Νίκος Λυγερός : Η Ζωή Είναι Αλλού ... Η Κοινωνία με Αφήνει Παγερά Αδιάφορο. Εμένα με ενδιαφέρει ΜΟΝΟ η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ !!!

Ο Αριστοτέλης και η σημασία της ευχαρίστησης και της δυσαρέσκειας

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Από τη στιγμή που ευχαρίστηση ή η δυσαρέσκεια αποτελεί επισφράγιση για την ολοκλήρωση του εθισμού (έξις), ο οποίος εν τέλει γίνεται μόνιμο στοιχείο του χαρακτήρα, και με δεδομένο ότι η αρετή δεν είναι τίποτε άλλο από τον καθορισμό της ποιότητας των έξεων, γίνεται φανερό πως τα συναισθήματα της χαράς ή της λύπης σχετίζονται άμεσα με την άσκηση της αρετής: «… αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι αρετές έχουν σχέση με τις πράξεις και με τα πάθη και ότι κάθε πάθος και κάθε πράξη συνοδεύονται από ευχαρίστηση ή δυσαρέσκεια, να άλλος ένας λόγος, σκέφτομαι, να πούμε ότι η αρετή βρίσκεται σε σχέση με την ευχαρίστηση και με τη δυσαρέσκεια». (1104b 3, 15-18).

Με άλλα λόγια, η ποιότητα του ανθρώπου είναι ανάλογη με την ποιότητα των πραγμάτων που του δίνουν ευχαρίστηση. Ως ψυχική έξη ορίζονται οι πράξεις που προσδίδουν χαρά. Η ευτέλεια αυτών των πράξεων δεν είναι παρά η ευτέλεια της ψυχής που μαθαίνει να χαίρεται με πράγματα που δεν αξίζουν. Κι όταν κανείς εγκλωβίζεται σε απολαύσεις ανάξιες λόγου, είναι αδύνατο να κατακτήσει την αρετή: «… ο ιδιαίτερος χαρακτήρας κάθε ψυχικής έξης σχετίζεται με το (και προσδιορίζεται από το) είδος των πραγμάτων από τα οποία αυτή γίνεται χειρότερη ή καλύτερη – η ποιότητα των ανθρώπων ευτελίζεται ανάλογα με τη στάση τους απέναντι στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα πράγματα, ανάλογα δηλαδή με το κυνήγι για την αποφυγή αυτών που δεν πρέπει, τη στιγμή που δεν πρέπει, με τον τρόπο που δεν πρέπει – και όσα άλλα λέμε σ’ αυτού του είδους τις περιπτώσεις». (1104b 3, 21-26).

Μελανόμορφη οινοχόη. Ο Περσέας ανάμεσα σε σφίγγες, πάνθηρα και λιοντάρι. Του ζωγράφου της Γοργούς, 600-590 μ.Χ. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Black-and-white oinochoe. Perseus between sphinxes, panther and lion. The painter of Gorgos, 600-590 AD National Archaeological Museum.

Νέος Κεμάλ ο Ερντογάν

Του Κώστα Καμαριάρη*

Μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918-20, μια περιοχή και ένας λαός θεωρούσε ότι την διαδεχόταν. Ήταν οι Τούρκοι στην Μικρά Ασία. Με ηγέτη τον Κεμάλ Ατατούρκ συμμάχησαν με τους Σοβιετικούς Ρώσσους για να αντιμετωπίσουν τους Άγγλους, Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Έλληνες. Σε λίγο χρόνο οι Ιταλοί με τους Γάλλους ανοιχτά ή κρυφά έδωσαν χώρο στον Κεμάλ.

Τελικά οι Άγγλοι εγκατέλειψαν την «υπό διεθνή κατοχή» Κωνσταντινούπολη με τα Στενά και οι Έλληνες την Σμύρνη. Μετά το ’22 ο Κεμάλ κυριάρχησε στην Μικρασία, την Ανατολική Θράκη και «Δυτικοποίησε» την πρωτόγονη Ανατολίτικη κοινωνία, εξαλείφοντας ή καταπιέζοντας εθνικές μειονότητες, όπως οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι, κ.λπ., κ.λπ., που ζούσαν χιλιάδες χρόνια εκεί. Στο Μεσοπόλεμο κατέλαβε την περιοχή (σαντζάκιο) της Αλεξανδρέττας, επεκτάθηκε η Τουρκία δηλαδή σε βάρος της Συρίας, αφού έτσι της αφαίρεσε το βόρειο λιμάνι απέναντι της Κύπρου με την ενδοχώρα του.

