Γ. Χαρβαλιάς : Οι επικίνδυνες προσωπικές πολιτικές στα εθνικά και οι ωμές παρεμβάσεις τρίτων

Ο πολιτικός συντάκτης , αρθρογράφος και συγγραφέας Γιώργος Χαρβαλιάς, μιλώντας στον 98.4 , αναφέρεται στις επικίνδυνες για τα εθνικά συμφέροντα , προσωπικές στρατηγικές με μικροκομματικό υπολογισμό, σε κρίσιμα θέματα που θα έχουν αντίκτυπο, όπως η εισήγηση της άλλοτε ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη στο Συμβούλιο της Ευρώπης για το Κοσσυφοπέδιο, που έχει ήδη δημιουργήσει πληθώρα αντιδράσεων στη Σερβία, αλλά και την Κύπρο. 

Ο  Γιώργος Χαρβαλιάς, μιλάει ακόμη για τις προκλήσεις της Τουρκίας σε όλα τα πεδία έναντι του Ελληνισμού και την περίεργα εξευμενιστική στάση μας , όταν ακόμη και στη συνάντηση για τα ΜΟΕ στο ελληνικό υπουργείο Άμυνας οι τουρκικές προκλήσεις δεν σταμάτησαν.

 Ακόμη πιο κραυγαλέα είναι η είδηση περί πιέσεων για αποστολή αντιαεροπορικών αμυντικών συστημάτων στην Ουκρανία, αφού η διάψευση όπως λέει δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου , είναι αόριστη και γενικόλογη. 

Ο Γιώργος Χαρβαλιάς κάνει λόγο ακόμη για ωμές παρεμβάσεις της Γερμανίας όχι μόνο στην ενεργειακή ατζέντα της Ελλάδας, αλλά όπως λέει ακόμη και στο κλίμα των ευρωεκλογών , παραπέμποντας στη δράση του Γερμανού πρεσβευτή  στην Αθήνα, ο οποίος όπως αποκάλυψε σε ομιλίες προς τους νέους , τους καλεί να αποφύγουν στις εκλογές τα λεγόμενα αντισυστημικά κόμματα.

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/KteAxw7VDKY?si=fvvhwnH0PQ_XMjr3

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γ. Αϋφαντής: Συμμετέχω στις Ευρωεκλογές. Τα μεγάλα γεωπολιτικά θέματα που μας αφορούν.εκλογές.

«Αντισυστημικοί» μπαλαντέρ, σάρκα από τη σάρκα του συστήματος...

Η μόνη αντισυστημική ψήφος, η ψήφος στο ΚΚΕ

Κατά καιρούς τη μάσκα του δήθεν αντισυστημικού έχουν φορέσει πολλοί και διάφοροι:

Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που συγκυβέρνησαν με τον Καμμένο, φόρτωσαν τον λαό ένα τρίτο μνημόνιο, γέμισαν την Ελλάδα αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις.

Διάφορα μορφώματα και διάττοντες «αστέρες» που συμμετείχαν ή στήριξαν αντιλαϊκές κυβερνήσεις, αφού πρώτα έκαναν τη βρώμικη δουλειά, λειτουργώντας ως αμορτισέρ για τη λαϊκή δυσαρέσκεια, εκτρέποντας τον όποιο ριζοσπαστισμό ξανά στην κοίτη του συστήματος, καλλιεργώντας ακόμα πιο βαθιά την αντίληψη ότι αυτή είναι τάχα μονόδρομος.

Ακόμη και οι χρυσαυγίτες ναζιστές δολοφόνοι, που δεν προλάβαιναν στη Βουλή να καταθέτουν προτάσεις για τους εφοπλιστές και επιβεβαιώθηκε αυτό που έχει άλλωστε διδάξει η Ιστορία, ότι είναι δηλαδή «σάρκα από τη σάρκα» του σάπιου συστήματος με διασυνδέσεις με τον κρατικό μηχανισμό, παρίσταναν τους «πολέμιους» του συστήματος.

Ολοι τους επιβεβαίωσαν ότι είναι οι καλύτεροι «συστημικοί» μπαλαντέρ του σάπιου συστήματος. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη, γιατί κανένας τους δεν αμφισβητεί, αλλά αντίθετα υπηρετούν με μοιρασμένους ρόλους τον πυρήνα του συστήματος, το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ. Γι' αυτό όλοι αυτοί έδειχναν και δείχνουν ως «σύστημα» ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς εκτός από τον πραγματικό ένοχο για τα δεινά των εργαζομένων, του λαού.

Ετσι και τώρα:

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι και το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν το ...«σύστημα Μητσοτάκη», με το οποίο έχουν ψηφίσει μαζί πάνω από τα μισά νομοσχέδια στη Βουλή και πάνω από το 70% των Οδηγιών στην Ευρωβουλή (το ΠΑΣΟΚ το 90%!), με τον οποίο «χέρι χέρι» μπλέκουν την Ελλάδα στον πόλεμο και τα σχέδια της «ιερής συμμαχίας» του ΝΑΤΟ.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που λέει και ξαναλέει ότι «δεν τον κρατάει κανείς»: Βγάζει μόνος του οικειοθελώς και συνειδητά τις ανακοινώσεις που ζηλεύει μέχρι και η κυβέρνηση υπέρ του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ, μόνος του ξεπατικώνει και τα συνθήματα της ΝΔ για το «κεφάλαιο ως εργαλείο που μειώνει τις ανισότητες». Μόνος του χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ «ιερή αμυντική συμμαχία»! Πραγματικό «θαύμα»! Αλήθεια, τι θα έκανε αν είχε... δεσμεύσεις;

Οι του «ΣΥΡΙΖΑ νο 2» της Νέας Αριστεράς, αφού πρώτα δεν έμεινε θέση του συστήματος από την οποία να μην το υπηρετήσουν ως υπουργοί των μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων, στα διαλείμματα του «αντισυστημισμού» τους ψηφίζουν τώρα μέχρι και νόμους για το ξεσπίτωμα των λαϊκών οικογενειών... επειδή είναι ευρωπαϊκές Οδηγίες. Τόσος αντισυστημισμός...

