Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023

_______ "ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ"... λες και... ______



του Νίκος Σταθόπουλος 


                   "ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ"!!!!....

...λες και είναι μια αταυτοποίητη εθιμική εκδήλωση, κάτι σαν τις θερινές διακοπές, λες και είναι μια εθιμοτυπική κοινωνική δραστηριότητα αναψυχής!...

...για οτιδήποτε ξένο, του πανηλίθιου αμερικανισμού, υπάρχει επωνυμία(Αγίου Βαλεντίνου, "Τhanksgiving", κ.λπ), αλλά για το κομβικό θρησκευτικό ορόσημο της Γεννήσεως του Χριστού, ΤΙΠΟΤΑ, μια καταναλωτική υπόμνηση γενικής σημασίας, κάτι σαν ιδιότυπο Κοινωνικό Ραντεβού...

...μας έπεισαν οι Μηδενιστές των Αγορών να ντρεπόμαστε για την Πίστη, το Νόημα κ την Παράδοσή μας!...γιατί, βέβαια, η ταυτοποιημένη συλλογική επαναμύηση στο Θρησκευτικό Κλίμα μάς διασώζει από την εμπορευματική ανωνυμία της τυποποίησης, μας συντηρεί ως Πρόσωπο...

...και καμαρώνουν οι φανταιζί όχλοι της "ιδεολογίας του in", παραδίδονται εθελοντικά στην Αοριστία κ την Αχρωματοψία που ορίζουν το φαντασμαγορικό Μηδέν...τα Χριστούγεννα είναι πια όπως η "επέτειος γάμου" ή τα "γενέθλια", μια εμπορική κοσμικότητα χωρίς Μυστήριο κ Θαύμα, δηλαδή μια πεπερασμένη ύλη που παράγει Υπηκόους...

Τετάρτη 14 Ιουνίου 2023

Για το θέμα με τα κορίτσια παπαδάκια




του Γιάννη Ταχόπουλου


Δὲν ὑπάρχει ἀπαγόρευση σχετικὴ μὲ τὸ νὰ γίνονται «παπαδάκια» μικρὰ κορίτσια. Μέσα στὸ ἱερὸ φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ γυναίκα. Ἂν συμβαίνει κάτι ἔκτακτο, κι ἀνάγκη, αὐτὸ εἶναι ἄλλο πράγμα, καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ συζητηθεῖ. Οὔτε ἄνδρας λαϊκός (μὴ μοναχὸς καὶ μὴ ἱερέας) μπαίνει χωρὶς ἄδεια τοῦ ἱερέα, καὶ μπαίνει μόνο ὅταν ἔχει κάποια δουλειά, ἀλλὰ καὶ τότε μπαίνει ἀπὸ τὶς πλαϊνὲς εἰσόδους. Ἄρα θέμα δὲν ὑπάρχει μὲ τὰ κορίτσια παπαδάκια ἐὰν βρίσκονται ἐκτὸς ἱεροῦ. Καὶ κανονικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὸ κανείς, παρὰ ὡς τὸ παράξενο τῆς ἡμέρας… Ἄν, πάλι, ὑπάρχει γυναικεία χριστιανικὴ ἀνάγκη ἢ ἀπαίτηση γιὰ μεγαλύτερη συμμετοχὴ στὴ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα μὲ τὸ νὰ ὑπάρχουν διακόνισσες, πού, ἄλλωστε, ὑπῆρχαν καὶ στὸ παρελθόν.

Θέμα ὑπάρχει ἀφενὸς μὲ τὸ νὰ τεθεῖ ἄμεσα σὲ ἀργία ὁ ἐν λόγῳ ἱερέας. Ἀντὶ νὰ μὴ δίνεται μεγάλη σημασία σὲ ἕνα τέτοιο θέμα, δίνεται μεγάλη σημασία σὲ διάφορους ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ ἀλλάζει τὸ παραμικρὸ στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν ἀντίστοιχο θόρυβο. Καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν σὲ ὅσους προκαλοῦν θόρυβο ὅτι ὄντως εἶναι Χριστιανοί. Ἀφετέρου ὑπάρχει θέμα μὲ τὶς φαντασιώσεις εἴτε φιλελεύθερων εἴτε προοδευτικῶν Χριστιανῶν εἴτε φιλοχριστιανῶν γιὰ τὴν ἀνάγκη τέτοιας μεταρρύθμισης ἢ ἐπαναφορᾶς σὲ πρωτοχριστιανικὰ λειτουργικὰ τυπικά. Δηλαδή, θέμα μὲ τὴν ἰδεολογικοποίηση καὶ πολιτικοποίηση καὶ τῆς μίας, ἁπλῆς, τρίχας καὶ τὴν μετατροπή της σὲ σοβαρὸ θέμα, γιὰ κοσμοθεωρητικοὺς λόγους. Γιατὶ σημασία δὲν ἔχει μόνο ἡ ἄποψη τοῦ καθενὸς ἀλλὰ τί ἔχει κατὰ νοῦ ὅταν τὴν δημοσιοποιεῖ.

Καταρχάς, τὸ νὰ γίνει μιὰ ἐκκλησία “προοδευτική”, π.χ. νὰ βάλει τζάζ ἢ διακόνισσες, ἂν γίνεται γιὰ λόγους διαφημιστικούς, δυστυχῶς δὲν συνεπάγεται τὴν αὔξηση τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν ἀλλὰ τὴ μείωσή του, αὐτὸ εἶναι διαπιστωμένο. Δὲν εἶναι ὀδοντόβουρτσα ἡ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ προσελκύσει ἀνθρώπους ποὺ ἑλκύονται ἀπὸ τὸ καινούργιο καὶ τὸ σύγχρονο. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ περιτύλιγμα, δὲν θὰ ἀγοράσουν. Αὐτοῦ τοῦ τύπου οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἔρθουν τὴν Κυριακὴ στὴ ἐκκλησία ἐπειδὴ ἔχει παπαδάκια κορίτσια. Αὐτὰ γιὰ τοὺς φιλοχριστιανοὺς μάνατζερ. Οὔτε βέβαια θὰ σκανδαλιστεῖ καὶ κανένας, ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ “ἔρθει ὅπως εἶναι” στὴν ἐκκλησία κατενθουσιασμένος. Ὅποιος εἶναι νά ‘ρθει, θὰ ἔρθει. Ὁ ἕνας θὰ ἔρθει γιὰ νὰ δεῖ ἕνα διατηρητέο ζωντανὸ μουσεῖο καὶ γκαλερὶ εἰκόνων, ὁ ἄλλος θὰ ἔρθει γιατὶ “ζήτω τὸ Ἔθνος καὶ οἱ Ε.Δ.”, ὁ ἄλλος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ συμμετάσχει σὲ αὐτὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει Μυστήρια, ὁ τεταρτος γιατὶ τοῦ ἀρέσει ξαφνικὰ ἡ θεολογία, ἄλλος γιὰ νὰ αἰσθανθεῖ κοινότητα κ.ο.κ. Δὲν θὰ ἔρθει κανεὶς ὅμως γιὰ λόγους προοδευτικότητας. Παράδειγμα, ἂς ποῦμε, ἡ Ἀγγλικανικὴ ἐκκλησία, καὶ ἄλλες στὶς ΗΠΑ.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2023

Μειονότης οἱ Χριστιανοί στήν Ἀγγλία!

Ἀπό 70% τοῦ πληθυσμοῦ τό 2001, ἐμειώθησαν σήμερα στό 46,2% – Ραγδαία αὔξησις τῆς ἀθεΐας καί τῶν μουσουλμάνων – Τί δείχνει ἡ ἀπογραφή τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου.