Σήμερα ο Ερντογάν «απλώνει το χέρι» για να αρπάξει τις χώρες, τις πόλεις «της καρδιάς του», όπως ανέφερε σε πρόσφατο σχετικά λόγο του, για τα τμήματα εκείνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που βρίσκονται έξω από την Μικρά Ασία.

Το Σαβουάρ Βιβρ της Τουαλέτας

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«…εκφράζεται ένα αντι-κίνημα, που σε κάποιο μέλλον, θα καταργήσει αυτόν τον πραγματοποιημένο μηδενισμό»

 Φρήντριχ Νίτσε

Χαρακτηριστικό δείγμα του μηδενισμού, θεωρώ ότι είναι το παρακάτω απόσπασμα που διάβασα στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Ζαν-Κλωντ Μισεά «Τα μυστήρια της Αριστεράς» (σελ. 141).

«Στις 12 Ιουνίου 2012, το σουηδικό κόμμα της αριστεράς (που διαθέτει 22 βουλευτές στο σουηδικό κοινοβούλιο) κατέθεσε ενώπιον του γενικού συμβουλίου της κομητείας Σόρμλαντ-μέσω του τοπικού του σταρ, Βίγκο Χάνσεν- ένα νομοσχέδιο με στόχο να απαγορευτεί στο εξής, σε όλα τα «άτομα του ανδρικού φύλου», να ουρούν όρθια.  Το γεγονός- ασφαλώς αδιανόητο στον 21^ο αιώνα- ότι δεν υπάρχει ακόμα σουηδικός νόμος που μπορεί να καθορίζει έναν τρόπο ούρησης που να μπορεί επιτέλους να είναι οίδιος για όλους  συνιστά, πράγματι – στα μάτια των οπαδών αυτού του κόμματος της άκρας αριστεράς -, μια σκανδαλώδη και ιδεολογικά απαράδεκτη διάκριση (και, συνακόλουθα, ο μοναδικός δημοκρατικός τρόπος ούρησης δεν θα μπορούσε , βεβαίως, να είναι εκείνος που επιβάλλει το αρσενικό πρότυπο)».

Η κίνηση αυτή της σουηδικής αριστεράς είναι στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας. Όσον αφορά το φύλο, αυτό θεωρείται κοινωνική κατηγορία δηλαδή διαμορφώνεται από το κοινωνικό πλαίσιο και ως εκ τούτου, μπορεί να αλλάξει χωρίς όμως να αποσαφηνίζεται πλήρως τι είναι ανδρικό φύλο και τι γυναικείο. Στη θεώρηση της σουηδικής αριστεράς παραβλέπεται η ανατομική διαφορά και η λειτουργία της όπως είναι στο παραπάνω παράδειγμα της ανδρικής ούρησης, η οποία θεωρείται ότι μπορεί με νόμο να αλλάξει (!). Προφανώς πρόκειται περί μίας πολύ μεγάλης διανοητικής σύγχυσης.

Επί σκηνής ο «Αποχαιρετισμός» και τα τελευταία λόγια του Γρηγόρη Αυξεντίου

apopseisfeatured, Νίκος Μούγιαρης, Πόλυς Κυριάκου, Γρηγόρης Αυξεντίου, Αποχαιρετισμός, Γιάννης Ρίτσος

Στιγμιότυπο από το έργο. Φωτογραφία Πόλυς Κυριάκου

Το εμβληματικό ποιητικό έργο του Γιάννη Ρίτσου «Αποχαιρετισμός» παρουσιάζεται επί σκηνής, αναδεικνύοντας τη μοναδικότητα του ηρωισμού και της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου.

Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό μονόπρακτο με ανθρώπινο, πατριωτικό και όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο λόγο που συμβάλλει δημιουργικά στην εθνική ανάταση του Ελληνισμού, ειδικότερα της νέας γενιάς. 

Τη διεύθυνση παραγωγής ανέλαβε ο γνωστός Ελληνοκύπριος ομογενής, ποιητής και στιχουργός, Πόλυς Κυριάκου, ο οποίος έδωσε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Στέφανο Χαραλάμπους, για το ant1iwo.

– Ποιος ο σημαντικότερος λόγος που σας έκανε να νιώσετε πως αυτό το έργο, πρέπει να ανέβει επί σκηνής;

Τουρκία: Ο πιο πολύτιμος συνεταίρος

Απόστολος Αποστολόπουλος

Η Τουρκία είναι το πιο πολύτιμο, το αναντικατάστατο χαρτί των ΗΠΑ (και της ΕΕ) στην αντιπαράθεση με την Ρωσία. Οι Έλληνες πρέπει να τα κάνουν επάνω τους, κατά τον ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά, που δήλωσε ότι όταν μιλάνε (οι Έλληνες) για την Τουρκία πρέπει να θυμούνται το 1897, την επαίσχυντη ήττα των ελληνικών στρατευμάτων από την Τουρκία, να μην ξεχνάνε το 1922 και να έχουν στο νου τους  όσα έπαθαν στην Κύπρο.