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΛΑΦΥΡΟ

Τασιόπουλος Γιώργος 

Θλίψη στην οικογένεια!

Χάθηκε το λάφυρο...

Ως λάφυρο ορίζεται το αντικείμενο που λαμβάνεται από εχθρό μετά από μάχη είτε για την οικονομική του αξία είτε ως τρόπαιο νίκης. Ενίοτε ονομάζεται και η λεία μίας ληστείας.

 Γενικά, "λάφυρο" χαρακτηρίζεται κάθε αγαθό που λαμβάνεται με τη βία ως μέρος μίας στρατιωτικής ή πολιτικής νίκης ή κατά τη διάρκεια μίας καταστροφής, όπως πολέμου, φυσικής καταστροφής (όπου ο νόμος και η αστική επιβολή είναι αναποτελεσματική) ή ταραχής. 

Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης με μία ευρύτερη έννοια για να περιγράψει τις έκδηλες περιπτώσεις κλοπής και υπεξαίρεσης, όπως η "λεηλασία" ιδιωτικών ή δημόσιων περιουσιακών στοιχείων από τις κυβερνήσεις.

Υγ.  Εμφανίστηκε στα πανηγύρια ο ΓΑΠ και θα το γυρίσουμε στο άκυρο, αποχή μου φαίνεται!

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο δούλος δεν μπορεί να είναι πολίτης!

Γράφει ο ψυχολόγος

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών όπως αυτά στο Βόλο, στη Θεσσαλία, στον Πειραιά και αλλού, αναδεικνύουν το βασικό μας πολιτικό πρόβλημα.

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν υποστρέψει/παλλινδρομήσει σε προνεωτερικές συνθήκες όπου κυρίαρχος είναι ο ανθρωπολογικός τύπος του Δούλου.

Ο τύπος αυτός ανθρώπου που κινείται με βασικό του κίνητρο τον Φόβο βρίσκεται, στην ανθρωπολογική κλίμακα, ένα σκαλί κάτω από το επίπεδο του δυτικού Ατόμου που δρα με κριτήριο το ατομικό του Συμφέρον.

Γι' αυτό δεν έχει καμιάς μορφής αυτονομία/αυθυπαρξία, πέρα από ό,τι εντέλλεται ο τοπικός φεουδάρχης. Γι' αυτό δρα ακόμη και ενάντια στο ατομικό (και συλλογικό) συμφέρον.

 

Η ενηλικίωση που απωθείται 

Και προφανώς ένας δούλος δεν μπορεί να είναι πολίτης!

Η αποχή είναι ακόμη ένας ανακουφιστικός/αποφευκτικός μηχανισμός απ' αυτούς που το Σύστημα προσφέρει απλόχερα, όπως οι εξαρτήσεις από ουσίες, συμπεριφορές, ψυχοφάρμακα, τζόγο, shopping "therapy", εργασιομανία, οθόνες κ.λπ. 

Γιατί η συμμετοχή στα κοινά, η πληροφόρηση για τα κοινά, η αγωνία για τα κοινά, η επίγνωση της δραματικής κατάστασης του συλλογικού, οι σχέσεις με τους Άλλους, η ενηλικίωση με μια λέξη, είναι σίγουρα μια πολύ στρεσογόνα κατάσταση την οποία πολλοί άνθρωποι "εκπαιδεύονται" απο παιδιά να αποφεύγουν. 

Και μένουν αμέτοχα και ανεύθυνα παιδιά.

Και ως εκ τούτου το πολιτικό αίτημα/διακύβευμα χρειάζεται να αφορά στην ενηλικίωση των νηπίων-"πολιτών", κάτι που βέβαια και η ίδια η ζωή προσφέρει τελικά, τις περισσότερες φορές, αναγκαστικά όμως με βίαιο τρόπο.

Το ποίημα του Γ. Σουρή για τους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους έναν αιώνα πριν…

Με αφορμή τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που έρχονται και το πλήθος των υποψήφιων συμβούλων παραθέτουμε ένα ποίημα του μεγάλου συριανού σατιρικού Γ. Σουρή. Ο Γεώργιος Σουρής στο ακόλουθο ποίημα, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρωμηός στις 20-6-1887, καυτηριάζει τη συμπεριφορά των υποψήφιων δημοτικών συμβούλων στις δημοτικές εκλογές του 1887.


Όποιος σας σφίγγει δυνατά το ένα και τ’ άλλο χέρι
και πηλαλεί εδώ κι εκεί στο ντάλα μεσημέρι
αυτός που σας χαμογελά και σας κτυπά στον ώμο,
αυτός που με τα τέσσερα σας κυνηγά στο δρόμο
και στέκει μ’ ύφος ταπεινό θεράποντος και δούλου
θηρεύει το αξίωμα Δημοτικού Συμβούλου.