ΜΕΣΑ ΣΕ μία δεκαετία, οἱ ἄθρησκοι ηὐξήθησαν στήν Ἀγγλία καί τήν Οὐαλλία κατά 12%, φθάνοντας τό συνολικό ποσοστό τοῦ 37,2%. Ἔτσι, ἐνῶ οἱ Χριστιανοί παραμένουν ἡ πολυπληθέστερη πληθυσμιακή ὁμάς μέ ποσοστό 46,2%, παύουν νά ἀποτελοῦν πλειοψηφία, ἀφοῦ ἔχουν πέσει κάτω ἀπό τό 50%. Αὐτό προκύπτει ἀπό τήν τελευταία ἀπογραφή τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου (Office of National Statistics). Νά σημειωθεῖ ὅτι πρό δεκαετίας οἱ Χριστιανοί ἀνήρχοντο στό 59,3% καί τό 2001 στό 71%. Δηλαδή μόνον τήν τελευταία δεκαετία ἐμειώθησαν κατά 13,1 ποσοστιαῖες μονάδες καί στήν εἰκοσαετία κατά 25! Μάλιστα εἰδικῶς στό Λονδῖνο, Χριστιανοί δηλώνουν μόλις τό 25,3% τῶν κατοίκων.

Οἱ μουσουλμάνοι ἀποτελοῦν τό 6,5% τοῦ πληθυσμοῦ παρουσιάζοντας αὔξηση ἀπό τό 4,9% πού ἦσαν πρό δεκαετίας. Οἱ ἰνδουιστές, τέλος, ἔφθασαν τό 1,7% ἀπό 1,5% πού ἦσαν τό 2011. Καί ὅμως σήμερα ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας προέρχεται ἀπό αὐτό τό 1,7%, ὁ δέ δήμαρχος τοῦ Λονδίνου ἀπό 6,5%. Τά ποσοστά δέν εἶναι τέτοια πού νά πείθουν ὅτι τά κόμματα ἐπιλέγουν μέλη τῶν μειονοτήτων ὡς ὑποψηφίους γιά νά κερδίσουν τό ἐκλογικό σῶμα. Μᾶλλον συμβαίνει τό ἀντίστροφο. Αὐτοί ἐπιβάλλονται ἀπό ἐπάνω πρός τά κάτω, σέ συνδυασμό μέ τήν προβολή (ἕως καί ἐπιβολή) ἀπόψεων περί ἀντιρατσισμοῦ καί ἀνεξιθρησκίας πού ἀμβλύνουν τά ἀντανακλαστικά τῆς μεγάλης πλειονότητος τῶν κατοίκων τῆς χώρας. Μιᾶς χώρας, ὁ ἀνώτατος ἄρχων τῆς ὁποίας φέρει τόν τίτλο τοῦ «Προστάτου τῆς Θρησκείας» (Protector of the Faith). Καί φυσικά ἐννοεῖται ἡ χριστιανική θρησκεία. Ἡ γενική ἄμβλυνσις καί ἡ ὑποχώρησις τῶν χριστιανικῶν αἰσθημάτων ὅμως καθιστοῦν τόν τίτλο αὐτό κενό περιεχομένου.

Συνεπῶς, μία πρώτη παρατήρησις εἶναι ὅτι ἔχουμε μία προϊοῦσα ἀπώλεια τοῦ ἐθνικοῦ χαρακτῆρος, σημαντικό μέρος τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ χριστιανική πίστις. Μάλιστα ἡ ἀπώλεια αὐτή σημειώνεται σέ μιά χώρα μέ ἔντονη αἴσθηση παραδόσεων καί διατηρήσεως ἠθῶν καί συνηθειῶν. Ἡ διαπίστωσις αὐτή πρέπει νά ἀποτελέσει κώδωνα κινδύνου γιά ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη, διότι τό φαινόμενο δέν περιορίζεται στίς βρεταννικές νήσους. Ἐν σπέρματι ὑπάρχει καί στήν Ἑλλάδα.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2022

Χριστιανοφοβία, ο φονταμενταλισμός των “προοδευτικών”

του Κωνσταντίνου Χολέβα

Καλή Χρονιά!

Όταν ένας Πανεπιστημιακός καθηγητής, ο οποίος έχει αναλάβει μία συγκεκριμένη αποστολή από την κυβέρνηση της χώρας του, προσβάλλει με χαμηλοτάτου επιπέδου σάτιρα τα ιερά και τα όσια των Χριστιανών της Ελλάδος και όλου του κόσμου, έχει διαπράξει ένα τεράστιο σφάλμα με πολλές συνέπειες.

Είναι υποχρέωση του κάθε δημοκρατικού πολίτη να σέβεται τη θρησκεία του άλλου, την οποιαδήποτε θρησκεία, και να μην προσβάλλει τα πρόσωπα που θεωρούνται ιερά. Δικαιούσαι να μην πιστεύεις. Αλλά υποχρεούσαι να σέβεσαι αυτούς που πιστεύουν.

Ο συγκεκριμένος κύριος προσβάλλει και την Κυβέρνηση, η οποία του έχει αναθέσει μία σοβαρή αποστολή.

Αποδεικνύεται εμμονικός, κάτι που δεν ταιριάζει στην επιστημονική ιδιότητά του. Προ δέκα ετών χρησιμοποίησε το δημόσιο αξίωμα που είχε τότε και κατήργησε, άνευ λόγου και αιτίας, μία δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή, με παρουσιαστή Ορθόδοξο Επίσκοπο, η οποία είχε διαδρομή πολλών ετών στη δημόσια τηλεόραση. Προφανώς τον ενοχλούσε η ιδιότητα του παρουσιαστή.

Υπονομεύει την επιστημονική αποστολή που του έχει ανατεθεί. Τώρα πλέον οι περισσότεροι Έλληνες θα τον θεωρούν φανατικό και οχι ειδικό επιστήμονα.

Έρχεται σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις του Πανεπιστημιακού δασκάλου. Οταν διδάσκεις δεν αρκούν οι πολλές γνώσεις και τα πτυχία. Απαιτείται και ήθος. Η μόρφωση σημαίνει δια- μόρφωση ανθρωπίνων χαρακτήρων. Τι παράδειγμα δίνει στους φοιτητές του; Να χλευάζουν τη θρησκεία των άλλων;

Ο εν λογω κύριος αποδεικνύεται και ανιστόρητος. Ασεβεί προς τα ιδανικά των αγωνιστών του 1821, οι οποίοι παρά τα ανθρώπινα ελαττώματά τους, είχαν σεβασμό προς την Ορθόδοξη Πίστη και έθεσαν το σύμβολο του Σταυρού στις περισσότερες σημαίες τους. Πριν από 200 ακριβώς χρόνια η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων ακούσθηκε στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και άρχιζε με την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Οι άνθρωποι που μας ελευθέρωσαν ήθελαν δημόσιους λειτουργούς και εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα σέβονται την Ορθοδοξία, αλλά και οποιαδήποτε άλλη γνωστή θρησκεία.

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022

Γιατί ο Μόσιαλος προσβάλλει την “ιερότητα” κάνοντας καλαμπούρι!



Γράφει ο Θανάσης Κ.

Είναι παρατηρημένο πλέον: Τα τελευταία χρόνια, σε κάθε μεγάλη θρησκευτική ή εθνική εορτή, κάποιοι θα βγουν να ειρωνευτούν ή να απαξιώσουν το βαθύτερο περιεχόμενο, την “ιερότητα” και τον συμβολισμό της. Ανήμερα την 25η Μαρτίου, κάποιοι θα βγουν να αμφισβητήσουν τον μεγάλο ξεσηκωμό, αποδίδοντας με περίσσιο κυνισμό την απελευθέρωση της Ελλάδας στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου!

Ξεχνώντας βέβαια, ότι η Επανάσταση άρχισε το 1821, η Ναυμαχία του Ναβαρίνου έγινε το 1827, κι αν οι επαναστατημένοι Έλληνες δεν είχαν καταφέρει να επικρατήσουν πλήρως στο Μωριά και στο μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης και στα περισσότερα νησιά, δεν θα υπήρχε καμία “παρέμβαση” των τριών στόλων υπέρ τους!

Η συνέχεια ...


Γιατί ο Μόσιαλος προσβάλλει την “ιερότητα” κάνοντας καλαμπούρι!: Γράφει ο Θανάσης Κ.Είναι παρατηρημένο πλέον: Τα τελευταία χρόνια, σε κάθε μεγάλη θρησκευτική ή εθνική εορτή,


Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2021

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....