Οι μόνοι που αντιστέκονται στην Τουρκία είναι οι Κούρδοι. Όχι επειδή είναι καλά εξοπλισμένοι αλλά επειδή  έχουν ένα όνειρο και είναι αποφασισμένοι να κάνουν θυσίες για να το πραγματοποιήσουν: Θέλουν να αποκτήσουν επιτέλους μια πατρίδα. Η επίσκεψη Τίλερσον στην Άγκυρα επιβεβαίωσε το λογικά αναγκαίο: Η Τουρκία (και όχι οι Κούρδοι) είναι ο αναντικατάστατος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή. 

Ο Ερντογάν επιτίθεται στο Αφρίν (όχι με πολύ επιτυχία) και έλαβε άδεια να προχωρήσει προς το Μανμπίζ. Έτσι ώστε να  αποκλειστεί η προοπτική κουρδικού Κράτους και η Τουρκία να εγκατασταθεί σε μια εδαφική λωρίδα της Συρίας, όπως εξαρχής επιθυμούσε. Η Συρία αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο διαμελισμού. Στόχος των ΗΠΑ και του Ερντογάν ήταν, από την έναρξη του πολέμου, να πέσει ο Άσαντ και να διαμελιστεί η Συρία. Οι ΗΠΑ δεν νίκησαν αλλά τελικά θα θριαμβεύσουν. Και ο Ερντογάν μαζί τους.

Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ 1999 { Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥ}

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Τσαρουχάς
Σενάριο: Σταμάτης Τσαρουχάς , Σοφία Κλήμη-Παναγιωτοπούλου Μουσική σύνθεση: Χρήστος Τσιαμούλης Ηθοποιοί: Λάκης Κομνηνός (Αποστόλης Δήμητσας) , Κατερίνα Μουτσάτσου , Γιάννης Κάσδαγλης (Χρήστος Δήμητσας) , Εύρη Σωφρονιάδου , Άκης Μαχαίρας (Χρήστος Δήμητσας) , Βαγγέλης Μουρίκης (II) , Γιάννης Ιωάννου (I) , Σταύρος Παρχαρίδης , Μιχάλης Γιαννάτος (Χασάν) , Γιώργος Σουξές (Ζοζέφ) , Βασίλης Καμίτσης , Ευδοκία Στατήρη , Κατερίνα Ιωάννου , Βάσω Ζήνδρου , Φαίη Ζυμπίδου
Έτος: 1999

fouit.gr: Ο Σταμάτης Τσαρουχάς για τον "Ανθό της Λίμνης"

Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΙΛΌΤΙΜΟΥ...

Όταν η Ελλάδα έμπαινε στο ΝΑΤΟ

του Νίκου Ζαχαριάδη

 Το πώς αντιλαμβανόντουσαν την πάλη στα μεγάλα και εθνικά ζητήματα οι κομμουνιστές είναι ένα ζήτημα ανοικτό και έχει ξεσηκώσει πολλές συζητήσεις. Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα από ένα έργο του Νίκου Ζαχαριάδη γραμμένο το 1951-52 με τίτλο «Προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ», δηλαδή 3 μόλις χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Ο Ν.Ζ. επιχειρηματολογεί για την τακτική του κόμματος ώστε να αποτραπεί η είσοδος στο ΝΑΤΟ. Κι αφήνουμε τον αναγνώστη να κάνει συγκρίσεις με την εν γένει συμπεριφορά της Αριστεράς σήμερα και την «μικρή» της απουσία…