Ακούτε κάποιον για νερά να λέει και για λέρες,
να ξεκουφαίνει των γνωστών κι αγνώστων του τ’ αυτιά,
ακούτε να υπόσχεται σε μερικές ημέρες
να κάμει την πρωτεύουσα σαν άλλη Βενετιά,
τον βλέπετε την κάρτα του σ’ όποιον ευρεί να δίνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

Βλέπετε κάποιον να κολλά στους τοίχους τ’ όνομά του,
να κάνει μες στα μαγαζιά της αγοράς γιουρούσι,
τον βλέπετε να παραιτεί στη μέση τη δουλειά του
και να τραβά στην Κηφισιά, να τρέχει στο Μαρούσι,
μες στις ταβέρνες να κερνά κι αδιάκοπα να πίνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

Βλέπεις αυτόν που δεν ουρεί στων τοίχων τ’ αγκωνάρια
και όπου βλέπει του σταυρού σημάδι δεν σιμώνει
οπού φωνάζει με χολή “ως πότε παλικάρια,
θα ζούμε μες στη σκοτεινιά, στη βρόμα και στη σκόνη;”
τον βλέπεις που στο διάβα του σκουπίδι δεν αφήνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023 | Ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ Ἀντιμνημόνιο στὴ δεξιὰ Ἀπελπισία

Του Βασίλης Ξυδιά

"...οἱ Ἕλληνες προσῆλθαν σὲ αὐτὲς τὶς ἐκλογὲς ἀποδεχόμενοι τὴ μοίρα τους.
Κατ’ ἀρχὰς ἀπέρριψαν τὸ ἠττοπαθὲς συμβιβασμένο Ἀντιμνημόνιο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Καὶ σωστὰ κατὰ τὴ γνώμη μου· διότι μὲ δεδομένη τὴν προσχώρηση τοῦ κόμματος αὐτοῦ, ὄχι μόνο στὸ καθεστὼς τῶν μνημονίων, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρο τὸ πλέγμα διεθνῶν καὶ ἐσωτερικῶν ἐξαρτήσεων τῆς χώρας, εἶναι ἀφέλεια νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ριζικὰ διαφορετικὴ διαχείριση ποὺ νὰ πηγάζει ἀπὸ διαφορὲς στὴν ἰδεολογία.
Ὁμοίως ὅμως οἱ ἐκλογεῖς ἀπέρριψαν καὶ τὸ ἀσυμβίβαστο Ἀντιμνημόνιο, ὅπως αὐτὸ ἐκφράστηκε μὲ τὶς διάσπαρτες, πολυδιασπασμένες παραλλαγές του (ΜέΡΑ25, ΕΠΑΜ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ἄ.). Καὶ πράγματι, πῶς νὰ ἐμπιστευτεῖς, γιὰ παράδειγμα, κάποιον ποὺ σοῦ ὑπόσχεται «πρώτη φορὰ ρήξη» στοχεύοντας στὸ 3% καὶ 4%, ἐνῶ δὲν τὰ εἶχε καταφέρει ὅταν εἶχε μαζί του τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ...


...ἡ δική μου ἐκτίμηση εἶναι πώς, ἡ Νέα Δημοκρατία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη δὲν θὰ μακροημερεύσει. Ἢ ἐν πάση περιπτώσει θὰ περάσει ἀπὸ πολὺ ἰσχυροὺς κλυδωνισμούς, ἀνάλογους μὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς ὁποίους πέρασε τὸ πολιτικὸ σύστημα τὴν προηγούμενη δεκαετία.


Ἡ ἀπειλὴ δὲν προέρχεται βέβαια οὔτε ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ ὁποιαδήποτε μορφῆς, οὔτε καὶ ἀπὸ καμία ἄλλη ἀπὸ τὶς λοιπὲς πολιτικὲς δυνάμεις. Ἡ κατάρρευση, ἂν συμβεῖ, θὰ προέλθει εἴτε ὑπὸ τὸ βάρος τῆς ἐθνικῆς καταστροφῆς καὶ τῆς διάλυσης στὴν ὁποία μὲ ταχύτατα βήματα ὁδηγεῖται ἡ χώρα, εἴτε ἐξ αἰτίας τῶν γενικότερων διεθνῶν ἐξελίξεων: τῆς κλιμακούμενης παγκόσμιας σύγκρουσης καὶ τῶν συνακόλουθων οἰκονομικῶν, πολιτικῶν καὶ γεωπολιτικῶν ἀνατροπῶν στὸ δυτικὸ στρατόπεδο, ποὺ καὶ αὐτὲς ἀπὸ τὴν πλευρά τους θὰ παρασύρουν καὶ τὴν Ἑλλάδα σὲ μιὰ ἐπιπλέον δίνη καταστροφῆς καὶ διάλυσης..."

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023 | Ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ Ἀντιμνημόνιο στὴ δεξιὰ Ἀπελπισία

από Βασίλης Ξυδιάς

Οἱ ἐκλογὲς αὐτὲς ἦταν σταθμὸς γιὰ τὰ πολιτικὰ δεδομένα τῆς χώρας. Πολλοί τὸ ἔχουν ἐπισημάνει. Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀναλύουν τὸ ἀποτέλεσμα, τὶς αἰτίες καὶ τὶς συνέπειές του, μέσα ἀπὸ τὸ δίπολο Ἀριστερὰ-Δεξιά: ἦττα τῆς πρώτης, νίκη τῆς δεύτερης. Κατ’ ἐμὲ αὐτὸ εἶναι παραπλανητικό. Ὄχι ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τάχα Ἀριστερὰ καὶ Δεξιά, ἢ ὅτι δὲν κατατροπώθηκε ἡ πρώτη καὶ δὲν ἐπικράτησε θριαμβευτικὰ ἡ δεύτερη. Αὐτὰ εἶναι προφανή. Τὸ ζήτημα ὅμως εἶναι ἂν τὴν ὥρα τούτη τὸ διπολικὸ αὐτὸ σχῆμα μᾶς προσφέρει κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἐπιφανειακὴ-φορμαλιστικὴ περιγραφή· ἂν ἑρμηνεύει, καὶ σὲ ποιὸ βαθμὸ αὐτὸ ποὺ συνέβη· ἂν μᾶς βοηθᾶ νὰ προβλέψουμε τὶ πρόκειται νὰ ἀκολουθήσει. Γιὰ νὰ τὸ πῶ ἀλλιῶς, τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν τὰ καίρια πολιτικὰ διλήμματα ποὺ ὁρίζουν καὶ θὰ ὁρίσουν τὶς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὰ ἑπόμενα χρόνια ἐντοπίζονται στὸ πεδίο τῆς ἰδεολογίας, καὶ μάλιστα μὲ τοὺς κλασικοὺς ὅρους τῆς ἀντίθεσης μεταξὺ Ἀριστερᾶς καὶ Δεξιᾶς, ἢ ὄχι.