"ΓΙΟΡΤΕΣ" λέει και όχι Χριστούγεννα...η μιζέρια της μοντερνιάς που αντιγράφει τον εκφυλισμό της Δύσης και θριαμβολογεί με τα κενά που δημιουργεί και τα ελλείμματα που πολλαπλασιάζουν τις αυτοκτονίες, την κατάθλιψη, τη μοναξιά, τη βία, τη συναισθηματική νέκρωση...

όχι, δεν είναι μια "γιορτή", όπως η Πρωτομαγιά, ας πούμε, η "της Μητέρας", και τέτοια

....είναι τα Γενέθλια του Χριστού, η υπαρκτική σύμβαση προσδιορισμού της εγκόσμιας παρουσίας Του... γιατί ο άνθρωπος, όν των αισθήσεων, χρειάζεται τέτοια απτά ορόσημα για να οργανώνει τον χρόνο του με προοπτική και νόημα..., μην παριστάνουμε τους "καθαρά πνευματικούς" όταν είναι να "την πέσουμε" σε κάτι ιερό

...όσοι πιστεύουν τίμια στο Ιερό Υπερβατικό και εκεί τοποθετούν την "καρδιά" της υπαρξιακής αγωνίας τους, λένε "ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ"

...με τέτοιες "προόδους" όλα καλύφθηκαν από τις φωταψίες των The Mall και η αγάπη κατάντησε συνώνυμο της ανταλλαγής δώρων
... με Δέντρο ή με Καράβι ή απλώς με ένα στολισμένο Εικονοστάσι, να κλίνουμε το γόνυ στο λίκνο του Θεού, να αγαπήσουμε εντατικά τους ανθρώπους, κοντινούς και μακρινούς μας, και να Χαμογελάμε σα να είδαμε ένσαρκη απέναντί μας της ευτυχία
...και να μην ξεχνάμε ότι "επανάσταση της ειρήνης" δε σημαίνει "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" αλλά υπεράσπιση του Ανθρώπου και των αξιών του μέχρις εσχάτων και με κάθε μέσο!

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2021

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής: Στο όνομα της «ουδετερότητας» κινδυνεύουν και τα Χριστούγεννα




Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής


Αντιγράφουμε από την kathimerini.gr, στις 1-12-2021:

[«Σε στροφή 180 μοιρών υποχρεώθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ανακάλεσε εσωτερικό έγγραφο με οδηγίες για τη δέουσα εσωτερική επικοινωνία των στελεχών της, καθώς κατηγορήθηκε ότι προσπαθεί να… ακυρώσει τα Χριστούγεννα και ότι εξαπολύει επίθεση κατά της «κοινής λογικής».

Πρόκειται για έναν οδηγό 30 σελίδων με σκοπό τη χρήση πιο ουδέτερης γλώσσας εντός της Κομισιόν σε ό,τι αφορά το φύλο, η οποία να είναι πιο φιλική στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, και η οποία παρουσιάστηκε από την Επίτροπο για την Ισότητα, Χελένα Ντάλι, στα τέλη Οκτωβρίου. Το εσωτερικό έγγραφο περιήλθε στην κατοχή της ιταλικής ταμπλόιντ “il Giornale”, κάτι που πυροδότησε αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από ανώτατο αξιωματούχο του Βατικανού, ακροδεξιούς πολιτικούς και πρώην Επίτροπο της Ε.Ε.. Ως αποτέλεσμα, η κ. Ντάλι αναγκάστηκε να κάνει πίσω, αναφέρει το Politico. «Υπήρξαν ανησυχίες σε ό,τι αφορά ορισμένα παραδείγματα που αναφέρονταν στις κατευθυντήριες γραμμές για την χωρίς αποκλεισμούς επικοινωνία, η οποία όπως συνηθίζεται σε τέτοιες οδηγίες, είναι μια εργασία σε εξέλιξη», ανέφερε στο Twitter η Μαλτέζα Επίτροπος. «Εξετάζουμε αυτές τις ανησυχίες με σκοπό να τις λάβουμε υπόψη μας στην αναθεωρημένη εκδοχή των οδηγιών».

Το επίμαχο έγγραφο

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021

Ο Max Weber, η επιστήμη και η «απομάγευση» του κόσμου μας

Μαξ Βέμπερ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΨΜ


Ο Max Weber (1864-1920), από τους κύριους θεμελιωτές της επιστημονικής κοινωνιολογίας και τις σημαντικότερες πνευματικές προσωπικότητες του σύγχρονου κόσμου, οπωσδήποτε δεν χρειάζεται ειδικές συστάσεις. Οι πρωτοποριακές αναλύσεις του για την καπιταλιστική οικονομία, η διερεύνηση της ιστορικής σύνδεσής της με εκείνο το ιδιαίτερο ήθος που καλλιεργούσαν οι προτεσταντικές ομάδες στα μέλη τους, καθώς και οι αξεπέραστα διορατικές αναλύσεις του για το σκληρό παιχνίδι που ονομάζουμε πολιτική, είναι μονάχα μερικά από τα επιτεύγματα εκείνου του αυστηρού, νευρωτικού και ιδιοφυούς Γερμανού διανοητή, η σκέψη του οποίου αποπειράθηκε και πέτυχε να εξηγήσει τις ιδιαιτερότητες της νεωτερικής εποχής μας, αλλά και να περιγράψει τον περίπλοκο τρόπο που αλληλεπιδρούν οι ιδέες με τις εκάστοτε κοινωνικοϊστορικές συνθήκες.

 Η μέθοδος του Weber, για την πραγμάτευση του εκάστοτε κοινωνικού φαινομένου, είναι γενικά η εξής: αφού πραγματοποιήσει μια σύντομη επισκόπηση της ιστορικής του εξέλιξης ως τις μέρες μας, κατόπιν επιστρέφει στο σήμερα για να το αντιδιαστείλει από το παρελθόν, εξάγοντας συμπεράσματα για τις συνέπειές του σε εμάς, αλλά και προβαίνοντας σε ορισμένες (μάλλον απαισιόδοξες) διαπιστώσεις. Στόχος του είναι πάντοτε να δείξει το πώς οι επιθυμίες των ιστορικών διαμορφωτών ενός φαινομένου κατέληξαν να τροφοδοτήσουν μια διαδικασία που αποδείχθηκε διαφορετική ή και αντίθετη από όσα εκείνοι επεδίωκαν. Αυτό συνέβη και όσον αφορά το θεμέλιο του μοντέρνου κόσμου μας, την επιστήμη. Ο Weber δίνει μιαν αληθινά τραγική όψη στην επιστημονική έρευνα και εισάγει την περίφημη έννοια της «απομάγευσης» του κόσμου, που έχει προβληματίσει και συζητιέται συχνά, αν και δε γίνεται πάντα σωστά κατανοητή.