«Βασικό συστατικό στοιχείο στην εθνική αντιαμερικανική συγκέντρωση δυνάμεων μπορεί και πρέπει να ‘ναι ο παράγοντας της εθνικής τιμής και αξιοπρέπειας του ελληνικού φιλότιμου και γενικά του πραγματικού εθνικού συμφέροντος. Η αμερικανοκρατία και όλος ο κόσμος της εθνοπροδοσίας και των προσκυνημένων καταξεφτίλησαν και καταρράκωσαν την εθνική μας τιμή και αξιοπρέπεια. Οι ντόπιοι πλουτοκράτες και όλος ο συρφετός της εθνοπροδοσίας δεν μπορούν ούτε και να σκεφτούν κάτι ανάλογο με αυτό που κάνει ορισμένη μερίδα απ’ τις κυρίαρχες τάξεις στην Περσία, την Αίγυπτο και αλλού. Έχει σβήσει ολότελα μέσα τους η εθνική σπίθα. Τώρα που θα ‘ρθουν με το Βορειοατλαντικό και αμερικάνικα και άλλα – ίσως ακόμα και ιταλικά και τούρκικα – στρατεύματα κατοχής, η κατάσταση θα χειροτερέψει. Δεν υπάρχει τίμιος και πατριώτης Έλληνας, που να μην θίγεται το φιλότιμό του και που να μην ξεσηκώνεται η εθνική του συνείδηση ενάντια στα αίσχη αυτά, την εθνική αυτή βεβήλωση. Η αγανάκτηση φουντώνει μέσα στις γραμμές των έντιμων αξιωματικών, που διατηρούν ακμαίο και αλώβητο το εθνικό φρόνημα, το αίσθημα της εθνικής τιμής και αξιοπρέπειας.

Δίπλα σ’ αυτά οι αμερικάνοι ολοκληρώνουν και το οικονομικό εξανδραποδισμό της χώρας και, σε συνεργασία με τις κορυφές της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας καταφανίζουν και καταληστεύουν τον τόπο. Η αμερικανοκρατία στριμώχνει ασφυκτικά και στραγγαλίζει το ντόπιο εμπόριο και τη βιομηχανία, τα μεσοαστικά στρώματα, τους επαγγελματοβιοτέχνες. Στους κύκλους αυτούς το αίσθημα της εθνικής ταπείνωσης συγχωνεύεται με το αίσθημα της οικονομικής αβεβαιότητας και καταβαράθρωσης. Ακόμα και μέσα στον κλήρο, όχι μόνο τον κατώτερο μα και τον ανώτερο και ανώτατο, υπάρχουν παράγοντες, που μέσα τους ζουν οι εθνικές παραδόσεις των αγωνιστών κληρικών ενάντια στην τουρκοκρατία, για την εθνική υπόσταση και ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Η ιδεολογική προπαγάνδα της Κοινής Ευρωπαϊκής Αγοράς – Ένα «προφητικό» άρθρο του Γ. Ιμβριώτη (1961)

[ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ Ο ΠΙΟ ΕΠΙΚΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ]

 

06Στις 5 του Νοέμβρη 1979 έφυγε από τη ζωή ο καθηγητής Γιάννης Ιμβριώτης, ένας από τους κορυφαίους μαρξιστές διανοητές στην Ελλάδα, πρωτεργάτης της ίδρυσης του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ), σύζυγος της μεγάλης παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη.

Γιάννης Ιμβριώτης (1897-1979)

Ο Γ. Ιμβριώτης γεννήθηκε το 1897 στο Αϊβαλί.

Σπούδασε Φιλολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, στη Γαλλία και τη Γερμανία.

Τον Ιούνιο του 1932 έγινε υφηγητής, τον Οκτώβριο του 1932 εντεταλμένος υφηγητής (του αναθέτουν δηλαδή το δικαίωμα να διδάσκει Ψυχολογία), τον Ιανουάριο του 1937 καταθέτει αίτηση για το διορισμό του ως εκτάκτου καθηγητή αλλά η υπόθεση της προαγωγής του μένει στάσιμη. Τελικά, το Δεκέμβριο του 1939 εκλέγεται ομόφωνα καθηγητής στη Β΄ έδρα Συστηματικής Φιλοσοφίας. Τον Οκτώβριο του 1946 απολύεται, μαζί με άλλους καθηγητές, με υπουργική απόφαση και συνοπτικές διαδικασίες, με βάση το Θ΄ Ψήφισμα «Περί εξυγιάνσεως των Δημοσίων Υπηρεσιών» (ΦΕΚ 251/28-8-1946, τχ. Α΄) που επικυρώθηκαν με το Βασιλικό Διάταγμα της 11-10-1946.

Ο Γιάννης Ιμβριώτης δεν αποκαταστάθηκε ποτέ, παρά μόνο, με τη μεταπολίτευση, ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης. 

Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ. Το 1947 απολύεται από το Πανεπιστήμιο και εξορίζεται πρώτα στη Μακρόνησο και μετά στον Αη Στράτη. Το 1951 και ενώ ήταν εξόριστος εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ. Το 1967 η χούντα των συνταγματαρχών τον εκτοπίζει στη Λέρο. Από το 1974 μέχρι το θάνατό του πρόσφερε όλες τις δυνάμεις του από τις γραμμές του ΚΚΕ. Το 1975 πρωτοστατεί στην ίδρυση του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ) και εκλέγεται πρώτος πρόεδρός του.

