, δεν εξυμνείται από την δεξιά αυτή ως στιγμή πανεθνικής κινητοποίησης αλλά γιατί υποτίθεται ότι «τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες», δηλαδή δικτατορίες.

Γιατί στην Άγκυρα πίνουν νερό στο όνομα του Αλέξη Ηρακλείδη…

Μίχας Ζαχαρίας

Σε πρόσφατο άρθρο του Αλέξη Ηρακλείδη στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, ο πανεπιστημιακός εγκαλεί την ελληνική κυβέρνηση για την απόφασή της να ενισχύσει τις στρατιωτικές ικανότητες της χώρας. Δεν επικαλείται μόνο το οικονομικό κόστος, αλλά, όπως ο ίδιος αναφέρει, επειδή θα συμβάλει στην άνοδο του εθνικισμού.

Στην δική του λογική η συνεχιζόμενη ενίσχυση των τουρκικών στρατιωτικών δυνατοτήτων, η εξόφθαλμη παρόξυνση των κυρίαρχων εθνικιστικών τάσεων στην γειτονική χώρα και οι ωμές ευθείες απειλές κατά της Ελλάδας δεν είναι πρόβλημα! Πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα προσπαθεί να διατηρήσει μία ισορροπία.

Ο Ηρακλείδης στηλιτεύει την απόφαση για ενίσχυση της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής, θεωρώντας περίπου ότι η Ελλάδα ασκεί πολιτική πειθαναγκασμού της Τουρκίας! Πέραν των προφανών ελλειμμάτων κατανόησης της στρατηγικής ορολογίας σχετικά με το δίπολο αποτροπή-πειθαναγκασμός, θέτει το εξής ερώτημα: Είναι η Τουρκία αναθεωρητική και επεκτατική σε βάρος της Ελλάδας; ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Οι ισχυρισμοί του Αλέξη Ηρακλείδη

Κατά τον Ηρακλείδης τέσσερα είναι τα σημεία που θεωρεί ότι πάσχει η πολιτική της Αθήνας:

Πρώτον, την κατηγορεί ότι στηρίζεται στο χειρότερο δυνατό σενάριο, ενώ στην μακροχρόνια συνύπαρξή μας με τους Τούρκους οφείλουμε να προσδοκούμε στο καλύτερο σενάριο! Κάθε σοβαρό κράτος, όμως, μπορεί να ελπίζει στην αισιόδοξη εκδοχή του ιστορικού γίγνεσθαι, αλλά προετοιμάζεται για τα χειρότερα! Γι’ αυτό και διατηρεί ένοπλες δυνάμεις.

Χρυσαυγίτες και αριστεροί εθνομηδενιστές κτυπούν τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο!!!

Δημήτρης Ναπ.Γ

Πέρασαν πολλά χρόνια πριν μάθω ότι το άγαλμα της θυσίας στον κήπο του Πολυτεχνείου που γέμιζε κόκκινα τριαντάφυλλα κάθε 17 του Νοέμβρη, ήταν η μορφή του ιστορικού Νίκου Σβορώνου (που το φιλοτέχνησε ο μεγάλος γλύπτης Μέμος Μακρής). Ναι, του κομμουνιστή ανανεωτικού ιστορικού, ο οποίος προς χάριν της επιστημονικής αμεροληψίας μπορούσε να παραμερίζει την αριστερή κοσμοθεωρία του, ώστε να κατανοεί τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικών συνθηκών στη γέννηση της ιστορίας.

Ναι, του κομμουνιστή ιστορικού, που μιλούσε για την διαμόρφωση του νεοελληνικού εθνικού σχηματισμού στον 11ο αιώνα, στην υστεροβυζαντινή περίοδο. Ναι, του ιστορικού που μίλησε για το αντιστασιακό φρόνημα και ήθος του ελληνισμού, ως κινητήρια δύναμη της μακρόχρονης επιβίωσής του. Ναι, του ιστορικού που η ανανεωτική ματιά του, ανέλυε την ιστορία σε κύκλους, ορίζοντας την μακραίωνη διάρκεια των ιστορικών εποχών και καθιστούσε την εθνική ιστορική συνέχεια (σαφώς με τομές και ασυνέχειες) ως μια ζωντανή πραγματικότητα. Και μέσα στη εθνική και κοινωνική διαχρονία του ελληνισμού, κατανοούσε τόσο την Ορθοδοξία ως στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, όσο και ως παράγοντα που συνέβαλε (παρά τον ενίοτε διττό της ρόλο : απολυταρχικό και απελευθερωτικό) στη διαμόρφωση της αντιστασιακής ταυτότητας του ελληνισμού, τόσο ως έθνος όσο και ως κοινωνικό σχηματισμό.

Τα πολλά τελευταία χρόνια, εκτός από ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, η αριστερά παραδόθηκε στη ρευστή κοσμοπολίτικη ψυχή της και από εθνικοαπελευθερωτική, κατάντησε ουρά του κεφαλαίου με την εθνομηδενιστική αλαζονεία και εξουσία της. Η Ρεπούση, η Κουλούρη, ο Λιάκος, ο ΙΟΣ της Ελευθεροτυπίας, ο Άκης Γαβριηλίδης, τα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Φίλης, κ.α τα πρώτα βιολιά του μηδενισμού, της διαστρέβλωσης και της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως, κάθε Νοέμβρη – ιδιαίτερα μετά το 1996 – όλες οι αριστερές συνιστώσες και τα αποκόμματα της εξωκοινοβουλευτικής «ταξικής» αριστεράς, που βρόμιζαν την εθνική και αγωνιστική μνήμη ενός χρόνια και ποικιλότροπα υποδουλωμένου λαού, συνέχιζαν λόγω άγνοιας, ή αδιαφορίας να καταθέτουν στεφάνια σε έναν από τους ιστορικούς της εθνικής, ιστορικής μας συνέχειας. Η πραγματικότητα και η εικόνα, αποδεικνύεται ενίοτε τόσο τραγική, αλλά και τόσο…ευχάριστη!!!. Ενώ την ίδια  στιγμή λερώνουν το έργο του στα ανερμάτιστα έντυπά τους, οι μηδενιστές… προσκυνούν έναν άνθρωπο που μόνο μηδενιστής δεν ήταν και καταθέτουν στεφάνια και γαρύφαλλα στην …εθνική συνέχεια.  Η απόλυτα συμβολική τραγική ήττα τους!