Η ΧΔ Για Τις Εκλογές Της 25ης Ιουνίου

Σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: Η αποχή που εκτινάχθηκε στο 47% των εγγεγραμμένων εκλογέων είναι το κύριο χαρακτηριστικό της 2ης κατά σειρά εφετινής εκλογικής αναμέτρησης. Το 10% των εκλογέων που ψήφισε στις 21 Μαΐου δεν ψήφισε την περασμένη Κυριακή, είτε λόγω εφησυχασμού για το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, είτε λόγω έλλειψης προσδοκιών και ελπίδων. Για να προστεθεί στο 10-15% που έχει επιλέξει να απέχει μετά την επιβολή των Μνημονίων.
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι άσχετη με την πεποίθηση που έχει ριζώσει στους Έλληνες εκλογείς, ότι όποιος και να εκλεγεί θα συμμορφώνεται στις επιταγές των ισχυρών και της γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υπαγορεύει τις πιο κρίσιμες και ουσιαστικές αποφάσεις. Το γεγονός αυτό έχει συμβάλει στη σύγκλιση της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας, αφού προϋπόθεση για να την ασκήσουν είναι η πιστή συμμόρφωσή τους στη νεοφιλελεύθερη πολιτική η οποία επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και στις ευρωατλαντικές επιλογές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η πραγματικότητα αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό και το «κλειδί» για την ερμηνεία του εφετινού εκλογικού αποτελέσματος και ιδίως του ποσοστού της Νέας Δημοκρατίας. 

Ο κ. Μητσοτάκης έχει πετύχει να επιβάλει την εικόνα του ως του πλέον αυθεντικού και αποδεκτού εφαρμοστή της προκαθορισμένης πολιτικής, την οποία θα εφαρμόσει όποιος κληθεί να κυβερνήσει, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτό συνέβαλαν σημαντικά:

(α) Η κατάργηση των δημοσιονομικών περιορισμών λόγω και της κρίσης COVID

(β) η τακτική της κυβέρνησης να καταφεύγει -όχι μόνο σε προεκλογικές- πολιτικές χορήγησης επιδομάτων, οι οποίες δημιουργούν σχέση εξάρτησης με τον ψηφοφόρο, αλλά και,

(γ) κατά τεκμήριο, η επανενεργοποίηση του τεράστιου προμνημονιακού δικτύου πελατειακών σχέσεων της κυβερνητικής παράταξης.  Αντίστοιχα, η πραγματικότητα αυτή έρχεται να τιμωρήσει σκληρά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πέτυχε την άνοδο της δύναμής του εμπορευόμενος την ελπίδα του ελληνικού λαού για αντίσταση στις πολιτικές των Μνημονίων.

Δεν τους λες και αριστερά....

Για να δούμε πόσο υπερήφανοι για τον Αλέξη Τσίπρα, για την "αριστερά" πολιτική τους θα πρέπει να αισθάνονται οι οπαδοί του ΣΎΡΙΖΑ.

- έκανε ένα αφρικανικού τύπου δημοψήφισμα,

- έφερε το τρίτο μνημόνιο,

- έφερε τον νόμο Κατρούγκαλου,

- έφερε τον νόμο Παρασκευόπουλου,

- έφερε τον νόμο Κοντονή (περί προληπτικών συλλήψεων και ιδιώνυμου αδικήματος των διαδηλώσεων),

- έφερε capital controls,

- έφερε τη δήμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στο υπερταμείο

- έφερε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς,

- κατάργησε τον νόμο προστασίας της πρώτης κατοικίας,

- έφερε το "PSI" στο βραχυπρόθεσμο χρέος με αντικατάσταση των εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου με repos και την μεταφορά των ρευστών διαθεσίμων των Δήμων στην ΤτΕ

- έφερε μείωση του αφορολόγητου,

- πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060,

- έφερε την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών,

- εφάρμοσε πολιτική ανοιχτών συνόρων,

- δίχασε τον ελληνικό Λαό με συγκρουσιακή ρητορική σε "φασίστες" και "μακεδονομάχους".

Η καταστολή στο δρόμο θύμιζε τους προκατόχους του, ακόμη και σε γέροντες.

Νομίζω ο Πάνος Ζάχαρης με τα σκίτσα του φωτίζει μέρος της περίεργης "αριστεράς" που όλο περηφάνια σεμνύονται να αποδίδουν στο πρόσωπο του Αλέξη τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. 

Τα περισσότερα σκίτσα είναι δημοσιευμένα στο Ποντίκι.

Πάνος Ζάχαρης

Το "ατύχημα" που δεν έπρεπε να συμβεί...

Του Θανάση Κ. 

Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας έκανε, αυτή τη φορά, το σωστό!

Παραιτήθηκε από την ηγεσία του Κόμματός του, όχι προσχηματικά, όχι ως «τέχνασμα» για να ξαναβγεί. Παραιτήθηκε ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη νέου αρχηγού. 

Πιο ξεκάθαρα δεν γινόταν…

Βέβαια έσπευσε να διακηρύξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει «νέο ιστορικό κύκλο», ότι έχει εμπιστοσύνη στο «ανθρώπινο δυναμικό του κόμματος» και στις «αστείρευτες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας». 

Όλα αυτά είναι «λόγια παρηγοριάς». 

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κλινικά νεκρός» πλέον. 

Θα ήταν, ακόμα κι αν παρέμενε ο Τσίπρας. 

Με την επίσημη αποχώρησή του ωστόσο, υπέγραψε και τη «ληξιαρχική πράξη»... 