Το άρθρο του Γ. Ιμβριώτη δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση Τέχνης το 1961 (αρ. τ. 82), «όταν η άρχουσα τάξη της χώρας πανηγύριζε για τη σύνδεση της χώρας με την Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι υπόσχονταν στον ελληνικό λαό τη «Γη της Επαγγελίας», και περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Γιάννη Ιμβριώτη, Ιδεολογικά Θέματα” (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1981), μια έκδοση – αφιέρωμα στη μνήμη του που επιμελήθηκε το ΚΜΕ, με επιλογή άρθρων του Γ. Ιμβριώτη.

Τριάντα έξι χρόνια αργότερα το άρθρο δημοσιεύτηκε σε τέσσερις συνέχειες στον Ριζοσπάστη, στα πλαίσια  δεκαήμερης καμπάνιας του ΚΚΕ κατά του Μάαστριχτ, «όχι μόνο γιατί μετά από 36 χρόνια οι βασικές εκτιμήσεις και προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν, ή επιβεβαιώνονται πανηγυρικά, αλλά και γιατί αποδεικνύεται η συνέπεια, με την οποία το ΚΚΕ στάθηκε απ’ την αρχή απέναντι στην ευρωπαϊκή ενοποίηση».

Στο εισαγωγικό της εφημερίδας, σημειώνεται χαρακτηριστικά για το άρθρο του Γ. Ιμβριώτη:

«Λόγια προφητικά; Όχι. Εκτιμήσεις που βασίζονται στη μαρξιστική επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας, του πραγματικού χαρακτήρα των εξελίξεων, με την επένδυση όμως ενός οξυδερκούς πνεύματος, του κομμουνιστή καθηγητή Γιάννη Ιμβριώτη».

Ο Γιάννης Ιμβριώτης όπως φαίνεται στο βιογραφικό που παραθέτουμε, δεν έτυχε της εύνοιας της «πατρίδας», του μετεμφυλιακού κράτους δηλαδή.  Είχε ανάλογη μεταχείριση με αυτή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και τόσων άλλων που αγωνίστηκαν για το έθνος και ελεύθερη πατρίδα.   Οι διώξεις των από τους εντολοδόχους των ξένων δυνάμεων, που διαφεντεύουν διακόσια χρόνια το νεώτερο ελληνικό κράτος δεν τους έκανε λιγότερο Έλληνες και πατριώτες.

Η ιδεολογική προπαγάνδα της Κοινής Ευρωπαϊκής Αγοράς (απόσπασμα)

του Γιάννη Ιμβριώτη

Η “ιστορική αυτή αρχή” ή το “ιστορικό αίτημα” που συζητούμε υποστηρίζεται σήμερα με ιδιαίτερη θέρμη και παρουσιάζεται σαν ακαταμάχητη δικαιολόγηση της Κοινής Ευρωπαϊκής Αγοράς. Μα η υπεράσπιση δεν περιορίζεται εδώ, απλώνει πολύ το οπτικό της πεδίο, μακραίνει την πρόσβαση από τις μικρότερες στις μεγαλύτερες ενότητες, την πηγαίνει ως το τελικό της τέρμα, ως την οικουμενική ένωση της ανθρωπότητας. Από τούτη την υψηλότατη τώρα σκοπιά σαλπίζει ένα νέο σύνθημα που κάτω από την ωραία του εντυπωσιακή ονομασία σκεπάζει ένα πολύ ύποπτο περιεχόμενο, τον κοσμοπολιτισμό, σαν την ανώτατη ιδεολογία της σημερινής εποχής. Το νέο σύνθημα, αμερικανικής κατασκευής, made in USA, βρίσκει απήχηση στον “Ελεύθερο Κόσμο”. Ζητεί την κατάργηση ή τουλάχιστο την ελάττωση των εθνικών συνόρων, αλλά στο βάθος σημαίνει τη συνένωση των εθνών κάτω από την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Πηνελόπη Δέλτα

Πηνελόπη ΔΕΛΤΑ (1), Ο Ελληνισμός της Αλεξάνδρειας

Πηνελόπη ΔΕΛΤΑ (2), Ο μεγάλος έρωτας

Όχι άλλα σκουπίδια στη Δυτική Αττική

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσεις τη συνέχεια του άρθρου και να ΥΠΟΓΡΑΨΕΙΣ...

Ανακοίνωση ΒΟΜΒΑ από τον ΟΤΕ που μας αφορά ΟΛΟΥΣ!