Ας δούμε πιο αναλυτικά τις σκέψεις του. Αρχικά, σύμφωνα με τον Weber, η επιστήμη όπως τη γνωρίζουμε σήμερα συντίθεται από δύο κύριους παράγοντες: αφενός από την ορθολογικότητα (που προέρχεται από την αρχαιοελληνική σκέψη) και αφετέρου από την έμφασή της στην πειραματική επαλήθευση (που προέρχεται κυρίως από την Αναγέννηση). Πώς μπορεί να εργασθεί ένας επιστήμονας σήμερα; Ο Weber απαντάει ότι η συνήθης απασχόληση είναι η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Ωστόσο, οι δύο αυτές ιδιότητες δεν ταυτίζονται. Μπορεί κανείς να είναι λαμπρός επιστήμονας και ταυτόχρονα κάκιστος δάσκαλος. Επίσης, ο νέος επιστήμονας καλά θα κάνει να συμβιβαστεί από νωρίς με την ιδέα πως το έργο του πρόκειται, σχετικά γρήγορα, να ξεπεραστεί. Οτιδήποτε και αν δημιουργήσει ο επιστήμονας, σε πενήντα χρόνια (ή και νωρίτερα) θα είναι πια ξεπερασμένο. Αυτή η κατάσταση δεν είναι κάποια συγκυριακή ατυχία αλλά αποτελεί το ίδιο το «νόημα» της επιστημονικής έρευνας: η επιστημονική πρόοδος έγκειται στο γεγονός ότι κάθε επιστημονικό κατόρθωμα πρέπει να ξεπεραστεί και να γεννήσει νέα ερωτήματα, που θα πυροδοτήσουν με τη σειρά τους νέες ανακαλύψεις. Η επιστημονική έρευνα στηρίζεται σε δύο επιμέρους στοιχεία: την απαιτητική (και εξειδικευμένη) εργασία και συνάμα τη βαθιά έμπνευση, δίχως την οποία τίποτε ιδιαίτερα αξιόλογο δε μπορεί να προκύψει. Τόσο η απαιτητική (και εξειδικευμένη) εργασία όσο και η έμπνευση είναι απαραίτητες για να είναι κανείς αξιόλογος επιστήμονας. Η έμπνευση είναι χάρισμα και δεν έρχεται ούτε αναγκαστικά, ούτε όμως προβλέπεται το πότε θα κάνει την εμφάνισή της. Μπορεί να είναι κανείς εξαιρετικός ερευνητής, λέει ο Weber, και να μην του έχει προκύψει ποτέ ούτε μια ωραία ιδέα. Ωστόσο, ακριβώς επειδή η επιστήμη είναι σήμερα επάγγελμα υψηλής εξειδίκευσης, έχει αποσυνδεθεί από τα ευρύτερα μεταφυσικά πλαίσια, με τα οποία ήταν άλλοτε συνδεδεμένη. Σπέρματα της επιστήμης που κατέχει ο πολιτισμός μας μπορούν να βρεθούν σε προγενέστερες εποχές, όπως για παράδειγμα στα έργα του Πλάτωνα ή στην αρχαία Ινδία, ωστόσο σε εκείνες τις εποχές αυτά είναι συνδεδεμένα με ένα ευρύτερο μεταφυσικό πλαίσιο κατανόησης της πραγματικότητας. 

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2021

Υπάρχει άραγε φάρμακο γι’ αυτή την χρόνια αρρώστια μας;

Υπάρχει άραγε φάρμακο γι’ αυτή την χρόνια αρρώστια μας;

Ίσως ελπίδα για τον τόπο να ανατείλει όταν ο ‘προοδευτικός’ πολιτικός μας κόσμος και το κοινωνικό σώμα το οποίο τόν στηρίζει, θελήσουν να ελευθερωθούν από την υπεροψία και από την ταυτότητα του ‘αντί-’

EUROKINISSI
.

Ποιες είναι οι Ευρωπαϊκές χώρες με την ισχυρότερη κοινωνική επιρροήτης Χριστιανικής Εκκλησίας τους; Μάλλον Ρωσία, Πολωνία, Ρουμανία, Ουγγαρία.

Ποιες είναι εκείνες με την υψηλότερη αθεΐα; Εύκολο, Γαλλία και Βρετανία.

Και ποιες διακρίνονται για το σφοδρότερο αντιεκκλησιαστικό τους ρεύμα; Ισπανία και Ελλάδα!

Αν χρειάζονται ερμηνείες, προσφέρω εν συντομία τη δική μου. Κάθε μια από τις τρεις περιπτώσεις αντανακλά την ιστορία της χώρας.

Η πρώτη ομάδα είδε επί 70 χρόνια την Εκκλησία της (Καθολική ή Ορθόδοξη) να μάχεται ενάντια στην τυραννία του καθεστώτος με προσωπικό κόστος.

Στη δεύτερη το κράτος οργανώθηκε στη βάση αρχών οι οποίες διέκριναν τις εξουσίες και μετέφρασαν τον Διαφωτισμό σε πολιτική πράξη.

Η τρίτη ομάδα, όμως, αποτελείται από χώρες στις οποίες η Εκκλησία διέθετε επί αιώνες πρωτοφανή διαπεραστική επίδραση, και τελικά έφτασε να ‘αυτοκτονήσει’! Και η μεν Ισπανική Εκκλησία πλήρωσε τη συμπόρευση με την σαραντάχρονη δικτατορία του Φράνκο. (Και ας μην ξεχνάμε και το βαθύ παρελθόν της Ιεράς Εξέτασης!).

Η Ελλαδική Ορθοδοξία, όμως, με αναρίθμητους κληρικούς μάρτυρες στα χέρια Τούρκων, Βουλγάρων, και Γερμανών, τι πληρώνει πέρα από τη συμπόρευση με την (μόλις!) επτάχρονη δικτατορία; Και γιατί έφθασε στο ιδιόρρυθμο και μοναδικό ‘προνόμιο’ να συγκεντρώνει ασύλληπτα για την Ευρώπη υψηλά ποσοστά θρησκευτικότητας μαζί με χολερικό μίσος για τον κλήρο;

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2020

Νίτσε:«Ψάχνω νὰ βρῶ τὸ Θεό!».

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο

Ὁ τρελός- Δὲν ἀκούσατε γιὰ ἐκεῖνο τὸν τρελὸ ποὺ κρατοῦσε ἕνα ἀναμμένο φανάρι μέρα μεσημέρι κι ἔτρεχε στὴν ἀγορὰ φωνάζοντας ἀσταμάτητα: «Ψάχνω νὰ βρῶ τὸ Θεό!». Ἐπειδὴ ὅμως πολλοὶ ἀπὸ τοὺς παρευρισκόμενους δὲν πίστευαν στὸ Θεό, ξέσπασαν σὲ δυνατὰ γέλια. Μήπως χάθηκε; ρώτησε κάποιος. Μήπως ἔχασε τὸ δρόμο του σὰν μικρὸ παιδί; εἶπε κάποιος ἄλλος. Ἤ μήπως κρύβεται; Μήπως μᾶς φοβᾶται; Μήπως μπάρκαρε στὸ πλοῖο; Μήπως ξενιτεύτηκε; -ἔτσι φώναζαν καὶ γελοῦσαν. 

Ὁ τρελὸς πήδησε ἀνάμεσά τους καὶ τοὺς διαπέρασε μὲ τὴ ματιά του. «Πού εἶναι ὁ Θεός;» φώναξε, 
«θὰ σᾶς πῶ ἐγώ! Τὸν σκοτώσαμε -ἐσεῖς κι ἐγώ. Εἴμαστε ὅλοι δολοφόνοι του! Ἀλλὰ πῶς τὸ κάναμε; Πῶς μπορέσαμε νὰ πιοῦμε τὴ θάλασσα ὡς τὴν τελευταῖα σταγόνα; Ποιός μᾶς ἔδωσε τὸ σφουγγάρι γιὰ νὰ σβήσουμε ὅλο τὸν ὁρίζοντα; Τί κάναμε ὅταν κόψαμε τὴν ἁλυσίδα ποὺ ἑνώνει τούτη τὴ γῆ μὲ τὸν ἥλιο της; Πρὸς τὰ ποῦ κινεῖται αὐτὴ τώρα; Πρὸς τὰ ποῦ κινούμαστε ἐμεῖς; Μακριὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἥλιους; Δὲν γκρεμιζόμαστε συνεχῶς; Πίσω, πλάγια, μπροστά, πρὸς ὅλες τὶς μεριές; Ὑπάρχει ἀκόμα ἕνα πάνω κι ἕνα κάτω; Δὲν περιπλανιόμαστε σὰν μέσα σ’ ἕνα ἀπέραντο μηδέν; Δὲν νιώθαμε τὴν ἀνάσα τοῦ κενοῦ χώρου; Δὲν κάνει περισσότερο κρύο; Δὲν ἔρχεται ἡ νύχτα, πάντα ἡ νύχτα, πάνω μας; Δὲν πρέπει ν’ ἀνάβουμε φανάρια στὸ καταμεσήμερο; Δὲν ἀκοῦμε ἀκόμη τίποτε ἀπὸ τὸ θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ νεκροθάφτες ποὺ θάβουν τὸ Θεό; Δὲν μυρίζουμε ἀκόμη τίποτε ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀποσύνθεση; -καὶ οἱ θεοὶ ἀποσυντίθενται! Ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός! Ὁ Θεὸς παραμένει νεκρός! Κι ἐμεῖς τὸν σκοτώσαμε!

