Η Λενίνα απέστρεψε το πρόσωπο, κατακόκκινη από ντροπή. Δεν είχε δει τέτοια αισχρότητα σ' όλη τη ζωή της.
Εκείνο, όμως, που την εξόργισε, ακόμα περισσότερο, ήταν πως ο Μπέρναρντ, αντί ν' αγνοήσει το θέαμα με κάποια διακριτικότητα, άρχισε να σχολιάζει αυτό το φρικαλέο φαινόμενο του ενδομητρογενούς βίου. Τώρα, που οι παστίλιες είχαν πάψει πια να επενεργούν, ένιωθε και ο ίδιος ντροπιασμένος για την αδυναμία που του είχε δείξει εκείνο το πρωί στο ξενοδοχείο, και λες και έκανε το παν για να παρουσιάζεται μπροστά της ισχυρός και καινοτόμος.
«Για κοίταξε μια όμορφη στιγμή ανθρώπινης οικειότητας», και η φωνή του έμοιαζε σκόπιμα προκλητική. «Τί έντονα συναισθήματα θα πρέπει να γεννάει! Συχνά συλλογίζομαι πως κάτι στερείται κανείς, με το να μην έχει μητέρα – και ίσως και συ κάτι να στερήθηκες, Λενίνα, με το να μην νιώσεις τη μητρότητα. Το σκέφτεσαι; Να 'χες και συ ένα μωρό, δικό σου, να το βυζαίνεις...».
«Μπέρναρντ, πώς τολμάς!».
Ανάμεσά τους πέρασε μια γριά με οφθαλμία και δερματίτιδα και το θέα μα την έκανε να δώσει τόπο στην οργή της.
«Πάμε να φύγουμε», τόν παρακάλεσε. «Δεν μ' αρέσει καθόλου εδώ»
-Άλντους Χάξλεϋ, ο "Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος", σελ. 91-92, (μετάφραση: Β. Καζαντζή)
ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/cZvDQwzXrkHZM73o/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com