Με ανοικτή επιστολή τους προς τους μετόχους του ΟΤΕ, η 'Αγωνιστική Συσπείρωση Εργαζομένων του ΟΤΕ', στηλιτεύει την κάκιστη πολιτική των πρώτων. Αναφέρεται στην επιστολή η κακοδιαχείριση που έχει γίνει σε επίπεδο επενδύσεων, απεμπλοκής από τη γραφειοκρατία, εθνικών συμφερόντων και συνθηκών εργασίας.

Σας την παραθέτουμε για να κρίνετε μόνοι σας.

AΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΤΕ 

Ανοιχτή επιστολή

  Προς: Τους μετόχους του Ομίλου ΟΤΕ.

 Κύριοι μέτοχοι,

 Σήμερα, 8 χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση-παραχώρηση του δημόσιου ΟΤΕ στην κρατικών συμφερόντων Deutsche Telekom, είναι νομίζουμε αναγκαίο να γίνει ένας απολογισμός για την πορεία του Ομίλου ΟΤΕ.

• Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις που υποσχέθηκαν δυστυχώς δεν ήρθαν. Αντί γι’ αυτό:  

  Απέσυραν τον ΟΤΕ από την FYROM πουλώντας την Cosmofon και την Germanos Telecom για 190 εκ. ευρώ.

  Απέσυραν τον ΟΤΕ από τη Σερβία πουλώντας την Telekom Serbia για 380 εκ. ευρώ. 

  Απέσυραν τον ΟΤΕ από τη Βουλγαρία πουλώντας την Germanos Telecom και την Globul για 717 εκ. ευρώ.

  Πούλησαν το μοναδικό δορυφόρο που είχε η χώρα της Hellas–sat για 208 εκ. ευρώ.

   Σύνολο… αποεπενδύσεων 1,5 δις!

• Οι σταθερές θέσεις εργασίας μειώθηκαν κατά 6.000 και αντικαταστάθηκαν με μαύρη και ελαστική εργασία. Η πολιτική αυτή συνεχίζεται με την σημερινή νέα «εθελούσια» αποχώρηση την οποία ανακοίνωσαν. Το κόστος μεταφέρθηκε στο ασφαλιστικό σύστημα.

• Η επιχείρηση χάνει συνεχώς έδαφος προς τον ανταγωνισμό και η εμπιστοσύνη που απολάμβανε παραδοσιακά από ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού εξαντλείται. Τα υψηλά τιμολόγια, οι αφανείς χρεώσεις και τα ψιλά γράμματα (χαρακτηριστικά που αντέγραψε από τους ανταγωνιστές) κλονίζουν αυτή την εμπιστοσύνη και χιλιάδες πελάτες αγανακτισμένοι την εγκαταλείπουν.

  Όλα αυτά μπορεί να αυξάνουν πρόσκαιρα τα κέρδη του ΟΤΕ που κατευθύνονται προς το Βερολίνο (μέχρι και τα παλιά καλώδια μεταφέρονται ακατέργαστα για να γίνουν scrap στη Γερμανία), μεσοπρόθεσμα όμως και σε συνδυασμό με άλλες εξελίξεις (κατάργηση περιαγωγής κ.λ.π.) κινδυνεύει το στρατηγικό μέλλον της επιχείρησης.

  Το χειρότερο όμως είναι ότι, οι ελπίδες που είχαν καλλιεργηθεί για ένα ΟΤΕ χωρίς γραφειοκρατία, χωρίς τις κρατικές αγκυλώσεις και τα προβλήματα του κρατισμού, διαψεύστηκαν.

  Ο ΟΤΕ σήμερα συμπυκνώνει όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα 

  Η γραφειοκρατία, ο παρασιτισμός, ο παραγοντισμός και κυρίως ο νεποτισμός, αντί να εξαφανιστούν γιγαντώθηκαν.

Το “σκωτσέζικο ντους” και οι αλληλοεκβιασμοί Αμερικανών και Τούρκων: Ποιος θα κερδίσει;

ΚΛΙΚ στην εικόνα

Mέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών και ο Κάρολος Μάρξ…!

Η αγάπη και ο θαυμασμός του Κάρολου Μαρξ για την αρχαία Ελλάδα είναι δεδομένα και οι μελέτη των αρχαίων κειμένων επηρέασαν το έργο του. Μάλιστα, στα χρόνια των σπουδών του, μετέφρασε στη μητρική του γλώσσα ένα μέρος της «Ρητορικής» του Αριστοτέλη. Ενώ τα έργα του Ευριπίδη: «Εκάβη», «Μήδια», και «Ηλέκτρα», αποτελούσαν επίσης κείμενα μελέτης και στοχασμού για το νεαρό Μαρξ. Ο Προμηθέας, επιπλέον, αποτέλεσε τη συμβολική μορφή της αντίστασης και της ελευθερίας του ανθρώπου.