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020

Δημήτριος Νατσιός: Αντισταθείτε!! Ο αγώνας είναι για την Θεομάνα μας, την Παναγία



"Σαν την καταστολισμένη νύφη, έτσι είναι η Ελλάδα μας γεμάτη από εκκλησίες, μοναστήρια και ερημοκλήσια της Παναγίας, πνευματικά παλάτια της ταπεινής αυτής Βασίλισσας. Στο καθένα απ΄ αυτά βρίσκεται το σεβάσμιο εικόνισμά της, δεξιά από την Ωραία Πύλη, με το γυρτό κεφάλι της για ν’ ακούσει τον κάθε πόνο μας, την κάθε χαρά μας.

Πόσα δάκρυα στ’ άχραντα χέρια της, δάκρυα του βασανισμένου λαού μας! Το γλυκό, μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπο της δίνει ελπίδα στους απελπισμένους, χαρά στους θλιμμένους, ανάπαυση στους κουρασμένους, ειρήνη στους ταραγμένους. Το κάλλος του δεν είναι σαρκικό, αλλά κάλος πνευματικό, που φέρνει κατάνυξη σεβασμό και αγάπη. Οι ζωγράφοι που τη ζωγραφίσανε ήτανε πονεμένοι άνθρωποι, νηστευτές, εγκρατείς και ολοκάθαροι, κατά το τροπάρι που λέγει: «Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων…».

Στην Ελλάδα προσκυνείται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο· ήγουν με δάκρυα, με πόνο, με ταπεινήν αγάπη και με «χαροποιόν πένθος». Γιατί η Ελλάδα μας είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος· και το έθνος μας βρίσκει στις σκληρές περιστάσεις του παρηγοριά και στήριγμα στη λυπημένη μητέρα του Χριστού. Σε άλλες χώρες η Παναγία τραγουδιέται με τραγούδια κοσμικά· μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη, θαρρετά μα και με συστολή, με αγάπη, μα και με σέβας, σαν μητέρα μας, μα και σαν μητέρα του Θεού μας. Ανοίγομε την καρδιά μας, για να ιδεί τι έχει μέσα και να γιάνει τις πληγές μας. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας· το «χαροποιόν πένθος», η «χαρμολύπη μας», «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο λιμήν των χειμαζομένων».

Το Δεκαπενταύγουστο μοσχοβολά όλη η χώρα μας από την μυστική ευωδία της Θεοτόκου. «Επί Σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις· αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος. Ηγιασμένε ναέ και Παράδεισε λογικέ, παρθενικόν καύχημα, εξ ης Θεός εσαρκώθη και πεδίον γέγονεν».

Θα μπορούσε το άρθρο να σταματήσει εδώ, να μπει τελεία. Ο μεγάλος Κόντογλου, με την απαράμιλλη γραφή του, ιστόρησε το τι σημαίνει "Παναγία" για το Γένος μας. Διαβάζω όμως στα συστημικά, δυσώνυμα κύμβαλα της τηλοψίας και της δημοσιογραφίας, τις εξής αναθυμιάσεις:

"Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις εκδηλώσεις στις εκκλησίες την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του χριστιανισμού και κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί συγκεντρώνονται μέσα και έξω από τις εκκλησίες ανά την Ελλάδα. Ενδεικτικά αναφέρεται πως οι μεγαλύτερες εορταστικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στην Τήνο, στην Πάρο, στο Βέρμιο, στην Κεφαλονιά, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας".

Οι ασεβείς, οι άθεοι, οι εκκλησιομάχοι, οι εχθροί της Ορθοδοξίας, αμόλησαν τα μαντρόσκυλά τους για να μας προετοιμάσουν και πάλι για την βλασφημία, τούτη την φορά, στο πιο αγαπημένο και σεβαστό πρόσωπο της εκκλησίας του Χριστού: την Υπεραγία Θεοτόκο, την Θεομάνα μας.

Μήπως πρέπει κι εμείς - όσοι πιστοί - να αρχίσουμε να κρούομε των κώδωνα του κινδύνου στους "ειδικούς" και στους πολιτικούς εντολοδόχους τους, που ξεκλειδώνουν την αλυσίδα και αμολούν τους νέους "πατερούληδες", τους λοιμοξιωλόγους; (Αν σφραγίσουν και πάλι τα πάντα, θα ψάχνουν για… λιμοξιωλόγους, και ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός. Δεν θα μιλάμε πια για λοιμό, την υγιειονομική φούσκα, αλλά για πραγματικό λιμό, για πείνα και εξαθλίωση και τότε να δούμε με τι θα μας φοβερίζει ο κάθε "ουρανοκατέβατος" Χαρδαλιάς…).

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2020

Όταν η θεολογία ακολουθεί «λαχανιασμένη»

Με αφορμή την κρίση της επιδημίας γίναμε μάρτυρες της προσπάθειας κάποιων «γνωστών» θεολογικών και εκκλησιαστικών κύκλων για μία νέα μορφή προσέγγισης της Εκκλησίας προς τον κόσμο. Η αιχμή του δόρατος ήταν η αλλαγή του τρόπου της Θείας Μετάληψης, προκειμένου και να γίνει σεβαστή η αρχαία παράδοση και να μη θιγεί η ευαισθησία των κοσμικών χριστιανών.
Αυτές οι κινήσεις κάτι δηλώνουν. Αίφνης πληροφορήθηκα ότι στα γαλλικά πλέον ως γλώσσα της Θείας Λειτουργίας στους (Ρωμαιο-)Καθολικούς, το μυστήριο της Μετάνοιας μετατρέπεται σε μυστήριο της «συμφιλίωσης», από την «τελευταία μετάληψη» περνάμε στο «ευχέλαιο των ασθενών», ενώ στο μυστήριο του γάμου έχει παύσει να αναγιγνώσκεται το εδάφιο της Επιστολής προς Εφεσίους που ζητά την υποταγή της γυναίκας στον άνδρα (Roy, 2020: 78). Κατ’ αντιστοιχία με τις δικές μας «συμπάθειες» στον «Πράσινο Πατριάρχη» ή στους μορφωμένους αρχιερείς, οι (Ρωμαιο-) Καθολικοί αγαπούν τους «καλούς πάπες» (όπως ο Ιωάννης ΚΓ΄ ή ο Φραγκίσκος), και στηλιτεύουν τους αντιδραστικούς πάπες όταν αυτοί λησμονούν τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού (όπως ο Ιωάννης- Παύλος Β΄ και ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄).
Τα επιχειρήματα είναι πολλά και, ω του θαύματος, ομοιάζουν στις δύο πλευρές του χριστιανικού κόσμου. Πολλοί και από τις δύο πλευρές ομνύουν στο όνομα του Ντίτριχ Μπονχέφερ (1906-1945) και της «θεολογίας του κοσμικού κόσμου». Πιστός, πλέον, σήμερα δεν μπορεί παρά να σημαίνει να υπάρχεις «για τους άλλους», όπου η ηθική υπερέχει κάθε θεολογίας της «αλήθειας» (Roy, 2020: 77). Ο Θεός μιλά «κοσμικά» και ο κόσμος επαναλαμβάνει. Ζούμε εποχές που η Εκκλησία τρέχει ασθμαίνουσα να προλάβει τον κόσμο, υιοθετώντας όλες του τις ευαισθησίες. Είναι χαρακτηριστικό το σκίτσο του Plantu στη Le Monde της δεκαετίας του 1980, το οποίο απεικονίζει μία παραδοσιακή οικογένεια μπροστά στην τηλεόραση: τη στιγμή που ανακοινώνεται μια παρέμβαση του πάπα, η μητέρα λέει στον σύζυγο «Τρέχα γρήγορα να βάλεις τα παιδιά για ύπνο, πάλι για σεξ θα μιλήσει» (Roy, 2020: 189).

Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

Ο Χάμπερμας υπέρ της θείας κοινωνίας

Η πρώτη θεία λειτουργία με μάσκες στη Γερμανία μετά τη χαλάρωση των μέτρων έγινε στην Κολωνία. Χρειάζεται όμως η τήρηση του τελετουργικού σε περιόδους πανδημίας; Η συμβουλή του γνωστότερου εν ζωή Γερμανού φιλοσόφου.
Οι εκκλησίες στη Γερμανία φαίνεται να μην βιάζονται να ξαναρχίσουν τις θείες λειτουργίες με την παρουσία του πληρώματος. Σε πολλές περιοχές θα ήταν δυνατή η θεία λειτουργία μετά την αναγκαστική διακοπή εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού. Όμως πολλές ενορίες φαίνονται διστακτικές. Στην επισκοπή του Ρότενμπουργκ στη Στουτγάρδη η πρώτη θεία λειτουργία τελέστηκε χθες. Στην επισκοπή του Άουγκσμπουργκ και του Βίρτσμπουργκ τουλάχιστον μέχρι τις 21 Μαϊου δεν θα τελείται το μυστήριο της θείας κοινωνίας. Εν τω μεταξύ κάποιοι χριστιανοί έχουν αρχίσει να διερωτώνται μήπως πράγματι δεν είναι τόσο σημαντική η θεία κοινωνία και μήπως θα μπορούσε κανείς απλά να μην κοινωνεί στο μέλλον.  
Η πρώτη λειτουργία στον καθεδρικό της Κολωνίας μετά τη χαλάρωση των μέτρων
Η πρώτη λειτουργία στον καθεδρικό της Κολωνίας μετά τη χαλάρωση των μέτρων
Τα πράγματα ωστόσο είναι σαφή. Στη δεύτερη σύνοδο του Βατικανού (1962-65) η Καθολική Εκκλησία χαρακτήρισε τη θεία ευχαριστία «ως πηγή και υπέρτατο σημείο της χριστιανικής ζωής». Σε κάθε θεία λειτουργία, το τελευταίο δείπνο του Ιησού με τους μαθητές του είναι μια σημαντική υπενθύμιση. Η θεία κοινωνία αντιπροσωπεύει το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Αν είναι όμως πράγματι έτσι, τότε πώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τα λεγόμενα του επισκόπου Χιλντεσχάιμ Χάινερ Βίλμερ, ο οποίος μιλώντας στο Γερμανικό Ραδιόφωνο δήλωσε ότι «από ορισμένους πιστούς η θεία ευχαριστία είναι υπερτιμημένη», ενώ σχετικά με την απαγόρευση των θείων λειτουργιών αυτή την περίοδο τόνισε πως «δεν αισθάνομαι να περιορίζεται η θρησκευτική μου ελευθερία». Ακόμη, σύμφωνα με το εξειδικευμένο περιοδικό Herder Korrespondenz, η προσωπική λατρεία και οι θείες λειτουργίες μέσω τηλεδιασκέψεων αρκούν για τους πιστούς.

Τρίτη 19 Μαΐου 2020

Χριστιανός στην έρημο της αποχριστιανισμένης Δύσης

0

R&N: Το “Στοίχημα του Αγίου Βενέδικτου“** για το οποίο αρχίζουμε να μιλάμε στη Γαλλία χάρη στο βιβλίο σας, συζητήθηκε επί μακρόν από τους χριστιανούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βιβλίο σας είναι καρπός της προσωπικής σας εξέλιξης;
ROD DREHER: Όχι, η θέση μου ήταν αρκετά σταθερή τουλάχιστον από το 2005, αλλά για πολύ καιρό το Στοίχημα του Αγίου Βενέδικτου συζητήθηκε μόνο μέσα σε ένα μικρό κύκλο διανοουμένων και δημοσιογράφων, κυρίως καθολικών. Στη συνέχεια, τον Απρίλιο του 2015, υπήρξε ένα έκτακτο γεγονός: Η Ιντιάνα, μια συντηρητική πολιτεία, προσπάθησε να περάσει έναν νόμο που να εγγυάται ελάχιστη θρησκευτική ελευθερία στις επιχειρήσεις, ιδίως όσον αφορά διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων. Οι μεγάλες επιχειρήσεις αντέδρασαν σε εθνικό επίπεδο, χαρακτηρίζοντας το μέτρο μισαλλόδοξο. Η απάντησή τους ήταν πολύ ισχυρή και η πολιτεία υποχώρησε. Ήταν η πρώτη φορά – καθώς οι εταιρείες παραμένουν ουδέτερες – που έπαιρναν θέση, και αυτή η σημαντική στάση δεν ήταν χωρίς συνέπειες.
Κρυπτοχριστιανοί στις ΗΠΑ!
Όλα αυτά ήταν ιδιαίτερα συγκλονιστικά, επειδή οι χριστιανοί στην Αμερική είχαν την πολύ αφελή ιδέα ότι ο οικονομικός κόσμος δεν αντιτίθεται στα συμφέροντά τους – το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το οποίο σήμερα συγκεντρώνει πολλούς Χριστιανούς, όντας ένα κόμμα φιλικό προς τις επιχειρήσεις – και ξαφνικά οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι έκαναν λάθος. Ξαφνικά η ερώτηση ήταν: “Σε ποιο κόσμο θα ξυπνήσουμε;” Άρχισα να λαμβάνω τηλεφωνήματα και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που μου έλεγαν ότι ίσως είχα δίκαιο. Επιπλέον, το 2015 υπήρξε και η απόφαση Obergefell, από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο αποφάνθηκε ότι ο γάμος ομοφυλοφίλων ήταν συνταγματικός σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το ανησυχητικό είναι ότι, όταν γνωρίζετε πώς λειτουργεί το αμερικανικό συνταγματικό σύστημα, σύντομα θα δούμε οι παραδοσιακές χριστιανικές πεποιθήσεις για τη σεξουαλικότητα να εξομοιώνονται, νομικά, με φυλετικές διακρίσεις, επειδή αυτή η άποψη έχει ήδη ριζώσει στην κουλτούρα. Η απλή πράξη επιβεβαίωσης αυτού που πάντα πιστεύαμε μας εξομοιώνει, στα μάτια της κουλτούρας μας, με λευκό ρατσιστή. Και για πρώτη φορά αισθανθήκαμε σαν ξένοι στη χώρα μας. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι η Αμερική ήταν μια χριστιανική χώρα, αλλά ξύπνησαν ξαφνικά και είδαν ότι είχαν χάσει τα πάντα. Έχω φίλο έναν λαμπρό καθηγητή Νομικής, ο οποίος είναι κρυπτοχριστιανός, επειδή θα τον έβλαπτε αν οι συνομιλητές του ήξεραν την πίστη του. Μου είπε ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί χριστιανοί δεν ξέρουν πόσο εχθρικές απέναντι στη θρησκεία είναι οι ελίτ στο χώρο του δικαίου.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Να καταργηθεί, επιτέλους, αυτό το μολυσματικό Πάσχα!

Ο αθεϊσμός και η «επιστημονικότητα» είναι το πρόσχημα. Η ουσία βρίσκεται στον δείκτη δραστικότητας των μορφών κοινωνικού ελέγχου.Tο Πάσχα στριμώχνεται στα «ανθυγιεινά», αφού το «μήνυμά» του ακυρώνει τον μετανεωτερικό μηδενισμό: ο μετανεωτερικός άνθρωπος θέτει ως οντολογικό του στόχο να ξεπεράσει τον θάνατο τον οποίο βιώνει ως το απόλυτο άγχος. Αυτό το «απόλυτο άγχος» πλέον εντάσσεται στις τελειοποιημένες στρατηγικές ενσωμάτωσης.
O «άνθρωπος της Σίλικον Βάλευ», αυτός ο μανιακός της «αιώνιας νιότης» και της «αθανασίας», γίνεται ανελεύθερος εθελοντής του απόλυτου ευνουχισμού μέσω της ιατρικοποιημένης «κοινωνικοποίησης» του θανάτου. Μιας «κοινωνικοποίησης» που, βέβαια, διατηρεί την ταξική της διαφοροποίηση, καθώς τα «νούμερα» των επίκαιρων στατιστικών δείχνουν ότι είναι «οι κάτω» που καταβάλλουν τον φόρο αίματος. Σιγά, τώρα, μην εγκριθούν θρησκευτικές παραστάσεις που ταυτίζουν το Θεό με τους «κάτω»…
ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΑΣΧΑ, χυδαία αποϊεροποιημένο ως το μεδούλι, τρέπεται σε σημειολογικό κόμβο μιας ολόκληρης και ολοκληρωτικής εποχής. Της εποχής που σηματοδοτείται από την «απόλυτη μέριμνα επιβίωσης» ως αποϊδεολογικοποιημένης ιδεολογίας της λειτουργικής ενσωμάτωσης. Μέσω της «κοινωνικοποίησης δια του κορωνοϊού» μεταβαίνουμε από την επιφανειακή «Μαζική Δημοκρατία του Ωσαννά» στην «Μαζική Κατάσταση Εξαίρεσης τού Άρον-άρον σταύρωσον ημάς».
H Λαμπρή του ελληνικού λαού, καταδικάζεται ως «εστία μόλυνσης» και όλο το ιστορικό αγαπητικό φορτίο της αφορίζεται ως «επικίνδυνο»: επιτρέπεται το «επιθυμιακό φιλί» αλλά όχι το Φιλί της Αγάπης, αφού η αναστάσιμη μεγάλη αγκαλιά συντηρεί την «κοινοτική αρχή», άρα δεν πληροί τις προδιαγραφές της βολικής αποξένωσης. Η Λαμπρή γεννά ένθεα πλάσματα της αλληλεγγύης και του σωστικού δεσμού, αλλά ο παρών κόσμος του Μ. Γκέητς, της κας Λαγκάρντ και του Ν. Τραμπ, θέλει μια «κανονικότητα» με μάσκα και γάντια που θα εναλλάσσει τους χρήσιμους κοινωνικούς ρόλους καθ’ υπαγόρευσιν των «εποπτών της επιβίωσης».

Κυριακή 12 Απριλίου 2020

ECCE HOMO

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα

ECCE HOMO

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Ακούνε πως ανοίγουν οι εκκλησιές, πιάνουν δουλειά τα τύμπανα: θα μας πεθάνουν οι θρησκόληπτοι. Ακούνε πως κλείνουν οι εκκλησιές, πιάνουν δουλειά οι σάλπιγγες: Αχά, είδατε, τρέμουν πως θα πεθάνουν οι θρησκόληπτοι, ένα ψέμα η πίστη τους. Σαν μαθητές Λυκείου που ανακαλύπτουν τον αθεϊσμό, βαρύγδουποι πλην ελαφρότατοι, πολυμαθείς μα ρηχότατοι που ξιφουλκούν κατά του Πλάτωνος, της Εκκλησίας ή της Αριστεράς, αναλόγως της οπτικής γωνίας εκάστου, νομίζοντας πως η Ιστορία άρχισε με τη γέννησή τους και θα λήξει με το θάνατό τους, σαν να μην άκουσαν για τους μεγάλους λοιμούς που αφάνισαν εκατομμύρια ανθρώπων μα όχι την πίστη πως υπάρχει κάτι πιο λυτρωτικό από την τραγωδία της ύπαρξης. Τίποτα, τίποτα πιο θλιβερό από την ύστερη νεωτερικότητα και τον πιο τυφώδη πρίγκηπά της, τον Έλληνα της μεταπολίτευσης που έναν Θεό γνωρίζει, τον εαυτό του, τον Κριτή των πάντων. Πλην όμως ληξιπρόθεσμο κριτή.

[ΕΙΚΟΝΑ: Ecce Homo, Caravaggio]

Σάββατο 11 Απριλίου 2020

Ερωτήματα ενός αφελούς πιστού ή, ενός πονηρού απίστου


Του Μάνου Στεφανίδη


Στον φίλο μου Βαγγέλη Κούμπουλη


"Τί ωφελήσεται άνθρωπος εάν κερδίση την επίγειον ζωήν και απολέση την ψυχήν αυτού; Ήγουν την άνω Ιερουσαλήμ;"

"Δόξα τω θεώ είμαι άθεος!"

                      Λουίς Μπουνιουέλ



Διερωτώμαι: Αν δεν θεολογήσουμε τώρα και μάλιστα επί της ουσίας, πότε άλλοτε θα θεολογήσουμε; Εισέβαλε εν εμοί, σκόλοψ τω πνεύματι μου, το πνεύμα του Πονηρού και ο διάβολος με πείραξε ερωτών:
Είναι δυνατόν να αναβάλλεται ή και να καταργείται η ευχαριστηριακή λειτουργία της Εκκλησίας με απόφαση της πολιτείας; Να μην κοινωνούν οι πιστοί Σώματος και Αίματος Χριστού κάθε Κυριακή αλλά όποτε αποφασίσει ο κ. Χαρδαλιάς; Οι τελετές και οι ιερές ακολουθίες Της να αναστέλλονται με φιρμάνια και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Είναι αποδεκτό ο καθ' ημέραν και αενάως και ακαταπαύστως, o πάσαν στιγμήν και πάσαν ώραν ομολογιακός χαρακτήρας της εν Χριστώ ζωής στα χέρια του κάθε κυβερνητικού αξιωματούχου; Μακριά από τους ιερούς ναούς λες και μπορεί να διεισδύσει το κακό ή μόλυνση εντός του φοβερού βήματος; 

Αυτό δεν συνιστά την μέγιστη ύβριν εναντίον της Πίστεως ως αιωνίου σωτηρίας; Την μέγιστη υποκρισία της εκκλησιαστικής ηγεσίας έναντι των πιστών; Μπορεί ο Υιός του Θεού να φοβείται όχι τον Σατανά, τον οποίον ενδόξως συντρίβει αλλά έναν ιό, έναν μονοκύτταρο (!) οργανισμό, και να "απέχει" προσωρινά από την σωτηρία του κόσμου; 
Είναι δυνατόν οι Εσπερινοί της Μεγάλης Εβδομάδας, η Σταύρωσις, ο Επιτάφιος και η Κυριακή της Ανάστασης να αναβληθούν από εκκλησίες και ξωκλήσια ή να ...συρρικνωθούν σε υπαλληλικό ωράριο για φέτος λόγω ... κορωνοϊού; Ή, ακόμη χειρότερα, να γίνουν κεκλεισμένων θυρών και μόνο από μητροπόλεις; Δηλαδή να αντικαταστήσει τον Ιωάννη Δαμασκηνό ο Σάρτρ; Χωρίς το Σώμα της Εκκλησίας που είναι οι πιστοί; Το αληθινό Σώμα Χριστού; Λόγω... φόβου; 
Τότε που είναι η πίστη που μετακινεί όρη και εγείρει νεκρούς; Ψέματα όλα αυτά και κουτόχορτο για το πόπολο; Με την πρώτη δυσκολία τα εγκαταλείπουμε;
Μπορεί ποτέ η Εκκλησία να αποδεχθεί ότι η επιβίωση, ο πρόσκαιρος και ασήμαντος επί της γης βίος, είναι υπέρτερος, είναι πολυτιμότερος της αιωνιότητας για την οποία μάχεται και την οποία προπαγανδίζει εδώ και 2000 χρόνια; Όσοι φοβούνται τον θάνατο, όσοι λιποψυχούν, ή μικροπολιτεύονται, ΔΕΝ πιστεύουν εις ανάστασιν νεκρών!!! 