Ο Τσίπρας δημιούργησε τον ΣΥΡΙΖΑ που εκτοξεύθηκε από το 4% το 2009 στο 27% το 2012, στο 36% το 2015, ύστερα κράτησε το 31,5% το 2019, όταν βρέθηκε ξανά στην «αξιωματική Αντιπολίτευση» και τελικά συρρικνώθηκε στο 18% τώρα…

Το εκλογικό σώμα αφού αποδοκίμασε την πενταετή διακυβέρνησή του (2015-19), του έδωσε το 2019 μιαν ακόμα ευκαιρία να παραμείνει «κόμμα εξουσίας», δεν τα κατάφερε, κι ύστερα τον συνέτριψε (αλύπητα!) σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, φέτος τον Μάϊο και τον Ιούνιο…

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τσίπρας! 

Μας τέλειωσε ο Τσίπρας γιατί αντιλήφθηκε ότι τέλειωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ! Οριστικά πια…

Όπως ακριβώς στην Ισπανία τέλειωσε ο Ιγγλέσιας, ο αρχηγός των Podemos (αυτός μέσα σε ορυμαγδό σκανδάλων!) και μαζί τελείωσαν και οι Podemos…

Βίοι παράλληλοι…

Δεν έχει νόημα να κάνουμε τη… «νεκρολογία» του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ΔΕΝ υπήρξε απλώς μια «ιστορική φάση» της σύγχρονης Ελλάδας. 

Υπήρξε μια (σοβαρή) «ασθένεια»!

Για την οποία όμως, η Ελληνική κοινωνία ανέπτυξε «αντισώματα» και την κατανίκησε! 

Για την ακρίβεια δεν υπήρξε απλώς μια «ασθένεια». 

Υπήρξε η έξαρση μιας αρρώστιας που προϋπήρχε, αλλά εκδηλωνόταν ως τότε με «ηπιότερα συμπτώματα»: 

Ο διάχυτος κρατισμός, η υποταγή της κοινωνίας στην δημοσιοϋπαλληλία και στις συντεχνίες της, η φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, η διάχυση αριστερών (και αριστερίστικων) ιδεολογικών εμμονών παντού, η υπονόμευση της εθνικής ταυτότητας και – κυρίως – η μισαλλοδοξία κατά των πολιτικών αντιπάλων, ο καταγγελτικός λόγος, ο δημόσιος στιγματισμός και οι δικαστικές διώξεις ως "εργαλείο" για την εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων, όλα αυτά τα νοσηρά συμπτώματα συμπυκνώθηκαν στο πολιτικό αποτύπωμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Σκέψεις της ΚΟΕ για το νέο πολιτικό σκηνικό κι

".... Το στρατηγικό αίτημα για τα πολιτικά πράγματα της χώρας δεν είναι η ανασύσταση μιας Αριστεράς γνήσιας, πατριωτικής, ανατρεπτικής ή ότι άλλο. Γιατί απέχουμε πάρα πολύ –σε όλα τα επίπεδα– από το να δημιουργηθεί ένας δευτερογενής μετωπικός χώρος ο οποίος θα προκύψει –όπως γινόταν πάντα– από την επιρροή πρωτογενών αυθεντικών υποκειμένων, αφού κι αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Το στρατηγικό είναι η διαμόρφωση μιας σοσιαλιστικής στοχοθεσίας και προοπτικής (δηλαδή ούτε καν κόμματος, κινήματος ή πόλου) μέσα από την απαίτηση για ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας. Μια «μη αριστερή Αριστερά» λοιπόν σε στρατηγικό βάθος, που θα στηρίζεται στην αξεδιάλυτη ενότητα του εθνικού και του ταξικού στοιχείου, που θα κινείται στην προοπτική ενός εθνικού και κοινωνικού κινήματος και για την συγκρότηση ενός πολιτικού κινήματος.

Τα νέα σχήματα που παρουσιάστηκαν δεν είναι ίδια και δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται σε μια κατηγορία (π.χ. ακροδεξιά, φασίστες ή αντισυστημικοί). Άλλο είναι η Πλεύση Ελευθερίας, άλλο η Νίκη, άλλο η Ελληνική Λύση και άλλο οι Σπαρτιάτες (Κασιδιάρης), ένας κατεξοχήν φασιστικός σχηματισμός. Μέσα από το τσουβάλιασμα διαφορετικών καταστάσεων ηγεμονεύει η μεταμοντέρνα, παγκοσμιοποιητική, κορέκτ οπτική, αριστερή ή μη. Το επιχείρημα της ώσμωσης μεταξύ των εκλογικών βάσεων ανάμεσα στα κόμματα αυτά, ισχύει μέσα στα όριά του. Στην Ευρώπη αλλά και στην περίπτωση της Χ.Α. στη χώρα μας, η διείσδυση γινόταν κυρίως στις λαϊκές συνοικίες και άρα στην παραδοσιακή εκλογική βάση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων. Επί της ουσίας είναι διείσδυση στην ακατέργαστη οργή την οποία πλέον δεν μπορούν να εμπνεύσουν οι άνευροι του «συνταγματικού τόξου»..."

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...
Σκέψεις της ΚΟΕ για το νέο πολιτικό σκηνικό

Τα εκλογικά αποτελέσματα με ενσωμάτωση της αποχής

ΕΚΛΟΓΕΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2023: Να, πώς ψηφίσαμε στην πραγματικότητα.

Ετοιμάσαμε και σας παρουσιάζουμε το γράφημα στο οποίο απποτυπώνονται τα πραγματικά ποσοστά των χθεσινών βουλευτικών εκλογών ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ των εγγεγραμμένων πολιτών.