Το 1841 στο πρόλογο της διδακτορικής διατριβής του, αναφέρει τα λόγια του Προμηθέα στον Ερμή, από την τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης»: «Μισώ όλους εσάς τους θεούς. Και τα βάσανά μου δεν θα αλλάξω με τη δουλική υποταγή στον τύρρανο».Επιπλέον, είχε μελετήσει τα Ομηρικά Έπη και ο Όμηρος ήταν από για τον Μαρξ από τους πιο αγαπημένους ποιητές της αρχαιότητας. Μάλιστα, η κόρη του Ελεονώρα Άβελινγκ, έγραψε ότι ο πατέρας της διάβαζε μεγαλόφωνα την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια», ώστε να ακούν και οι κόρες του.

«Μέγιστους Έλληνες ποιητές», αποκαλούσε τους τραγικούς, Αισχύλο (τον οποίο μάλιστα διάβαζε από το πρωτότυπο, όπως έλεγε ο Πωλ Λαφάργκ), Σοφοκλή και Ευριπίδη. Στο Αισχύλο μάλιστα, προσπαθούσε να μελετήσει τον φιλοσοφικό στοχασμό της αρχαίας σκέψης και πρωτοείδε στον Αισχύλο την έννοια της πολιτικής να εισβάλλει στη θεατρική σκηνή. Στο πρωτότυπο διάβαζε, επίσης, τον Αριστοφάνη, τον Αππιανό, τον Λουκρήτιο, τον Πλούταρχο, τον Κικέρωνα, κ.α.

Θέλουν οι ΗΠΑ ελληνοτουρκική σύρραξη;

του Κώστα Γρίβα  – 

Επανειλημμένως ο γράφων έχει υποστηρίξει την άποψη ότι οι ΗΠΑ επ’ ουδενί δεν επιθυμούν μια σύγκρουση με την Τουρκία, ότι έχουν επιλέξει μια «αναγκαστική φιλία» με αυτήν, έτσι ώστε να τη διατηρήσουν, έστω και στα χαρτιά, στη δυτική αρχιτεκτονική ασφάλειας. Άρα, πολύ δύσκολα μπορούμε να περιμένουμε κάποιας μορφής στήριξη από την Ουάσιγκτον έναντι της ολοένα και εντεινόμενης τουρκικής επιθετικότητας.

Ας υποθέσουμε, ωστόσο, ότι δεν είναι έτσι, ότι οι ΗΠΑ θα καταλήξουν στο συμπέρασμα πως δεν πάει άλλο με την Τουρκία και θα επιδιώξουν να την εξοβελίσουν από τη ΝΑΤΟϊκή δομή. Ένας από τους λόγους που θα μπορούσαν να ωθήσουν την Ουάσιγκτον προς αυτήν την επιλογή είναι το ότι, εξαιτίας της στενής σχέσης με τη Ρωσία, η Τουρκία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως η άμμος στα γρανάζια του μηχανισμού συλλογικής Άμυνας της Ατλαντικής Συμμαχίας σε περίπτωση κάποιας ρωσικής ενέργειας στη Βαλτική.

Ιδιαίτερα δε αν η Μόσχα εφάρμοζε μεθοδολογίες υβριδικού πολέμου, που επιδιώκουν να κινούνται «κάτω από το κατώφλι του πολέμου», η επαμφοτερίζουσα Τουρκία θα μπορούσε να καθυστερήσει τη διαδικασία αντίδρασης, προσφέροντας στους Ρώσους το απαιτούμενο παράθυρο ευκαιρίας, ώστε να πετύχουν τετελεσμένο.

Η αμερικανική ενεργειακή στρατηγική

Ιδέες Η βαριά σκιά των «αντιεθνικιστών» στα εθνικά θέματα

του Σωτήρη Δρόκαλου* – 

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο «Μακεδονικό» ανέδειξαν ξανά την εικόνα μιας ιδεολογικά ετερόκλητης τάσης που κατευθύνει την ελληνική εξωτερική πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες. Η τάση αυτή εκπροσωπείται από πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και δημοσιολόγους οι οποίοι συχνά διαφωνούν ριζικά σχετικά με άλλους τομείς της πολιτικής, αλλά συντείνουν προς παρόμοιες γενικά θέσεις επί των εθνικών θεμάτων.