Εις μάτην λοιπόν θυσιάστηκαν τα νέφη των μαρτύρων και των ομολογητών οι οποίοι δεν υπήκουσαν στην εξουσία, τους Χαρδαλιάδες της εποχής, αλλά βάδισαν γελαστοί προς τα στόματα των λεόντων;
Μ' άλλα λόγια, είναι δυνατόν τις αποφάσεις για την πνευματική ζωή του ποιμνίου να τις λαμβάνει όχι ο αρχιεπίσκοπος και η Ιερά Σύνοδος, όχι ο κάθε λειτουργός του Υψίστου κατά συνείδησιν, όχι το πλήρωμα της Εκκλησίας που αποτελεί και το ζών Σώμα Χριστού αλλά η κρατική εξουσία και τα διοικητικά της μέτρα; Δεν είναι η πνευματική εξουσία της Ιεράς Συνόδου υπερτέρα; Είναι δυνατόν να συλλαμβάνεται επίσκοπος επειδή τελεί την ιεράν ακολουθία των Χαιρετισμών και να μην καταγγέλλεται η πράξη αυτή ως ανοσία, ως έργω και βία κατάργηση της Πίστης της ίδιας;

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

Eat the Christians: για τη μολυσματική παρουσία των χριστιανών στο δημόσιο χώρο


Είναι πολύ νωρίς για να γίνει η εδώ συζήτηση, εξ ου και είναι άκαιρη: είναι αδύνατον να γίνουν σοβαρές συζητήσεις πάνω στην ακμή του παροξυσμού. Κάτι όμως πρέπει να λεχθεί για το γεγονός πως εδώ και δυο-τρεις εβδομάδες, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού, η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα αφιερώνεται κατά το ήμισυ στην εκκλησία και στον κόσμο της, στο τι κάνει και τι δεν κάνει (σήμερα, Τετάρτη 18 Μαρτίου, ξεφύλλισα σειρά εφημερίδων και δεν υπήρχε ούτε μία που να μην αφιερώνει τουλάχιστον δύο-τρεις αναφορές/άρθρα στο θέμα — χώρια τα social media, φυσικά). Σε ανησυχητικό πλήθος συμπολιτών μας, και με τον καθαγιασμό και την άφεση του ότι το ζήτημα αφορά με επείγοντα τρόπο στη δημόσια υγεία, στη ζωή και στο θάνατο, αυτή η συζήτηση παίρνει τη μορφή της καταδίκης του εξιλαστήριου θύματος: με αναφορά και στους πιστούς, όχι απλώς σε μια εκκλησιαστική ιεραρχία, ακούμε και διαβάζουμε: «δολοφόνοι», «ζώα», «φονιάδες», «αυτούς θα έπρεπε να κλείσουμε στις Μόριες». «Επικίνδυνοι για εμάς», μιάσματα που θα φέρουν τη μόλυνση στην κοινότητα ημών των υπολοίπων. Ας αρχίσουμε με μια επισκόπηση των γεγονότων πριν επιχειρηθεί ένα βλέμμα στο παραπάνω.

Του Σωτήρη Μητραλέξη


«Εκκλησιαστικό social distancing επί κορωνοϊού»



Ξεκινάμε με το προφανές: προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί το σύστημα υγείας στην επόμενη φάση εξάπλωσης του κορωνοϊού, οι πάντες ομολογούν ότι είναι υψίστης σημασίας να επιβραδυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η διάδοσή του (τα μέτρα δεν λαμβάνονται για να μην αρρωστήσουμε, αλλά για να αρρωστήσουμε όσο το δυνατόν πιο αργόσυρτα — το περίφημο flatten the curve), κάτι το οποίο επιτυγχάνεται με την μέγιστη αποφυγή συναθροίσεων. Άρα, όλοι οι χώροι συνάθροισης —μπαρ, εκκλησίες, σχολεία, καφετέριες, μαγαζιά πλην της τροφοδοσίας— κλείνουν.

2.

Από τις 25 Φεβρουαρίου έχει βγει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου η οποία προβλέπει τη δυνατότητα «προσωρινής παύσης της λειτουργίας … χώρων θρησκευτικής λατρείας» με κυβερνητική πρωτοβουλία. Τα ξεχωριστά μέτρα της ΠΝΠ ενεργοποιούνταν κλιμακωτά το τελευταίο διάστημα, και συνεχώς προκύπτουν νέα. Όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε στον Αλέξη Τσίπρα σύμφωνα με δημοσίευμα, ο χρόνος από τις 25 Φεβρουαρίου μέχρι τις 16 Μαρτίου, που έκλεισε κάθε τόπο λατρείας με ένα tweet και ένα ΦΕΚ, παρήλθε «με την ελπίδα να το αποφασίσουν μόνοι τους». Αυτό όμως το μπαλάκι δεν μπορεί να πεταχτεί στην Εκκλησία, «να αναλάβει την ευθύνη της», για σειρά λόγων, και είναι κωμικό λάθος να παίζουμε κι εμείς οι ίδιοι αυτό το παιχνίδι. Όχι μόνο διότι… τα μπαρ και τις καφετέριες δεν τις ρωτήσαμε πρώτα εάν θέλουν να κλείσουν και να «αναλάβουν την ευθύνη τους». Αλλά πρωτίστως διότι η Εκκλησία δεν έχει τον μηχανισμό να επιβάλει στον εαυτό της την καθολική εφαρμογή οποιουδήποτε τέτοιου μέτρου. Όταν κυβερνητική απόφαση κλείνει τα εστιατόρια, εκείνος που θα ανοίξει το δικό του (κάτι το οποίο συνέβη πολλάκις) θα λάβει μια φιλική επίσκεψη από το κράτος και ένα αρκετά λιγότερο φιλικό πρόστιμο. Εάν η σύνοδος της εκκλησίας της Ελλάδος λάμβανε μόνη της, χωρίς νομική υποχρέωση, μια απόφαση για «λουκέτο» του ενός ή του άλλου είδους, ποιός θα διασφάλιζε την εφαρμογή της στο μέρος της επικράτειας που εμπίπτει στην Εκκλησία της Ελλάδος (που είναι ένα μόνο μέρος της χώρας, σημειωτέον, με άλλες τέσσερις εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες επί του εδάφους της); Τα εκκλησιαστικά ΚΝΑΤ, που δεν υπάρχουν; Βλέποντας πολλές ταινίες για το Βατικανό, οι πολλοί και οι έξωθεν νομίζουν ότι η εκκλησία στην Ελλάδα είναι ένας χώρος άτεγκτης, ιησουιτικής, πυραμιδωτής πειθαρχίας και ιεραρχικής κλίμακας, όχι ένας οργανωτικά προβληματικός χώρος που παράγει πολύ περισσότερα αντάρτικα από αυτά που μπορεί να καταναλώσει. Αν θέλεις, ή αν χρειάζεται, να μπει «λουκέτο» του ενός ή του άλλου είδους στις εκκλησίες, αυτό μπορεί να είναι μόνο απόφαση του κράτους. Αυτό ο μεν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος το γνώριζε και το γνωρίζει (δημοσίευμα: («Ιερώνυμος προς Τσίπρα: ευθύνη της πολιτείας το κλείσιμο των εκκλησιών»), ο δε πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον προσευχόταν στο βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω αγίω, τον Υπουργό Άδωνι Γεωργιάδη που σκηνοθετούσε από τηλεοράσεως, ενώ ο κόσμος καιγόταν, το έργο «οι δεξιοί πιστοί και οι αριστεροί άθεοι». Εν τέλει, η ευθύνη είναι του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης, και του κράτους, και όλη η περί εκκλησίας συζήτηση ουσιαστικά παρέλκει — εάν οποιοσδήποτε άλλος από τους χώρους που έκλεισαν με κυβερνητική πρωτοβουλία παρέμενε ανοιχτός (είτε ελλείψει εσωτερικής απόφασης, είτε κατά παράβαση της εσωτερικής απόφασης) γιατί «καλό θα ήταν να τους κλείσουν μόνοι τους», χωρίς πρόνοια για επιβολή της εκτέλεσης του μέτρου που θα αποφάσιζαν «μόνοι τους», θα ήταν καταγέλαστο να ενεργοποιούσαμε τον ίδιο κοινωνικό αυτοματισμό ενάντια στους ιδιοκτήτες μπαρ, καφετεριών κλπ. και να τους αποκαλούμε «δολοφόνους» (δεν αναφέρω τα δημόσια σχολεία κ.ο.κ., καθ’ ότι εκείνα υπάγονται απ’ ευθείας στον κρατικό έλεγχο). Σύνοψη θέσης: η περί εκκλησιαστικής ευθύνης συζήτηση (και όχι περί κυβερνητικής ευθύνης) δεν έχει καμμία σχέση με τα μέτρα, διότι αυτά μπορούν ούτως ή άλλως να παρθούν μόνο με κυβερνητική ευθύνη, αν είναι να εφαρμοστούν.

3.