Έτσι καταγράφονται οι ακριβείς (αδύναμες) δυνάμεις των κομμάτων, με υπολογισμένη την αποχή, η οποία σημείωσε ιστορικό ρεκόρ μεταπολίτευσης, εντός του συνολικού 100%. Έτσι, θα καταγράφονταν εάν η αποχή αναγνωριζόταν επισήμως ως επιλογή από το πολιτικό σύστημα που σήμερα την εξαφανίζει.

1 στους 2 δεν ψήφισε! Ένα πολιτειακό ζήτημα κομβικής σημασίας για εμάς, με την κρίση αντιπροσώπευσης να βαθαίνει, την ακροδεξιά να βρίσκει παράθυρα εμπλοκής και τη ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ της κοινωνίας να μην εκπροσωπείται επουδενί στις κοινές υποθέσεις.

Αυτά τα ζητήματα αναδεικνύει η άρνηση της ψήφου -υπέρ κάποιου αντιπροσώπου, για εμάς χωρίς εμάς- και καλούμαστε να τα αναγνωρίσουμε πια και να τα θέσουμε μετωπικά.

Έχουμε λοιπόν: 

ΑΠΟΧΗ 47.2% και

ΝΔ 21.4% | ΣΥΡΙΖΑ 9.4% | ΠΑΣΟΚ 6.3% | ΚΚΕ 4.1% | ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ 2.5% | ΕΛ. ΛΥΣΗ 2.3% | ΝΙΚΗ 1.9% | ΠΛΕΥΣΗ 1.7% | ΛΟΙΠΑ 3.2%

Παρακάτω το αντίστοιχο γράφημα των εκλογών του Μαΐου:

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!...

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!...

[Εικόνα μιας χώρας που φαντασιώνεται ότι είναι σύγχρονη]

*πατήστε για πλήρες άνοιγμα του πίνακα στην οθόνη

Σημείωση: η λέξη 'Υπουργοί' σημαίνει 'μέλη της κυβέρνησης'

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

κατά τον εικοστό αιώνα οδήγησε στα γνωστά ολοκληρωτικά κινήματα. Μια νέα εξέγερση, συνδεδεμένη με την κατάρρευση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ευδαιμονίας, την τεχνική επανάσταση και την έκρηξη των κοινωνικών δικτύων πού θα οδηγήσει; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. 

Η έκρηξη αυτή, που επιτρέπει από τις μαζικές καθημερινές παραστάσεις πλήθους διαταραγμένων (που επιθυμούν να "εκφραστούν" ή να γίνουν από σχολιαστές έως καθοδηγητές), μέχρι την εντός ολίγων ημερών ποδηγέτηση και είσοδο κόμματος στη Βουλή, βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Αξίζει να σταθούμε ειδικά στο τελευταίο φαινόμενο ("Σπαρτιάτες"), με το οποίο η Ελλάδα θα διεκδικούσε παγκόσμια πρωτεία (για την ταχύτητα ανάδειξης ενός λούμπεν ρεύματος), αν ήμασταν τόσο αφελείς ώστε να πιστεύαμε ότι οι τους πάντες παρακολουθούντες δεν είχαν αντιληφθεί την επαφή εγκλείστων και υποψηφίων ή πως δεν μπορούσαν να ανακόψουν τα διαγγέλματα της εγκάθειρκτης πραγματικής ηγεσίας. 

Ποιος θέλει λοιπόν την πολιτική συντήρηση, έστω σε ψύξη, μιας εγκληματικής πολιτικής ομάδας; Αλλά και ποιος διασπείρει τη σύγχυση με έναν γενικό "αντιφασισμό" που ταυτίζει συντηρητικά, εθνικιστικά ή ακόμη και αριστερά κόμματα όπως αυτό της πρώην προέδρου της Βουλής, αντί να επικεντρώσει στο υπαρκτό φασιστικό ρεύμα που πολύ εύκολα στήνει ένα εκλογικό δίκτυο εντός ολίγων ημερών; Αυτός ο κίνδυνος, που τον ενισχύει η διαπαιδαγώγηση στη χυδαιότητα και η λουμπενοποίηση μέσω τηλεοπτικών διαύλων και κοινωνικών δικτύων, συνιστά μια άλλου τύπου εξέγερση των μαζών που εύκολα μπορεί να παρασύρει και ψηφοφόρους που παραμένουν σήμερα στα κόμματα του συνταγματικού τόξου αλλά αισθητικά δεν διαφέρουν από τους ψηφοφόρους που περνούν την κόκκινη γραμμή.

 Γραμμή που δυστυχώς δεν είναι η γνωστή γραμμή του χρυσαυγιτισμού αλλά πολύ πιο ασαφής όπως δείχνουν τα ποσοστά των "Σπαρτιατών" σε πέραν πάσης υποψίας περιοχές (π.χ. 9% στην Πάτμο!) και φανερώνουν την πλήρη απαξίωση του κοινοβουλευτισμού. 

Για τις μετατοπίσεις στο εκλογικό αποτέλεσμα

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Μια από τις αυταπάτες του Διαφωτισμού ήταν πάντα ότι διαχωρίζοντας την Εκκλησία από το Κράτος, μπορεί να κρατήσει κανείς τη θρησκεία μακριά από την πολιτική. Μια ματιά σε κράτη από την απαρχή τους αμιγώς κοσμικά, τις ΗΠΑ ή την Τουρκία  λ.χ., δείχνει το μέγεθος της πλάνης. 

Ο προτεσταντικός ριζοσπαστισμός στις ΗΠΑ, η εθνική ορθοδοξία του Πούτιν, ο πολιτικός ισλαμισμός σε όλες του τις εκδοχές, ο ινδουϊσμός του Μόντι, ο ζηλωτικός ιουδαϊσμός του Νετανιάχου είναι οι αποδείξεις. 

Μια δεύτερη αυταπάτη του Διαφωτισμού είναι ότι η θρησκεία έχει να κάνει με την πίστη, ότι μπορεί κανείς να αρκείται στα του οίκου του στο μέτρο που του δίνεται η ελευθερία να το κάνει. Η θρησκεία όμως μόνο δευτεροτριτευόντως έχει να κάνει με την πίστη και τα θεολογικά δόγματα. Η θρησκεία προσδίδει ταυτότητα, πυξίδα, προσανατολισμό, κοινωνικοποιεί, διαπλάθει συλλογικότητες, είναι δίχτυ κοινοτικής ασφάλειας και μέριμνας. Αυτή είναι η κύρια λειτουργία της, όχι η λατρεία σ' ένα εν υψίστοις Ανώτατο Ον.

Η νεωτερικότητα όλα αυτά προσπάθησε να τα αναπληρώσει, και το πέτυχε για ένα διάστημα, με την οικονομική ανάπτυξη και το κράτος προνοίας. Από τη στιγμή που και το ένα και το δεύτερο στόμωσαν, ήταν επόμενο ότι κάτι άλλο θα επιχειρούσε να πάρει τη θέση τους. 

Τελικά, ποιο είναι το μήνυμα αυτών των εκλογών;

Του Δημήτρη Καζάκη 

Η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη μπόρεσε τελικά να κερδίσει αυτοδυναμία με 158 έδρες. Όσες είχε και στο προηγούμενο κοινοβούλιο. Μόνο που τις κέρδισε με μια πολύ σημαντική μείωση ψήφων. Με 2.251.618 ψήφους τον Ιούλιο του 2019, η ΝΔ είχε ποσοστό 39,85% και 158 έδρες. Ενώ σ’ αυτές τις εκλογές με πάνω από 138 χιλιάδες λιγότερες ψήφους, η ΝΔ κατέκτησε ποσοστό 40,55% και 158 έδρες.

 Η διαφορά αυτή δεν οφείλεται μόνο στον εκλογικό νόμο, αλλά και στην αυξημένη αποχή. Στις εκλογές αυτές σε σχέση με τις αντίστοιχες της 21ης Μαΐου, συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία πάνω από 794 χιλιάδες λιγότεροι ψηφοφόροι. Δηλαδή, το 7,67% του εκλογικού σώματος, όπως αυτό εμφανίζεται στις εκλογές της 25ης Ιουνίου.

Πρόκειται για ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων που πήγαν να ψηφίσουν στις εκλογές της 21ης Μαΐου, αλλά δεν προσήλθαν στις κάλπες της Κυριακής. Η αποχή ήταν αυτή που έκρινε τελικά τα αποτελέσματα, αλλά και την αυτοδυναμία.

Στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, όλοι έχασαν ψήφους με εξαίρεση τη Νίκη. Το κόμμα Σπαρτιάτες κατόρθωσε να εισέλθει στο κοινοβούλιο με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής του Ιουνίου 2019 αυξημένους κατά 76 χιλιάδες, που τους άντλησε κατά κύριο λόγο από τον συρφετό της εξωκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς, η οποία γνώρισε πρωτοφανή συντριβή.

Χαρακτηριστικό της συντριβής αυτής είναι και το γεγονός ότι τα κόμματα που συνασπίστηκαν υπό την επιχειρηματική ομπρέλα του κ. Εμφιετζόγλου με τίτλο Πατριωτικός Συνασπισμός είχαν ως άθροισμα ψήφων στις εκλογές της 21ης Μαΐου άνω των 90 χιλιάδων. Ενώ στις εκλογές της 25ης Ιουνίου μπόρεσαν όλοι μαζί να συγκεντρώσουν μόλις και μετά βίας 26 χιλιάδες. Χωρίς να ξεχνάμε τις 48 χιλιάδες ορφανές ψήφους του ακροδεξιού σχήματος Κρανιδιώτη-Τζήμερου της 21ης Μαΐου.

Επομένως, οι ψήφοι των Σπαρτιατών δεν συνιστούν κανενός είδους έκπληξη. Απλά συσπειρώθηκαν οι ψήφοι της παραδοσιακής ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Τίποτε το περισσότερο. Κι επομένως δεν συνιστούν κανενός είδους «στροφή», όπως λένε ποικίλοι αναλυτές για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Ποιος έχει τελικά ταξική συνείδηση;

Εκλογικά αποτελέσματα σε Εκάλη - Κερατσίνι...

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων καθώς και οι επιλογές τους δεν αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα.

Εκτός αν τα κόμματα που φρονούν ό,τι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μη προνομιούχων δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους. 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τι υποκρύπτει η αποχή από τις εκλογές

Όχι μόνο ψηφίζουν λιγότεροι πολίτες, αλλά και όσοι συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία ψηφίζουν περισσότερο ιδιότροπα και ιδιόρρυθμα.

Του Δημήτρη Β. Πεπόνη

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές του 1990 τα ποσοστά συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα κυμαίνονταν γύρω στο 80%. Μέσα στις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού πρώτου αιώνα έπεσαν σε ιστορικό χαμηλό σε ολόκληρο τον ευρωαμερικανικό διατλαντικό χώρο: μικρότερα ποσοστά συμμετοχής από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για τους πολλούς και από το 1974 για την Ελλάδα.

Ορισμένες από τις σημαντικότερες μεταβολές που έλαβαν χώρα από τότε μέχρι τώρα είναι ότι, πρώτον, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα έχασαν τον έλεγχο ή και την ιδιοκτησία που είχαν στα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία πέρασαν σε ιδιώτες, αναμορφώνοντας αμέτρητους τομείς της δημόσιας σφαίρας και, δεύτερον, αραίωσαν και αποδυναμώθηκαν τα δίκτυα από οργανώσεις, κοινωνικούς εταίρους και σωματεία που διαμεσολαβούσαν μεταξύ των κομμάτων και των πολιτών.

Στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές κυμαίνονται σε επίπεδα 60%, με ιστορικό χαμηλό τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 στις οποίες ήταν μόλις 56,57%. Ένα ποσοστό της τάξης του 61%, όπως αυτό των πρόσφατων εκλογών του Μαΐου, δεν είναι υψηλό υπό καθεστώς ιδεολογικής πόλωσης, ενώ 2,4 εκατομμύρια ψήφοι είναι μικρός αριθμός για το πρώτο κόμμα.
Ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι ψηφίζουν. 

Μάλιστα τις τελευταίες δεκαετίες η αποχή από την εκλογική διαδικασία εξελίχθηκε ίσως στο πιο σημαντικό και γρήγορα αναπτυσσόμενο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα στη λεγόμενη Δύση, δηλαδή στην επικράτεια των φιλελεύθερων δημοκρατιών, παρόλο που σπάνια ακούμε για αυτή την κρίση πολιτικής συμμετοχής. Έχει παρατηρηθεί εμπειρικά ότι την πτώση των ποσοστών συμμετοχής στις εκλογές ακολουθούν μαζικές μετατοπίσεις ψηφοφόρων, δηλαδή η αποχή λειτουργεί ως μια βουτιά μέσα στη θάλασσα, που μόλις ολοκληρωθεί ως διαδικασία, διαμορφώνει ένα νέο κομματικό και πολιτικό τοπίο.

Βοήθειά μας, λοιπόν!

Του Στέφανου Γανωτή

Σίγουρα κάποιοι θα αντιδράσουν και το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην φέρω στο μυαλό μου τα λόγια του συγχωρεμένου συγγενή μας, του Μανώλη Γλέζου, όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά για πολιτική:

 "Το μεγαλύτερο έγκλημα, Στεφανέ μου, του Σύριζα και προσωπικά αυτού του ανώριμου πιτσιρικά, του Τσίπρα, είναι ότι θα μας φορτώσει για μια εικοσαετία μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τους ναζί στη βουλή"

 Ας όψονται...

Βοήθειά μας, λοιπόν!

Όλη η ανάρτηση...

Και επειδή ήδη οι αντιδράσεις (αναμενόμενες) πυροδοτούν τη συζήτηση, ξαναλέω ότι δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, αλλά μεταφέρω την άποψη ενός ανθρώπου που και αγαπώ  και εκτιμώ (επίτηδες χρησιμοποιώ τον ενεστώτα). 

Έχω πάει στο σπίτι που μένει ο Μανώλης ο Γλέζος στο χωριό, λίγο πιο κάτω από τον φούρνο και καθόμαστε παρέα για να του δείξω το καινούργιο μου βιβλίο «ΣΥΡΙΑ, το ημερολόγιο ενός αποχωρισμού» Αφού με έβαλε και του διάβασα κάποια αποσπάσματα και συγκινήθηκε πολύ, συνεχίσαμε τη συζήτησή μας, καθισμένοι αυτή τη φορά στο σετζάκι απέναντι από τον φούρνο.

 «Μανώλη», του λέω, «πώς τα βλέπεις τα πράγματα»; 

«Φοβάμαι, γιε μου, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν πολύ σύντομα προς το χειρότερο».

 «Γιατί; Τι ακριβώς φοβάσαι; Δεν είσαι ευχαριστημένος, που έχουμε τουλάχιστον αριστερή κυβέρνηση»;

 Με κοίταξε και γέλασε. «Αριστερή»; μου λέει. Και συνεχίζει ακριβώς όπως ξανάγραψα πιο πάνω: 

"Το μεγαλύτερο έγκλημα, Στεφανέ μου, του Σύριζα και προσωπικά αυτού του ανώριμου πιτσιρικά, του Τσίπρα, είναι ότι θα μας φορτώσει για μια εικοσαετία μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τους ναζί στη βουλή"

Και επισήμως σε κρίση Αριστερά και Κεντροαριστερά

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

(...) Η άτακτη φυγή από το ΠΑΣΟΚ το 2012 και το 2015 ενίσχυσε, μετέτρεψε σε κόμμα εξουσίας και έφερε στη διακυβέρνηση της χώρας τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως τώρα οι τεράστιες απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατευθύνονται κάπου συντεταγμένα – και πάντως όχι κυρίως στο ΠΑΣΟΚ.

Άρα το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη, παρότι ξεκόλλησε από το 8% του 2019 και αύξησε τις δυνάμεις του κατά σχεδόν 50%, έχει σοβαρότατο πρόβλημα, καθώς προκύπτει πως είναι… χαμηλοτάβανο και δυσκολεύεται πολύ να αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση μιας πραγματικά φιλόδοξης αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ενώ το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ήταν 39,63% το 2019 και υπολειπόταν μόλις κατά 0,22% του 39,85% της Ν.Δ., τον Μάιο του 2023 κατέρρευσε στο 31,52% υπολειπόμενο κατά 9,27% του 40,79% της Ν.Δ. Τώρα έπεσε στο ιστορικά χαμηλό 29,7%, υπολειπόμενο κατά 10,8% του 40,5% της Ν.Δ.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συντριβής, το 1974, στο φόντο του αξεπέραστου μέχρι σήμερα καραμανλικού εκλογικού θριάμβου, η Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις με 20,42% και το ΠΑΣΟΚ με 13,58% άθροιζαν 34%, όταν η Ενωμένη Αριστερά, υπό τον Ηλία Ηλιού, είχε λάβει το ευπρεπέστατο 9,47%.

(...) Και επισήμως, λοιπόν, η Αριστερά και η Κεντροαριστερά, στην «κυβερνώσα» εκδοχή τους, βρίσκονται σε κρίση, από την οποία είναι άγνωστο πότε θα βγουν – και, κυρίως, με ποιον τρόπο…

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...

Και επισήμως σε κρίση Αριστερά και Κεντροαριστερά