Οι ίδιοι διατείνονται ότι ακολουθούν μια σύγχρονη και «ευρωπαϊκή» προσέγγιση, η οποία αντιμάχεται τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Προκρίνουν δε πολιτικές που πιστεύουν ότι ευνοούν την ειρήνη και τη συνεργασία με τις γειτονικές χώρες. Σε αυτά τα πλαίσια, αμφισβητούν τη βαρύτητα ή την επικινδυνότητα ορισμένων τουλάχιστον ζητημάτων και αντιμετωπίζουν ως δείγμα καθυστέρησης και ανορθολογισμού κινητοποιήσεις σαν αυτές των πρόσφατων συλλαλητηρίων. Επίσης, παραγνωρίζουν απόψεις που διαφωνούν με τις δικές τους.

Οι Έλληνες «αντιεθνικιστές» αναφέρονται σε μια «σύγχρονη πραγματικότητα», την οποία αντιπαραβάλλουν σε ένα συγκρουσιακό παρελθόν. Θεωρούν ότι οι λογικές και τάσεις που συνέθεταν το τελευταίο έχουν ξεπεραστεί. Ουσιαστικά δεν αναφέρονται στην αντικειμενική σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά στην ιδεαλιστική ρητορική του δυτικού φιλελευθερισμού, την οποία αποδέχονται ως κυριολεκτική, ακριβώς όπως οι κομμουνιστές υιοθετούσαν αφελώς την αντίστοιχη ρητορική του σοβιετικού ολοκληρωτισμού.

Π.΄Ηφαιστος: Στρατηγική κουλτούρα αποτροπής

Ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και στρατηγικής ανάλυσης στο πανεπιστήμιο Πειραιά Παναγιώτης Ήφαιστος, μιλώντας στο Ράδιο 98,4 και στο Γιώργο Σαχίνη, ανέλυσε γιατί ο Ελληνισμός σήμερα δεν διαθέτει στρατηγική κουλτούρα αποτροπής και γιατί, η πολιτική του κατευνασμού της Τουρκίας, οδηγεί μαθηματικά σε νέες Εθνικές περιπέτειες. 21.2.2018

Συναφείς αναλύσεις

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ - (μιλώντας στην αίθουσα τύπου της ΕΣΗΕΑ - Αθήνα σε εκδήλωση για το Κουρδικό)

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΝΗΘΙΚΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ

Οι εικόνες των γερμανικών Πάντσερ, των ιταλικών ελικοπτέρων Μανγκούστα, των S-400 επαναφέρουν στις μνήμες εικόνες του 20ου αιώνα. Τότε ο εχθρός ήταν οι Έλληνες, οι Έλληνες αστοί της Ιωνίας, του Πόντου, της Θράκης, της Μικράς Ασίας. Έπρεπε να δολοφονηθεί η ελληνική Αναγέννηση.

Μετά από αυτήν την εισαγωγή ήθελα από εδώ να θέσω ορισμένα ερωτήματα. Μπορούν να τα μεταφέρουν οι εδώ πρέσβεις στις κυβερνήσεις τους.

Τα ερωτήματα απευθύνονται προς τους κκ Πούτιν, Μέρκελ, Τζεντιλόνι, Μακρόν, Τράμπ. Τί προτείνετε, τί εφαρμόζετε για έναν ιστορικό αυτόχθονα λαό τους Καρδούσιους του Ξενοφώντα τον 21ο αιώνα; Τα ανήθικα γενοκτονικά σύμφωνα που κάνατε με τους κεμαλικούς ενάντια στους έλληνες τον 20ο αιώνα;

Ένα ερώτημα προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή των κκ Γιουγκέρ την Μογκερίνι. Εγώ ως γνωστόν είμαι δίγλωσσος ένας Ιταλιώτης Έλληνας και θα το εκφράσω στα ιταλικά.

Cara Mogherini mi pare che per stati come quello turco tutti i manuali del Diritto Internazionale prevedono sanzioni. Il caso Turco è enormemente più barbaro del caso Sud Africano razzista. Ma altro e tanto enormemente impunito. Anni fa pure Carla del Ponte ha confessato «che verrà la volta dei generali turchi».

Alla fine una domanda rivolta agli Eurodeputati. Il parlamento del Europa – nella lingua Ellenica Europa vuol dire quella con I grandi occhi – è luogo di atleti di difesa dei valori umani e di impegno politico e morale o no?

 * ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έκανε τον Μάρτιο του 1986 την πρώτη παρέμβαση στην

     Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ- Γενεύη για το Κουρδικό Ζήτημα εκ

     μέρους  της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των

     Λαών, μεγάλου κύρους μη κυβερνητική οργάνωση αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ.